Του Γιάννη Μηνδρινού
Ο λογαριασμός; 52 ολοστρόγγυλα ευρώπουλα! Τύφλα να έχει το «Καστελόριζο» (για να μην πω το «Βαρούλκο» του μάστερ σεφ Λαζάρου και με κατηγορήσουν ως εμπαθή)! Και βέβαια, το ζευγάρι των συνταξιούχων ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει εκεί… Δυστυχώς, το συγκεκριμένο περιστατικό δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα για την Άνδρο. Μάλλον το ΔΝΤ δεν πέρασε από το νησί, εκτός κι αν πέρασε αλλά οι επαγγελματίες του τουρισμού κάνουν πως δεν το βλέπουν. Αν, όμως, ρωτούσαν κάποιον συγγενή ή φίλο τους, στην Αθήνα, θα μάθαιναν πολύ εύκολα πως κάθε οικογένεια, πλέον, έχει κι έναν τουλάχιστον άνεργο. Και πως όποιος αποφασίζει να πληρώσει για κάτι, το πρώτο πράγμα που κοιτάζει είναι τα λεφτά που έδωσε να είναι ανάλογα της αξίας του προϊόντος ή της υπηρεσίας που αγόρασε. Το value for money, όπως είναι ο ακριβής χαρακτηρισμός, αποτελεί πλέον τρόπο ζωής όχι μόνο για τους τουρίστες, αλλά και για τους Έλληνες. Και ειδικά για όσους διαμένουν στην Αθήνα, καθώς βιώνουν περισσότερο από τον καθένα τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Τι θέλω να πω με όλα τα παραπάνω; Πως αν δεν αλλάξουν «τροπάρι» οι επαγγελματίες του νησιού κι αν δεν προσαρμοστούν γρήγορα στο νέο οικονομικό τοπίο, θα «σκοτώνουν μύγες», κατά το κοινώς λεγόμενο, ακόμα και μέσα στον Αύγουστο. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να πείσεις τον Ρώσο, τον Κινέζο, τον Αμερικανό να έρθει στην Άνδρο. Αυτοί θα έρθουν κάποια στιγμή, θα τους τα πάρεις και μην τους είδατε… Το ζητούμενο είναι να γίνει το νησί ο «νούμερο ένα» προορισμός για τον Αθηναίο πρώτα, μετά για τον Έλληνα κι έπειτα για τον τουρίστα από το εξωτερικό.
Σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή, οι διακοπές τείνουν να γίνουν (λόγω κόστους και οικονομικής συγκυρίας) απαγορευμένες για όλο και περισσότερους συμπατριώτες μας. Φανταστείτε, λοιπόν, αυτούς τους συμπατριώτες μας που ονειρεύονται διακοπές και διαπιστώνουν πως είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να πάνε, να ανακαλύψουν ξαφνικά πως δίπλα τους υπάρχει ένα πανέμορφο νησί, που συνδυάζει τα πάντα: Πεντακάθαρες παραλίες, πράσινο, νερά, προσεγμένα και καθαρά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, γραφικά ταβερνάκια, μοναστήρια, μουσεία, μοναδικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, διασκέδαση αλλά και ηρεμία. Κι όλα αυτά σε τιμές όχι εξευτελιστικές, ούτε καν χαμηλές. Απλώς… λογικές!
Λαϊκό προσκύνημα θα γινόταν κάθε καλοκαίρι (και όχι μόνο) στην Άνδρο αν ο επισκέπτης δεν αναγκαζόταν να πληρώσει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου τριών αστέρων όσο κάνει ένα πεντάστερο δωμάτιο στη Σκόπελο π.χ. Ή αν καθόταν με την οικογένειά του (δυο ενήλικες, δυο πιτσιρίκια) για φαγητό και δεν χρειαζόταν να δώσει 80 ευρώ (πραγματικό περιστατικό). Κι όταν διαμαρτυρήθηκε να «εισπράξει» την… πληρωμένη (κυριολεκτικά) απάντηση ότι «τουλάχιστον τρώτε ποιότητα, κύριε».
Ιδιοκτήτης γνωστής ταβέρνας σε νησί με μεγάλη τουριστική κίνηση, μου έλεγε πριν τρία χρόνια: «Ο τουρίστας, φίλε μου, δυο πράγματα θέλει: Ζεστό χαμόγελο και σπιτικό φαγητό. Α, και να μην ψυλλιαστεί ότι τον κλέβεις». Πολύ φοβάμαι, δυστυχώς, πως στην Άνδρο δεν έχουμε όχι μόνο λογικές τιμές, αλλά ούτε καν «ζεστό χαμόγελο και σπιτικό φαγητό». Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ειλικρινά, εύχομαι κι ελπίζω τα πράγματα να είναι εντελώς διαφορετικά από ό,τι τα περιέγραψα πιο πάνω, το προσεχές καλοκαίρι. Γιατί είναι κρίμα ένα νησί σαν την Άνδρο, αποδεδειγμένα το ομορφότερο των Κυκλάδων, με το τεράστιο πλεονέκτημα της μικρής απόστασης (άρα και του μικρού μεταφορικού κόστους) από την Αθήνα, να μην είναι «πατωμένο στον κόσμο» τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Αν κρίνω, ωστόσο, από το… δείγμα της Καθαράς Δευτέρας, μάλλον χειρότερα θα είναι τα πράγματα, παρά καλύτερα.
Υ.Γ.: Εννοείται πως το περιστατικό με το ζευγάρι των συνταξιούχων που πλήρωσε 52 ευρώ για πέντε πιάτα, είναι απολύτως αληθινό. Τα στοιχεία του, άλλωστε, βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας. Όπως και η σχετική απόδειξη…
