«Δεν χρειάζεται να αλλοιώσουμε τη μνήμη του Αχιλλέα Λογοθέτη με πολλά λόγια.
Ήταν ο ακούραστος επιστήμονας που διακόνισε τον λαό της Άνδρου. Χωρίς υπερβολή, αποτελεί μεγάλο και ανεκτίμητο κεφάλαιο για την πρόσφατη ιστορία του νησιού. Ο Αχιλλέας Λογοθέτης υπήρξε πάνω απ’ όλα Άνθρωπος, με Α κεφαλαίο. Ευχόμαστε το παράδειγμά του να βρει μιμητές, ιδιαίτερα στους δύσκολους αυτούς καιρούς.
Απόσπασμα από τον επικήδειο που εκφώνησε ο εφημέριος του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Χώρας Άνδρου, πατήρ Δημήτριος Λάβδας.
Νεκρολογία Αχιλλέα Λογοθέτη
Την Παρασκευή 6 Μαΐου, μέσα απ’ τον μπουρινιασμένο Καβοντόρο, συνοδεύσαμε τον Αχιλλέα Λογοθέτη στην τελευταία κατοικία του στο Κοιμητήριο της Χώρας της Άνδρου. Στη σεμνή τελετή στην κατάμεστη εκκλησία της Παναγίας, χωρίς στεφάνια και κομπασμούς (η οικογένεια ζήτησε αντί στεφάνων την ενίσχυση του Συλλόγου Νεφροπαθών Άνδρου), αποχαιρετήσαμε τον Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, όπως είπε στο τέλος χαρακτηριστικά ο παπα-Δημήτρης.
Οι κόρες του, οι γαμπροί του, ο εγγονός του και η αδελφή του αποχαιρέτησαν με πόνο τον υπέροχο πατέρα, παππού και αδελφό. Τα πολυάριθμα ξαδέλφια επίσης, τον αγαπημένο μας και καλοσυνάτο ξάδελφο. Εγώ προσωπικά, εκτός από τον σύζυγο της καλής μου ξαδέλφης Ειρηνούλας, αποχαιρέτησα κι ένα πολύτιμο φίλο από τα παιδικά χρόνια. Πάνδημος ο λαός της Άνδρου αποχαιρέτησε έναν μεγάλο Φίλο, γιατί ο Αχιλλέας είχε αυτό το χάρισμα, να τον αισθάνονται όλοι φίλο… Συγχρόνως όμως αποχαιρέτησαν κι έναν από τους τελευταίους στυλοβάτες της ανδριώτικης κοινωνίας, χωρίς τη στήριξη των οποίων τα πάντα κινδυνεύουν να ισοπεδωθούν!
Ο Αχιλλέας γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1926, ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας, στην Άνδρο, πρωτότοκος γιος του καπτα-Γιώργη και της Φραεσκούλας Λογοθέτη. Ύστερα από τα μαθητικά χρόνια στην Άνδρο, σπούδασε Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ως νέος φαρμακοποιός γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του διαδεχόμενος τον αείμνηστο Μιχαλάκη Λογοθέτη. Εργάστηκε ακούραστα στο φαρμακείο του, με βοηθούς άξιες κοπέλες από τον τόπο, επί 45 ολόκληρα χρόνια εξυπηρετώντας ολόκληρο το νησί. Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Ειρηνούλα, που του χάρισε δύο υπέροχες κόρες, την Κατερίνα και τη Φραγκίσκη, η ίδια όμως τον πίκρανε τόσο, φεύγοντας απ’ τη ζωή πριν απ’ αυτόν…
Ο Αχιλλέας ήταν δημοκρατικός χαρακτήρας, πατριώτης και ιδιαίτερα ανθρωπιστής! Στο επίκεντρο των ενεργειών του ήταν πάντα ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ιδιαίτερα ο άρρωστος, ο αδύναμος, ο κατατρεγμένος! Το φαρμακείο του, με την κατοικία του από επάνω, ήταν σε συνεχή εφημερία και διανυκτέρευση: σταθμός πρώτων βοηθειών, κέντρο ψυχικής και σωματικής υγείας καθώς και συμβουλευτικής για την οικογένεια και τη νεολαία. Χωρίς να έχει σπουδάσει κλινική ιατρική, ήταν πάντα ενημερωμένος για τις εξελίξεις όχι μόνο σε πολλές ιατρικές ειδικότητες, αλλά και στην κτηνιατρική και τη γεωπονία. Η βοήθεια και η συμβουλή του προς όλους ήταν εύστοχη και αποτελεσματική. Όταν πάλι κάτι δεν το γνώριζε, έστελνε αμέσως τον ασθενή στην Αθήνα, και πάντα συστημένο σε δοκιμασμένους ειδικούς. Αυτά έκαναν τον κόσμο να στέκεται ουρά, όχι τόσο για ν’ αγοράσει φάρμακα, αλλά και για να πάρει τη γνώμη του. Ακόμη και για δυστοκία αγελάδας, στον Αχιλλέα έτρεχε ο χωριανός. Παρά τον τεράστιο φόρτο εργασίας, δεν παρέλειψε να υπηρετήσει τα κοινά, όπως οφείλει κάθε πολίτης. Δύο φορές αναδείχθηκε πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος και από τη θέση του Αντιδημάρχου προσέφερε για 8 χρόνια ανεκτίμητες υπηρεσίες στον τόπο μας.
Για έναν τέτοιο άνθρωπο είναι αδύνατο να χωρέσουν τα έργα και οι δραστηριότητες μέσα στα σύντομα λόγια ενός αποχαιρετισμού… Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα γλέντια στους γάμους στο Συνετί και τα πανηγύρια, τις εκδρομές και την αγάπη του για το ψάρεμα, ή τις προσκλήσεις του για τα ζεστά μπακαλιαράκια της Ειρηνούλας, ή τις ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσες από την εποχή της εφηβείας μου μέχρι και τα τελευταία χρόνια που έμενε στην Άνδρο, κάτω από τη σκιά του Πλατάνου;
Παρόλο που η μοίρα, εκτός από το θάνατο της αγαπημένης του «Ρηνούλας», του επεφύλαξε και βαρύτατη εξέλιξη της δικής του υγείας και τον ανάγκασε να βρίσκεται μακριά από το σπίτι και τον τόπο που αγάπησε για τακτική αιμοκάθαρση (όπως δυστυχώς όλοι οι νεφροπαθείς της Άνδρου), ποτέ δεν βαρυγκώμησε και σαν σωστό παλικάρι, όπως άλλωστε υπήρξε σε όλη του τη ζωή, πάλεψε ηρωικά στον άνισο αγώνα με το θάνατο. Μόνο την τελευταία ημέρα της ζωής του, η στάση του γαλήνεψε και έμοιαζε να συναινεί εν ειρήνη στο επερχόμενο τέλος. Οι γιατροί του και οι κόρες του, αδιάκοπα στο πλευρό του, μπορούν να διηγηθούν την αντοχή και την αγωνιστικότητά του. Η υστεροφημία του Αχιλλέα και ιδιαίτερα η προσωπικότητα και το έργο του, θα είναι παρακαταθήκη για τον εγγονό του Δημήτρη και παρηγοριά για εμάς όλους, που δεν τον έχουμε πια κοντά μας!
Γιώργος Δ. Καλλιβρούσης
