Με πολύ σεβασμό έρχομαι να σας αναφέρω με κάθε λεπτομέρεια όσα μου συνέβησαν σήμερα Πέμπτη 5.5.2011. Και έχουν ως εξής: Σήμερα 5.5.2011 ένοιωσα την ανάγκη να επισκεφτώ το μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας να ανάψω ένα κερί, να προσευχηθώ για εμένα και την οικογένειά μου, ήθελα να γονατίσω και σιωπηλά να μοιραστώ σκέψεις και ανησυχίες μπροστά από την θαυματουργή εικόνα. Έφτασα στις 10:15 στη Μονή.
Οι πόρτες ήταν ανοιχτές, κοίταζα αριστερά- δεξιά για να δω αν υπήρχε ωράριο όπου η Μονή μπορεί να δεχτεί τον οποιονδήποτε πιστό επισκέπτη. Δεν υπήρχε. Είμαι σίγουρη. Στην μπροστινή είσοδο της Μονής υπήρχε μια γιαγιά η οποία με άφησε να περάσω χωρίς να με προειδοποιήσει ότι η ώρα ήταν ακατάλληλη για επισκέψεις. Ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας συναισθηματικά φορτισμένη γιατί επιτέλους ήμουν «έτοιμη» να προσευχηθώ και να εκπληρώσω την επιθυμία μου να γονατίσω γεμάτη δέος και πίστη μπροστά από την εικόνα της Αγίας Μαρίνας. Άνοιξα την ξεκλείδωτη πόρτα, ήταν σκοτεινά ούτε ένα καντήλι δεν ήταν αναμμένο. Πολύ –πολύ ευγενικά ρώτησα την γιαγιά αν μπορώ να μπω μέσα στην εκκλησία. Τότε έγινε το εξής παράδοξο: Η γιαγιά θυμωμένη μου είπε ότι στις 10:15 π. μ. όλοι κοιμούνται, και πιο αστεία ήταν η παρατήρησή της ότι πάτησα και λέρωσα τα φρεσκοπλυμένα σκαλοπάτια της. Επίσης με ύφος αδιάφορο και προσβλητικό –κατά την γνώμη μου- μου είπε να ξαναπάω στις 17:00 μ.μ. Με κοιτούσε σαν να έβλεπε κάτι περίεργο, εξωπραγματικό, σα να πήγα ακάλεστη στο σπίτι της και ήμουν ανεπιθύμητη. Τέλος έφυγε, μου γύρισε την πλάτη της. Όσο για μένα; Εγώ έμεινα άφωνη, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω, να φωνάξω, ή να φύγω χωρίς να ανάψω έστω ένα κερί. Ένοιωσα πως έφτασα μέχρι την πηγή και δεν ήπια νερό. Έμεινα για λίγο έξω από την Μονή με «μαύρες» σκέψεις με αίσθημα θυμού και απογοήτευσης για την παράλογη συμπεριφορά της ηλικιωμένης κυρίας. Εγώ απλά μια προσευχή ήθελα να κάνω και ένα κερί να ανάψω στην Χάρη Της. Και ρωτάω εγώ τώρα:
Αν περίμεναν κάποιο πούλμαν με πιστούς από Κύπρο ή από κάποιο άλλο σημείο της Ελλάδας θα κοιμόντουσαν όλοι όπως μου είπε θυμωμένα η γιαγιά; Θα τους έδιωχνε; Θα του έκανε παρατήρηση γιατί τόλμησαν να λερώσουν τα σφουγγαρισμένα σκαλιά της Μονής; Τελικά εγώ έκανα «έγκλημα» που τόλμησα σαν πιστή να επισκεφθώ την Μονή και χάλασα την ηρεμία και την γαλήνη της κυριούλας; Ποιος «αμάρτησε» σήμερα με την συμπεριφορά του; Γιατί νοιώθω ότι τελικά το μόνο που κέρδισα σαν πιστή ήταν αδιαφορία και ένοιωσα ότι ήμουν ανεπιθύμητη; Το παρόν, τα όσα σας γράφω θα κοινοποιηθούν: Στο Επισκοπείο Άνδρου, στον Αρχιερατικό Επίτροπο, στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο
Μπανίκα – Αζάπη Ελένη
Άνδρος 5.5.2011
