Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΣΤΙΑΔΗ
Απόμαχου Πλοίαρχου
Ελπίδα. Σαν όνομα είναι ωραίο και εύηχο. Σαν έννοια, είναι η τροφή του ονείρου, της προσδοκίας, η μητέρα της ευχής.
Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω γιατί πιστεύω ότι η ελπίδα είναι η μόνη αθάνατη αφηρημένη έννοια. Ποτέ δεν πεθαίνει, σαν την Ελλάδα.
Όταν η ανθρώπινη περιέργεια άνοιξε πρόωρα το κουτί της Πανδώρας και απελευθερώθηκαν οι καπνοί όλων των χρωμάτων, που το κάθε χρώμα αντιστοιχούσε και στο είδος της δυστυχίας του ανθρώπου, τελευταία βγήκε η πεταλούδα που το όνομά της ήταν ΕΛΠΙΔΑ. Από τότε ελπίζουμε.
Είναι ένα συναίσθημα που γεμίζει την ψυχή μας και μας δίνει δικαίωμα στο όνειρο.
Τις ελπίδες μας εναποθέτουμε, στον Θεό, στον γιατρό, στον επιστήμονα, στον επαγγελματία, στον συνάνθρωπό μας, για να είναι η ζωή μας γαλήνια, ποιοτική και χωρίς κακίες, φόβους και ανησυχίες.
Τις ελπίδες τους εναποθέτουν και σε μας, οι δικοί μας άνθρωποι προσβλέποντας σε μία συναισθηματική αναγνώριση, αποδοχή, ανταπόκριση. Ας δώσουμε όλοι τροφή στις ελπίδες όλων, για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Ακόμη και ένα χαμόγελο είναι αρκετό για να δώσεις χαρά σε κάποιον που την έχει ανάγκη. Μη του το στερήσεις. Η προσφορά σου αυτή, θα σε κάνει κι εσένα ευτυχισμένο.
Λένε για χαμένες ελπίδες. Δεν υπάρχουν. Χαμένες ευκαιρίες, ναι. Ελπίδες όχι, γιατί αν οι ελπίδες ήταν χαμένες, δεν θα ξαναπροσπαθούσαμε.
Επίσης ακούγεται, δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Και όμως υπάρχει. Αυτοί που το ισχυρίζονται, απλά παραιτούνται από κάποια προσπάθεια.
Ας ελπίζουμε λοιπόν! Ελπίζοντας, προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε επιδιώκουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, για να κάνουμε τη ζωή μας άνετη, όμορφη, γεμάτη χαμόγελα, διώχνοντας την κατήφεια, την επιφύλαξη, την καχυποψία, ώστε να ξαναγυρίσει η εμπιστοσύνη, και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός, έννοιες που τείνουν να εξαφανιστούν και που ενώνουν τους ανθρώπους αντί να τους απομακρύνουν.
Εύχομαι, οι ελπίδες όλων μας, να γίνουν όνειρα που πραγματοποιήθηκαν.
