He was my father and my mother’s husband. And even though our relationship wasn’t the best for a long while, it comforts me knowing that in the end, I got the chance to thank him for everything he had done for me. I got the chance to fix our relationship and share moments I will never forget. His last words to me were “I love you, be careful, I’ll see you at home.” I told him I loved him back, and we hugged. I never got to see him at home, but I get to see him every day in the dark black coffee that he drank, the single malt whiskey, one ice. I get to see him every time the sun shines and the wind blows, I get to see him in songs by B.B. King and Louis Armstrong, and the books he read or in the waves that carry sailboats, which he loved so much.
His energy will travel to all of us and into the universe, and I will get to see him as a shooting star or far away city lights. I will miss my father greatly, as will everyone else who came here today. But I know I will never forget him and I know I will always have him in my heart.
Ήταν ο Πατέρας μου. Ήταν ο Άνδρας της Μητέρας μου. Ακόμη και αν η σχέση μας δεν ήταν πάντα η καλύτερη, (μπαμπάς μου ήταν…) με παρηγορεί ότι τελικά βρήκα την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω για ό,τι έχει κάνει για μένα και να μοιραστούμε στιγμές αλησμόνητες. Τα τελευταία του λόγια σε μένα ήταν «Σ’ αγαπώ, να προσέχεις, θα σε δω στο σπίτι…» Του είπα «κι εγώ σ’ αγαπώ» κι αγκαλιαστήκαμε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Τον βλέπω όμως κάθε μέρα στον σκέτο μαύρο καφέ που έπινε, στο καθαρό malt ουίσκι «με ένα πάγο μόνο». Τον βλέπω κάθε μέρα, στη λάμψη του ήλιου, στο ψιθύρισμα του ανέμου… Τον ακούω στα τραγούδια των B.B. King and Louis Armstrong, στα βιβλία που διάβαζε, ή στους παφλασμούς των κυμάτων που ταξιδεύουν τα ιστιοφόρα που λάτρευε… Η ενέργειά του ταξιδεύει μέσα μας και απλώνει στο σύμπαν, σε ένα μακρινό αστέρι μακριά από τα φώτα της πόλης. Θα μου λείψει απέραντα ο Πατέρας μου, όπως λείπει σε όλους όσοι ακολούθησαν σήμερα 9 Ιανουαρίου 2016 την εξόδιο ακολουθία και εκφορά του από τον Ι. Ν. Ζωοδόχου Πηγής Μελισσίων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Πατέρα μου και ξέρω πως θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου.
Άννα Μέλη Πασπαλά
Δικαιοσύνη, τιμιότητα, ακεραιότητα και απέραντη καλοσύνη είναι λίγα απ’ τα ουσιώδη ουσιαστικά της ελληνικής γλώσσας, που στολίζουν τον χαρακτήρα του Αργύρη Πασπαλά, του δικού μας λατρεμένου Ρούλη.
Τούτη την ώρα που τον κατευοδώνουμε στο τελευταίο μεγάλο ταξίδι του, αυτόν, που ήταν ταξιδευτής και πολίτης του κόσμου, τα λόγια τόσο στο νου όσο και στο χαρτί μένουν μισά και δύσκολα βγαίνουν στο στόμα.
Είναι αδύνατο να μοιραστώ μαζί σας και όλοι σας μαζί μου, φαντάζομαι, κομμάτια – στιγμές, χαρές, λύπες, που ο καθένας και όλοι μας κρατάμε απ’ τον Ρούλη, με τον Ρούλη, για τον Ρούλη. Για όλους είχε χρόνο να συζητήσει – γιατί ήξερε ν’ ακούει – να συμβουλέψει, όποτε του το ζητούσαμε, να βοηθήσει όσο μπορούσε γιατί αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω του βαθιά και ειλικρινά.
Έφυγε από κοντά μας και από την αγκαλιά της λατρεμένης του Αμαλίας ξαφνικά και απρόσμενα, και για μας τους κοινούς θνητούς άδικα, αλλά για ‘κείνον ορθά – κοφτά, όπως ήθελε.
Έζησε σε 2 ηπείρους αφομοιώνοντας ισότιμα γνώση, αξίες, πολιτισμούς σε τόσα πολλά, που σε άλλους δε θα έφταναν 3 ζωές για να τα γευτούν έστω.
Η στάση του απέναντι στη ζωή και τις αξίες της έχουν περάσει στην ψυχούλα της μικρής του πολυαγαπημένης Αννούλας και θα οδηγεί τα βήματά της καθοριστικά και σταθερά απ’ τη γειτονιά των αγγέλων, προς την οποία οδεύει. Συγγενείς και φίλοι σου ευχόμαστε καλοτάξιδος και να μας νοιάζεσαι αγαπημένε μας, γιατί θα ζεις πάντα στο καλλίτερο κομμάτι της καρδιάς μας. Σ’ αγαπάμε.
Λένα Κουγιάμη – Τρομβούκη
