Συζητούν δυο φίλοι: «Αυτός ο Γιώργος ο νέος φίλος της Ελένης που ήρθε χθες μαζί μας στο μπαράκι φαίνεται ωραίος τύπος. Με τα καλαμπούρια του, τις ατάκες του, μια χαρά παιδί, έχει άποψη για το κάθε τι και είναι μέσα σε όλα» «Εμένα πάλι δεν μ’ άρεσε καθόλου. Το παίζει ξερόλας, θέλει πάντα να έχει την τελευταία λέξη, ενώ κατά βάθος δεν ξέρει τι του γίνεται. Τα ίδια μου έλεγε και η δικιά μου».
Πώς σας φαίνεται η στιχομυθία; Σας θυμίζει κάτι; Σίγουρα θα ‘χετε ακούσει αλλά και συμμετάσχει σε δεκάδες παρόμοιες συζητήσεις. Συναντάτε κάποιον για πρώτη φορά, η και κάποιον που τον ξέρετε από καιρό μέσα από κοινούς φίλους και παρέες και κάθε φορά που τον βλέπετε σας γυρνάνε τα άντερα ανάποδα. Συνήθως, σε αρκετές περιπτώσεις, υπάρχει κάποιος λόγος κρυμμένος ύπουλα πίσω από την δυσαρέσκεια σας. Είτε γιατί του αρέσει να κάνει τον ξύπνιο, είτε γιατί από κάποια κουβέντα του πειράχτηκε ο εαυτούλης σας, εκείνος ο μικρό- (η και μεγάλο-εγωισμός που ελέγχει πολλές φορές την συμπεριφορά μας και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Καμιά φορά αρκεί και το γεγονός ότι υποστηρίζει διαφορετική ομάδα στο ποδόσφαιρο για να δημιουργήσει δυσάρεστο κλίμα απέναντι του. Είναι όμως μερικές φορές που αυτή η συμπάθεια είτε η απέχθεια δεν έχει κάποια φανερή αιτία. Γι’ αυτό λέμε πότε-πότε: «Σε άλλον αρέσει ο παπάς και σε άλλον η παπαδιά». Είτε: «Αυτόν δεν τον πάω με τίποτα, ή Αυτόν τον πάω με χίλια».
Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ έχω υιοθετήσει την άποψη της «χημείας». Είναι μια περίεργη μορφή χημείας που δεν ξέρω από ποιους μυστικούς χημικούς τύπους καθορίζει την σχέση των ανθρώπων. Το βλέπομε πολύ συχνά αυτό ανάμεσα σε φίλους, ακόμα και συγγενείς, στον χώρο της εργασίας, αλλά και στις καθημερινές μας συναναστροφές. Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους συμπαθούμε, δενόμαστε μαζί τους, ταιριάζουν τα χνώτα μας. Αντίθετα κάποιους άλλους δεν θέλομε να τους βλέπομε ούτε ζωγραφιστούς. Εννοείται ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα όσον αφορά τις σχέσεις μας με πρόσωπα του άλλου φύλου. Εκεί, πέρα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, ομορφιά, χρώμα μαλλιών, ματιών, ανάστημα κ.λπ., υπεισέρχονται πάλι οι ίδιοι παράγοντες που διέπονται από τους γνωστούς και άγνωστους χημικούς τύπους. Και είναι οι ίδιοι αυτοί χημικοί τύποι που καθορίζουν αν αυτή η σχέση θα ισχυροποιηθεί και θα καταλήξει σε ένα μόνιμο δεσμό. Θυμάμαι κάποτε συζητούσαμε το θέμα αυτό με ένα φίλο μου όταν είμαστε σπουδαστές. Είχαμε βάλει σαν κριτήριο για την επιθυμία μιας στενότερης γνωριμίας με μια κοπέλα (αν δεν μας φρενάριζε την επιθυμία αυτή καμιά χυλόπιτα – βλέπετε όλα είναι μέσα στο παιχνίδι…), είχαμε λοιπόν για κριτήριο τον τίτλο ενός τραγουδιού, το «Happy Together», που ήταν τότε της μόδας. Δηλαδή να είμαστε «ευτυχισμένοι μαζί». Ήταν λοιπόν αυτή η αναγκαία συνθήκη αλλά δεν ήταν και η ικανή, όπως λένε οι μαθηματικοί. Γιατί… καλά και άγια όλα μέχρι εδώ. Κάποτε όμως η σχέση μπαίνει και στα δύσκολα και τότε αρχίζουν τα πείσματα, οι γκρίνιες, τα παράπονα, οι καυγάδες, με δυο λόγια η μουρμούρα, όπως λέει και η ομώνυμη πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά. Και τότε τι γίνεται; Τότε μπαίνει στη μέση η Αλχημεία. Τι είναι η Αλχημεία; Είναι κάτι μυστικές συνταγές του μεσαίωνα που προσπαθούσαν με διάφορα τεχνάσματα να μετατρέψουν κάποια μέταλλα σε καθαρό χρυσάφι. Πέρα απ’ αυτό όμως η Αλχημεία συνδυάζει την φιλοσοφική θεώρηση και συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο με στόχο την κατάκτηση της απόλυτης Σοφίας και της Αθανασίας. Οι Αλχημιστές αποσκοπούσαν σε προσωπική βελτίωση πραγμάτων και τη δημιουργία του ελιξιρίου της Ζωής (πανάκεια), το οποίο θα θεράπευε όλες τις ασθένειες και θα παρέτεινε τη ζωή επ’ αόριστον. Αυτή η βελτίωση, σε λεπτότερο επίπεδο, επεκτείνεται με την πνευματική και ηθική εξύψωση , με άλλα λόγια κάτι πιο πολύτιμο ακόμα κι απ’ αυτό το ίδιο το χρυσάφι. Έτσι λοιπόν και σε μια σχέση που πάει να στραβώσει, μπορεί να έρθει βελτίωση με την βοήθεια της Αλχημείας. Πως; Με την κατανόηση, την στοργή, την τρυφερότητα, την φροντίδα, την αγάπη… Τα υπόλοιπα τ’ αφήνω σε σας.
LE.VAL
