Είχα να τον δω μήνες. Από πέρυσι τον Ιούλιο, στην Σταδίου 28 ακόμη, ίσως ήταν η τελευταία φορά που ο Γιώργος είχε έρθει στο γραφείο για «να αναλάβει υπηρεσία» όπως έλεγε. «Τώρα δεν με χρειάζεσαι», «Ούτε εσύ το μπαστούνι» του έλεγα…. Και το πιστεύαμε.
Δυναμικός, με ισχυρή θέληση, γρήγορη σκέψη κι αμετακίνητες θέσεις, ανυστερόβουλος, ευθύς μέχρι παρεξηγήσεως, παρορμητικός κι ορμητικός, ισχυρογνώμων κι επιβλητικός, συνάμα συναισθηματικός, με περιπαικτική διάθεση και σπινθηροβόλο πνεύμα. Καπετάνιος της θάλασσας και της ζωής, με δοκιμασμένες αντοχές και δυνάμεις, καθηγητής, συγγραφέας, ποιητής, και χρονογράφος. Ο Γιώργος Φαλαγγάς σίγουρα δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. «Γράφω καλύτερα όταν είμαι οργισμένος» έλεγε. «Εμείς είμαστε Στενιώτες», βροντοφώναζε και καμάρωνε. «Τι νέα από το οικονομικοθρησκευτικοπολιτικοκοινωνικό μέτωπο;» ρωτούσε και χαμογελούσε με νόημα. «Είσαι εδώ; Άσε δεν είσαι.» Ρωτούσε κι έκρινε μόνος του και στο τηλέφωνο δεν με έδινε σε όποιον δεν του άρεσε…ή έκρινε πως εκκρεμούσαν άλλα πιο επείγοντα από μια τηλεφωνική άσκοπη συνομιλία. Ομηρική ήταν η διαφωνία του με τον τυπογράφο, τον πατέρα Καράλη για το συντακτικό και την γραμματική. Σχέση Ζωής ήταν και η σχέση του με την εφημερίδα. Όταν αποχαιρετίσαμε τον πατέρα μου και φίλο του Ανδρέα Φωτόπουλο, ο Γιώργος Φαλαγγάς ανέλαβε «ψυχή τε και σώματι» την «ιερή» -όπως έλεγε υποχρέωση να μας προστατεύσει, προσωπικά κι επαγγελματικά. Γι’ αυτό και σήμερα ο αποχωρισμός είναι οδυνηρός. Δυσκολεύομαι να γράψω το «Ηταν», πολύ περισσότερο να το πιστέψω. Η φωνή του χαρακτηριστική κι έντονη, η παρουσία του με το μαύρο ναυτικό καπέλο τον χειμώνα και το γαλάζιο ριγέ πουκάμισο το καλοκαίρι, το μόνιμα αναμμένο τσιγάρο να σιγοκαίει στον παράμεσο, τα ελαφρώς κιτρινισμένα από τη νικοτίνη δάχτυλα και το αργόσυρτο βήμα του στον διάδρομο δεν έφυγαν ποτέ από τη μνήμη μου. Και ούτε πρόκειται…
Όταν «Εφυγε ο Ανδρέας» τοποθέτησα μια κοινή φωτογραφία τους στο ερμάριο, μαζί με τις φωτογραφίες αγαπημένων μου προσώπων. Είναι σε αυτούς που στρέφω το βλέμμα και αναφέρομαι στις δυσκολίες της καθημερινότητας, όταν ασυναίσθητα αναζητώ τη δύναμη να συνεχίσω.
Στο καινούριο γραφείο ο Γιώργος δεν ήρθε ποτέ. Με την μετακόμιση από την Σταδίου στην Παρνασσού λες κι ένας κύκλος ζωής έκλεισε. Λες και ένας ολόκληρος κόσμος χάθηκε.
Μοναδικό σημάδι των ανθρώπων που «έπαιξαν» καθοριστικό ρόλο στην έκδοση για την εφημερίδα που κρατάτε εσείς σήμερα στο χέρια σας, παραμένει η κοινή τους φωτογραφία στο ερμάριο.
Δυσκολεύομαι να συμφιλιωθώ με την καταστροφή της ύλης που κάποτε αποτελούσε την μορφή του Ανδρέα και του Γιώργου. Πως όλα όσα έμαθαν, έζησαν, δοκίμασαν, δημιούργησαν μπορεί να χαθούν. Σαν το νερό του ποταμού που κυλάει πρέπει κάπου να διοχετευθούν. Ο Ανδρέας και ο Γιώργος κύλησαν μέσα μου σαν ένα, κι έγιναν μέρος της ύπαρξής μου. Οι σκέψεις και ο λόγος τους συχνά με επισκέπτονται, κι οι μορφές τους από το ερμάριο μου στέλλουν βαθιά μηνύματα.
Ο Γιώργος Φαλαγγάς έφυγε γαλήνιος από κοντά μας το μεσημέρι της Δευτέρας 12 Οκτωβρίου 2009. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της στενιώτικης γης που σκέπασε τη σορό του.
