Της Ελευθερίας Τελειώνη_
«Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)
Σημείωση: Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Γιάννη Τ… προς τιμήν του οποίου έγινε η αναδημοσίευση του κειμένου που μόλις διαβάσατε. Η έκδοση προσυπογράφει όπως προσυπογράφει κάθε θετική σκέψη και ενέργεια, κάθε προσπάθεια ιδιώτη, συλλόγου, ή φορέα τοπικής αυτοδιοίκησης που έχει στόχο το Καλό και Συμφέρον του τόπου. Μακριά από εγωκεντρισμούς, έργα για το θεαθήναι, επικοινωνιακά τρικ που «παίζονται» κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμπάθειες, μικροπολιτικές και κινήσεις εντυπωσιασμού η εφημερίδα στέκεται αρωγός και συμπράττει σε ρεαλιστικές, απτές δράσεις που υλοποιούνται στο νησί. Εστιάζοντας στα θετικά που συμβαίνουν στον τόπο μας υποβαθμίζουμε τη μιζέρια, την απαξίωση, το τίποτα και τον μηδενισμό που διασπείρεται άκριτα και ίσως-ίσως ερασιτεχνικά, στη μικρή κοινωνία του νησιού μας που εν πολλοίς βιώνει στενάχωρα την οικονομική συγκυρία της εποχής αλλά αγωνίζεται για τον επιούσιο με αξιοπρέπεια και όση δύναμη της έχει απομείνει. Ας δώσουμε λοιπόν μια ευκαιρία στην υγιή σκέψη με ένα χαμόγελο στη ζωή και μπορεί να μας το ανταποδώσει. Καλές Απόκριες.
Μ. Φωτοπούλου – Μαργέτη
