Της Μ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΜΑΡΓΕΤΗ
Είναι το νησί µε το απέραντο φως, το αέναο µπλε του ουρανού και της θάλασσας, που σε καλεί «ταξιδευτής και επιστροφεύς» να γυρίζεις εκεί. Να επιστρέφεις στον βράχο των αναµνήσεων, µε τ’ ανταριασµένα κύµατα της νοσταλγίας αλλά και επί τούτου, για το πατρικό σπίτι, τη βάρκα του παππού, που µε την πάροδο των γενεών έχει γίνει σκάφος.
Είναι το νησί µε τα γερµένα λάϊνα, τη βοή του ανέµου, αλλά και τα ακύµαντα γαληνεµένα πρωινά, τις αµµουδερές παραλίες και τις βαθιές, άγριες θάλασσες. Είναι το νησί που ο ήλιος καίει την πέτρα, τις ξερολιθιές, τα µονοπάτια, τα καταπράσινα ρυάκια. Είναι το νησί µε τα γαλακτισµένα σοκάκια, τις µπουκαµβίλιες και τα βασιλικά, τα κελαρυστά νερά, που δροσίζουν τον οδοιπόρο, όταν ξεραίνεται ο τζίτζικας στον ήλιο του µεσηµεριού.
Είναι το νησί της ναυτιλίας και της ναυτοσύνης, των ψαράδων αλλά και των παραγωγών προϊόντων πρωτογενούς τοµέα, όπως λέµε σήµερα, όταν αναφερόµαστε στη γη.
Είναι το νησί του Θεού, µε τα χιλιάδες λευκά ξωκλήσια και τα εµβληµατικά µοναστήρια. Είναι το νησί των καλλιτεχνών και αγωνίζεται να γίνει η πρωτεύουσα του πολιτισµού των Κυκλάδων …και ίσως να το δικαιούται, αφού στην Άνδρο υπάρχει το πρώτο µουσείο Σύγχρονης Τέχνης της χώρας µας, χάρη στην πρωτοβουλία των Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Είναι το νησί που αγωνίζεται για µια θέση στον τουριστικό χάρτη.
Είναι το νησί και οι άνθρωποι του. Αυτοί που συντηρούν τον µύθο του. Οι άνθρωποι της καθηµερινότητας, οι µόνιµοι κάτοικοι, οι µέτοικοι, οι Ανδριώτες των Αθηνών, αλλά και της Αµερικής. Οι Ανδριώτες της Ελλάδας και οι Ανδριώτες της ξενιτιάς. Όλοι µαζί µε κοινή αφετηρία και κοινό προορισµό. Την Άνδρο. Το πιο πράσινο αλλά και το πιο ξερό νησί.Το νησί του «είναι» αλλά και του «φαίνεσθαι». Το νησί του λόγου και της αλήθειας αλλά και του παραλογισµού και του φόβου. Το νησί όπου «βράζει το κουσέλι», αλλά βασιλεύει η πιο εκκωφαντική σιωπή. Είναι τα βλέµµατα, πίσω από τα µισόκλειστα παράθυρα. Είναι το ελαφρό µειδίαµα στα χείλη, ένα πλατύ χαµόγελο, η συνεννόηση µε το βλέµµα, η εγκαρδιότητα, και ένα λεκτικό σούσουρο σαν θρόϊσµα. Είναι η αλήθεια και το ψέµα, είναι η χαρά και η λύπη, είναι η περηφάνια, είναι ο θυµός, είναι το πνευµατικό επίπεδο, είναι ο λαϊκισµός, είναι η αντρειοσύνη και η λειψανδρία, είναι το «εγώ» αλλά και το «εµείς».
Είναι η Άνδρος. Με τα καλύτερα και τα χειρότερα, όπως κάθε τόπος που πορεύεται, στις ταραγµένες εποχές που διανύουµε. Είναι το νησί που στοιχειώνει την ύπαρξή µας, µε τα καλά και τα κακά του. Είναι το νησί της ζωής µας. Ήταν πάντα, πριν ακόµα γίνει «πολιτικό» έµβληµα.
Είναι το µέρος που αποζητά η ψυχή, όταν ο ήλιος καίει την άσφαλτο το καλοκαίρι, ο Γερακώνας «ασπρίζει» το χειµώνα, όταν µοσχοβολούν τα θυµάρια την άνοιξη και όταν νοτίζει το χώµα από τα πρωτοβρόχια του Σεπτεµβρίου.
Είναι η Άνδρος «ντυµένη µελτέµια και κάπου κάπου άσπρα πουλιά»… είναι η Άνδρος της Ανδριάνας Λεβαντή Ρεµούνδου που µε τη στάση ζωής της, παραδίνει µαθήµατα ∆ύναµης, Αξιοπρέπειας και Ανθρωπιάς. Καλή Αντάµωση στο νησί λοιπόν και καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!