Της Μ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΜΑΡΓΕΤΗ
Δύο χρόνια περίπου από τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές και οι παραιτήσεις των συμβούλων από τα δημοτικά αξιώματα αν μη τι άλλο δημιουργούν απορίες.
Γιατί;
Το καράβι βουλιάζει και κανείς δεν θέλει να είναι μέσα; Ή αρπάζουμε μια βάρκα και πάμε για το επόμενο ταξίδι;
Τι ήταν αυτό που συνέδεσε όλους εκείνους τους συμβούλους, οι οποίοι έφεραν τους «Νέους Ορίζοντες» στο 60% του αποτελέσματος;
Που πήγε η συνοχή, η ενιαία άποψη για το τόπο, η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα, η βούληση για την αλλαγή, για τον εξορθολογισμό στα δημόσια πράγματα, που πήγε η αγωνία και η αγάπη για την Άνδρο;
Η παρούσα δημοτική αρχή, ανέλαβε την εξουσία με την γενναιοδωρία των ψηφοφόρων της, στην πιο δύσκολη οικονομική περίοδο που βίωσε ποτέ η χώρα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, διότι το σχήμα ευαγγελιζόταν την εντιμότητα και την πρόθεση για έργο. Και εν πολλοίς επαληθεύτηκε. Ο βιολογικός της Χώρας, η πεζογέφυρα στο Νειμποριό, η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων στο Κόρθι, η δρομολόγηση του ΧΥΤΥ, η ύδρευση στον Άγιο Πέτρο, η πιστοποίηση των Σφαγείων στο Γαύριο είναι μόνο μερικά από τα έργα που παίρνουν τον δρόμο τους.
Οι άνθρωποι που εστάλησαν στις δημοτικές καρέκλες από το 60% των Ανδριωτών, εστάλησαν εκεί για να δουλέψουν. Να υπερασπιστούν τον ανώνυμο πολίτη, να προασπίσουν πρωτίστως τα δικά του δικαιώματα και να εργαστούν στην υπηρεσία του πολίτη.
Τα υπερτροφικά «Εγώ», οι ευσεβείς πόθοι για κοινωνική ή οικονομική ανέλιξη, ή οι απώτεροι στόχοι για περαιτέρω πολιτικά αξιώματα, ουδόλως αφορούν τον συνταξιούχο του ΝΑΤ, ή τον επιχειρηματία της Αγοράς, που αγωνίζεται να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, βεβαρημένος από δάνεια και «ανοίγματα» άλλων, «σαμπανιζέ» εποχών, ενώ την ίδια ώρα το μισό νησί «μένει» από νερό μέσα στον Αύγουστο.
Οι άνθρωποι που «νίπτουν τα χείρας» τους συνήθως δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπεκφεύγουν των ευθυνών τους και τελικά να προσεταιρίζονται τους ισχυρούς. Πόσο μακριά είναι αυτή η θέση από την πρόθεση του ψηφοφόρου στις εκλογές και πόσο μακριά είναι η αγάπη για την Άνδρο;
Μήπως τελικά η αγάπη για το νησί εξαντλείται την ημέρα των εκλογών;
Μήπως η επόμενη μέρα, αντί να βρει το ενωμένο σχήμα, με τον κοινό στόχο βρίσκει τον άρχοντα σταθερό αλλά τους δορυφόρους του πανέτοιμους για μια νέα, διαφορετική, προεκλογική εκστρατεία;
Μήπως η επομένη των εκλογών είναι η νέα προεκλογική περίοδος; Και που θα φτάσει ο τόπος;
Είναι σε τέτοιες ταραγμένες περιόδους, πολιτικής αστάθειας και «θαλασσοταραχής» που ελαφρά αντικείμενα του βυθού ανέρχονται στην επιφάνεια και κερδίζει η έριδα, κυριαρχεί ο τυχοδιωκτισμός, θριαμβεύει ο λαϊκισμός, πρυτανεύει η ένδεια ήθους και αρχών.
H πολιτική ευθύνη είναι η ίδια η ουσία της δημοκρατίας και το λιγότερο που μπορεί να αξιώνει κάποιος πολίτης, κάποιος ψηφοφόρος από την σημερινή δημοτική αρχή είναι να έχει συνείδηση αυτής της ευθύνης. Στον ίδιο τόπο που μπορεί να ισχύει το Αριστοτελικό: «Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος» έρχεται ο πραγματιστής συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης να μας φέρει όλους προ των ευθυνών μας λέγοντας: Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
