Δεν γνωρίζω αν η επικείμενη μεταφορά των υποθηκοφυλακείων πολλών νησιών αποτελεί «μνημονιακή υποχρέωση». Δεν με ενδιαφέρει κιόλας, εδώ που τα λέμε. Δεν ξέρω καν αν η αρχική πρόθεση της κυβέρνησης διατηρηθεί ή αλλάξει, κάτω από την πίεση των αντιδράσεων. Λέγεται ότι έχουν δοθεί υποσχέσεις πως ίσως, τελικά, τα υποθηκοφυλακεία παραμείνουν στα μεγάλα νησιά. Κι η Άνδρος θεωρείται «μεγάλο νησί»…
Προσωπικά διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις γι΄ αυτές τις υποσχέσεις. Ποια υπόσχεση έχει τηρηθεί, για να τηρηθεί αυτή εδώ;
Για να επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα μας. Είτε αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση είτε όχι, αναρωτιέμαι: όλοι αυτοί οι φωστήρες που προωθούν τα συγκεκριμένα μέτρα δεν αντιλαμβάνονται πως τέτοιου είδους αποφάσεις οδηγούν στην ερήμωση ενός τόπου; Τώρα που η ζωή στην Πόλη εκτός από ανυπόφορη έχει γίνει και ασύμφορη οικονομικά, τώρα που όλο και περισσότερα άνεργα παιδιά ψάχνονται για να «κάνουν κάτι» στον τόπο της καταγωγής τους, τώρα βρήκαμε την ευκαιρία να αποψιλώσουμε τα νησιά από δημόσιες υπηρεσίες; Αναρωτήθηκε κανείς πόσα χρήματα θα χρειαστεί ένας Ανδριώτης για να πάει στη Σύρο και να κάνει μια δουλειά σχετική με το υποθηκοφυλακείο; Και πόσες φορές χρειάζεται να ταξιδέψει ένας λογιστής στην Αθήνα για να πάει στη ΔΟΥ Παλλήνης και να διεκπεραιώσει εργασία πελάτη του από την Άνδρο; Αναρωτήθηκε κανείς πόσο αυξάνονται τα έξοδα από αυτές τις μετακινήσεις;
Προφανώς όχι… Κι αν αναρωτήθηκαν κάποιοι, είναι σαφές πως το προσπέρασαν «ελαφρά τη καρδία».
Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος: Να αποτελούν όλα τα παραπάνω μέρος ενός πολύ καλά οργανωμένου σχεδίου. Που στόχο έχει να κλείσει κάθε παραθυράκι επαγγελματικής και οικονομικής διεξόδου στην Ελλάδα των μνημονίων. Οι θεωρίες συνομωσίας ποτέ δεν μου άρεσαν και είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα να τις πιστέψω ακόμη κι όταν είχα μπροστά μου σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία. Αλλά κάποια πράγματα είναι τόσο εξόφθαλμα παράλογα, που η μοναδική λογική εξήγηση είναι πως γίνονται επίτηδες. «Για ποιό λόγο;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Δεν γνωρίζω. Αλλά μπορώ να σκαρφιστώ 2-3…
Εκείνο που με εξοργίζει είναι οι χλιαρές αντιδράσεις όλων μας, απέναντι σε τέτοιου είδους αποφάσεις. Θα μου πείτε: «Εδώ δεν άνοιξε μύτη στις περικοπές μισθών, συντάξεων, δώρων, εργασιακών δικαιωμάτων κι εσύ ζητάς επανάσταση για ένα υποθηκοφυλακείο που θα μετακομίσει;». Έχετε δίκιο… Στην Ελλάδα των μνημονίων φαίνεται πως οι όποιες αντιστάσεις έχουν πάψει να υφίστανται εδώ και χρόνια. Είτε επειδή τα αποθέματα της παραοικονομίας κρατάνε ακόμη, είτε επειδή κάποιοι φρόντισαν έντεχνα στα χρόνια της ευμάρειας να χαλαρώσουν τη συνείδηση του Έλληνα πολίτη σε τέτοιο βαθμό που, ουσιαστικά, αυτή η συνείδηση να μην υπάρχει πλέον…
Γιάννης Μηνδρινός
