Σάββατο 12 Ιουνίου 2010. Μεσημέρι. Ο ήλιος μεσο-ούρανα, η κίνηση στην αγορά του νησιού καλοκαιρινή. Τουριστική… Τα σκουπίδια ευωδιάζουν κάτω από το άγαλμα του Θεόφιλου Καΐρη. Ευφυώς άκουσα το σχόλιο, «αντί στεφάνου»…
Τι να πει ο καθήμενος στις παρακείμενες καφετέριες που διάλεξε εκείνη την ημέρα να απολαύσει έναν πρωινό καφέ στο νησί… Πώς να περάσει κανείς στα παρακείμενα τουριστικά μαγαζιά με τα είδη δώρων… Πώς να κατέβει στο Παραπόρτι… Κλείνοντας τη μύτη του, θα μου πείτε. Γιατί όχι;
Το κακό είναι πως μαζί με τη μύτη έχουμε κλείσει όλοι και τα αυτιά μας.
Τόσα και τόσα χρόνια η «Ελσα» γράφει για τα κακώς κείμενα άλλοτε χιουμοριστικά, άλλοτε ειρωνικά άλλοτε αγενώς –είναι αλήθεια- αλλά με μοναδικό στόχο και σκοπό να ευαισθητοποιηθούν οι αρχές και η κοινή γνώμη. Να δραστηριοποιηθούμε όλοι και να πετύχουμε το καλύτερο δυνατόν για τον τόπο. Φοβάμαι, ότι τελικά γράφονται μαύρα γράμματα σε άσπρο χαρτί.
Ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε τι πραγματικά θέλουμε. Θέλουμε να λύσουμε το θέμα του βιολογικού για να έχουμε καθαρές θάλασσες; Θέλουμε να λύσουμε το θέμα των σκουπιδιών; Θέλουμε να λύσουμε το θέμα των σφαγείων; Θέλουμε να διορθώσουμε τα σφάλματα; Θέλουμε να αναπτυχθούμε τουριστικά; Η μήπως δεν θέλουμε καν να μιλάμε, δεν θέλουμε καν να ακούμε, ότι υπάρχουν σαν προβλήματα τα παραπάνω θέματα. Με πρόσχημα το να μην κάνουμε κακό τούτη την δεδομένη στιγμή στον τόπο ή στους εκάστοτε υποψηφίους –πότε η στιγμή θα είναι κατάλληλη, δεν μπόρεσα να το μάθω, χρόνια τώρα- ουσιαστικά στρουθοκαμηλίζουμε αφήνοντάς τα όλα στο Αύριο, σε ένα μαγικό Αύριο που με το θαυματουργό ραβδάκι του θα διορθώσει τα «κακώς κείμενα» χωρίς να θίξει κανέναν. Ούτε και Αυτούς που Φταίνε…
