Άλλο ένα καλοκαίρι που η Ελλάδα βρίσκεται στη δύνη της κρίσης και των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων. Αποφάσισα λοιπόν να μη γράψω κάτι για τα κακώς κείμενα της σημερινής κατάστασης που βασανίζει όλες τις ηλικίες και όλες τις κοινωνικές ομάδες. Ούτε όμως και για τα προβλήματα του νησιού που αναφέρονται ξανά και ξανά, μέσα από την εφημερίδα αλλά παραμένουν αειθαλή και καθημερινά. Οι δρόμοι με τις λακκούβες, τα σκουπίδια, ο βιολογικός καθαρισμός, οι ξεθωριασμένες πινακίδες οδοσήμανσης, οι οποίες φιλοξενούν και παλιά αυτοκόλλητα κάποιες φορές, οι καθρέφτες στις επικίνδυνες στροφές που έχουν θαμπώσει από τα χρόνια… και τα αυξημένα τιμολόγια του νερού, που σπίτια που κατοικούνται για δύο βδομάδες το χρόνο έχουν φτάσει να πληρώνουν σε χρυσό το νερό που έχουν καταναλώσει!
Κάθε καλοκαίρι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και οι συλλογές τέχνης που φιλοξενούνται στο νησί, αποτελούν πόλο έλξης για όλους εκείνους που θέλουν να συνδυάσουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Δηλαδή, διακοπές με ηρεμία και ξεκούραση, σε συνδυασμό με τα πολιτιστικά δρώμενα που είναι άφθονα στο νησί.
Εκείνο όμως που προκαλεί επίσης το θαυμασμό του επισκέπτη, είναι τα επιβλητικά αρχοντικά που δεσπόζουν στο νησί. Μια αίγλη απαράμιλλη στην αρχιτεκτονική των κτιρίων που αντέχει στο χρόνο και μια διαχρονικότητα που δεν μπορεί να τα θεωρήσει κανείς ξεπερασμένα και βαρετά. Δεν έχουν το χαρακτηριστικό των λευκών μικρών σπιτιών με τα μπλε παραθυρόφυλλα, που χαιρετούν την αλμύρα της θάλασσας και τους ανέμους που ψιθυρίζουν ιστορίες από τα μέρη που ταξίδεψαν. Είναι διαφορετικά. Με άλλο στυλ που ξεφεύγει από το παραδοσιακό νησιώτικο που βλέπουμε στα γύψινα αναμνηστικά που πωλούνται στα σουβενίρ. Έχουν ένα χαρακτήρα βαρύ, που έχει να κάνει με άλλο ρυθμό αρχιτεκτονικής, αλλά καταφέρνουν να μην χαλούν τη γενικότερη αισθητική. Ο τόπος και ο χρόνος συνδυάζονται με απόλυτη ισορροπία και αρμονία. Αυτά τα αρχοντικά ξεπέρασαν την αμφιβολία ότι ίσως δεν ταιριάζουν στη γενικότερη κουλτούρα που χαρακτήριζε πάντα τα ελληνικά νησιά.
Μοιάζει, να ξεκινά να ν’ αποκαλύπτεται από αυτά τα κτίρια η αγάπη για την τέχνη. Γιατί η Άνδρος αγάπησε την τέχνη σ’ όλες της τις μορφές. Ότι ρούχο κι αν φόρεσε ότι προσωπείο κι αν άλλαξε η τέχνη, η Άνδρος κράτησε αιώνια την αγάπη αυτή για τις τέχνες και τα γράμματα… και κάπου εκεί και η τέχνη του λόγου όπως κάποιοι λέμε σήμερα. Η τέχνη να μπορείς να περάσεις μέσα σε μια λευκή σελίδα αισθήματα, όνειρα, ιστορίες, άποψη για τα πράγματα. Οι τέχνες λοιπόν για την Άνδρο υπήρξαν το πιο ισχυρό στοιχείο του χαρακτήρα της. Ως αρχιτεκτονική, ποίηση, συγγραφή, λογοτεχνία, δημοσιογραφία, ζωγραφική, μουσική… Όποια κι αν είναι η μορφή της, βρίσκει ανδριώτες καλλιτέχνες να την εκφράσουν ή ανδριώτες που θα εκτιμήσουν τις εκάστοτε δημιουργίες και θα τις φέρουν κοντά στο ευρύ κοινό. Και όπως είναι επόμενο μέσα από τις τέχνες βρίσκει τον τρόπο να παίρνει θέση για τα θέματα που απασχολούν την κάθε εποχή.
Καλό καλοκαίρι! Και καλές πολιτιστικές αποδράσεις!
Φλωράτου Φραντζέσκα
