Η μεγάλη φωτιά του Απριλίου που ξεπήδησε μέσα στη νύχτα από το πουθενά στην περιοχή των Ρεμάτων συγκίνησε την Ανδριώτισσα συγγραφέα Ιουλία Ζαννάκη Λιάλιου, όπως τουλάχιστον συγκινείται ένας άνθρωπος που ζει κι αναπνέει τον αέρα του νησιού του ακόμη κι αν βρίσκεται μακριά.
Ένας φόρος τιμής στη φύση που αλόγιστα κάηκε…
Οι Κραυγές των φυτών
Μια εμπατή στο πουθενά, αυτή είχε απομείνει. Από αυτήν έμπαινα στα κτήματα, τα κλεισμένα με τα μισογκρεμισμένα στήματα. Έτσι από συνήθεια.
Οι μνήμες στο κατώι και σε κιτρινισμένες φωτογραφίες.: Ο ζυγός, το αλέτρι, το υνί, το δρεπάνι, το τρινάκι, το κόσκινο, το καυκί.
Τα καρβουνιασμένα κλαδιά, εμποδίζουν τα βήματα μου. Γαντζώνονται πάνω μου. Χαράζουν μαύρα σημάδια τα πόδια μου.
Εδώ οι δικοί μου άνθρωποι φύτευαν στάρι, εδώ βήκο, εδώ.. Σε μια σπιθαμή χώμα φύτρωνε το γέννημα. Αυτό που έθρεψε γενιές και γενιές Η γη των παππούδων μου, του πατέρα, η δική μου.
Και όταν αυτοί έφυγαν, την παράτησα. . Και κείνη για να προφυλαχτεί από τους ανέμους , τη βροχή και την εγκατάλειψη, έριξε πάνω της, κάτι ελαφρύ, ένα πανωφόρι καμωμένο από θυμάρι, ρείκι, αλεκάτι φρύγανο, ρίγανη, φλισκούνι- μέντα, μελισσόχορτο, χαμομήλι, δίκταμο . .
Φόρεσε τα δικά τους αρώματα. Όπως ταιριάζει σε μια Ανδριώτισα Κυρά σε μια Αρχόντισσα.
Με κομμένη ανάσα περπατάω αργά. Αγωνίζομαι μάταια, να βρω τα μονοπάτια. Να βρω τα ίχνη από τον στέρεο βηματισμό των προγόνων μου.
Η πυρά που αναδύεται από το χώμα, πυρπολεί τα πέλματα μου
Οι πέρδικες τρομαγμένες απογειώνονται από την πλαγιά του βουνού, του αμόλυντου. Οι λαγοί πετάγονται αλλόφρονες από τις φωλιές τους. Τα ζωντανά του Θεού τρέχουν να σωθούν. Οι μέλισσες ζαλισμένες πέφτουν μπροστά στα κοφίνια. Το πέτρινο δίκοχο εμποδίζει την καταστροφή τους.
Μια πύρινη μαχαιριά στη πλαγιά.
Μια λαβωματιά που καίει. Καπνός θολώνει τα πάντα γύρω μου. Ακούω την φωτιά να έρπει με τον ύπουλο συριγμό του φιδιού Τριζοβολάει, καθώς αδηφάγα καταβροχθίζει τα πάντα στο διάβα της, οι βρυχηθμοί της πνίγουν τις κραυγές των φυτών που παραδίνονται ανυπεράσπιστα.
Σκύβω πιάνω μια χούφτα χώμα στα χέρια μου. Καψαλισμένο , μαύρο χώμα. Οι παλάμες μου μαυρίζουν. Η σκοτεινιά τους πλημμυρίζει στο κορμί μου. Η γη μου πενθεί .
Το κελί με γυρτό το κεφάλι. Στο δώμα του, το καμωμένο από πηλό, στα λιγοστά ξερόχορτα σιγοκαίει, ο θυμός. Κοντά στον κάπασο ο κύλινδρος ακρωτηριασμένος. Στο ανώφλι, το κλειδί, περιμένει να ανοίξει μια πόρτα που δεν υπάρχει πια. Η άλωνα τριγυρισμένη από φλόγες, οι όρθιες πέτρες γύρω της, φυλάνε στο κόρφο της δυο ασπαρτιές έτοιμες να ανθίσουν Ο αζουράς του παππού ασπίδα στο μένος της φωτιάς.
Στων βουνών την αντήχηση ο ξερός μονότονος ήχος των πυροσβεστικών.
Σταγόνες νερού πέφτουν στο πρόσωπο μου , αλμυρές σαν τα δάκρυα της φύσης που αφανίζεται..
Πέφτω στα γόνατα. Ο ένοχος.
Στον ουρανό ο παππούς με το τρινάκι λιχνίζει τα σύννεφα, ετοιμάζει την βροχή, για την σπορά τους.. Μάταια να φτιαχτούν οι αιμασές προσμένει, να φυτευτούν. Άδικα καρτερεί τη συγκομιδή και το θέρος.