Μια αναδρομή στα χρόνια που πέρασαν
Είναι ανήμερα 15Αύγουστου στις Στενιές. Αφού τελείωσε η πανηγυρική Θεία Λειτουργία άρχισαν οι καθιερωμένες χαιρετούρες σε δρόμους και κυρίως σε σπίτια. Βρεθήκαμε λοιπόν στο σπίτι του Μητρούση Εξαδάκτυλου, που σύμφωνα με την συνήθεια όλοι οι άνδρες ήταν μαζεμένοι στην καλή τραπεζαρία και οι γυναίκες χωριστά στο σαλόνι. Αλήθεια, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το γιατί;
Εκεί λοιπόν όλοι οι άνδρες αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Σύλλογο, μια και όπως έλεγαν δεν το καϊλεύοταν να έχουν τα άλλα χωριά της Άνδρου και όχι οι Στενιές… «Ο ομφαλός της γης» κατά τον αείμνηστο Καραπιπέρη.
Ο Σύλλογος έγινε. Νοικιάστηκε και ένα μικρό διαμέρισμα στην πλατεία Βάθης που είχε μέσα ένα πράσινο βελούδινο παλιό σαλόνι. Αν καθόσουν στον χαλασμένο καναπέ, για να σηκωθείς μετά έπρεπε κάποιος να σε τραβήξει! Όμως υπήρχε ενθουσιασμός και χαρά από Συμβούλιο και Μέλη. Άρχισαν οι εκδηλώσεις, οι χοροί, οι εκδρομές οι ομιλίες, και όλες με επιτυχία. Στις εκδρομές πάντα στο μικρόφωνο του πούλμαν ο Τηλέμαχος, με ωραίες ιστορίες και τους χορούς η γυναίκα του η Σούλα πρώτη με τις χορευτικές της φιγούρες.
Οι συγκεντρώσεις του Συμβουλίου γινόταν στο σπίτι μας συχνά και θυμάμαι με πόση χαρά τους δεχόμουν και τους περιποιόμουν όλους, οι οποίοι στον προγραμματισμό των εκδηλώσεων είχαν πάντα τον φόβο, μη συμβεί κάποιο γεγονός, κάτι δυσάρεστο, ή και ευχάριστο που θα επηρέαζε τις εκδηλώσεις, όπως βέβαια συμβαίνει και τώρα. Θυμάμαι τον Γιώργο κάποτε που επρόκειτο να γίνει ο χορός μας, έλεγε χαρακτηριστικά: «Κάνω προσευχή να μην πεθάνει ο Λεώνης και ο Γιαννάκης της Ωραίας γιατί τότε χαθήκαμε».
Η Μάνια, μικρή κοπελίτσα τότε, μέλος στα πρώτα συμβούλια έδινε ιδέες πρωτοποριακές για εμάς, όπως το χριστουγεννιάτικο bazaar που κρατάει μέχρι σήμερα. Δική της ήταν η ιδέα να γίνει και ο χορός μας στο Πεντελικό και ο Γιώργος αντιδρούσε φωνάζοντας: «Δεν είμαστε καλά που θα πάμε τον κόσμο πάνω στα βουνά στην Πεντέλη» νομίζοντας αρχικά ότι εκεί βρισκόταν το εν λόγω ξενοδοχείο.
Τα χρόνια περνούσαν όμορφα και σε μια εποχή που ο Δημοσθένης από την θέση του μπόρεσε να βοηθήσει το Σύλλογο, έγινε η αρχή για αγορά στέγης καθώς και με την βοήθεια φίλων εφοπλιστών και μελών. Ο δε Γιώργος σχολίαζε: «Ο Δημοσθένης μας έδωσε την πρώτη κλωτσιά για να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του ονείρου αυτού» Θα ήθελα να αναφερθώ στον ωραίο ύμνο του χωριού μας, με στίχους του Γιώργου και μουσική του Δημήτρη Χ. Μπεγλέρη όμως αργότερα έγινε ακόμη ωραιότερος με ορχήστρα και φωνές χορωδίας με έξοδα του Κατσίκη και του Σιγάλα.
Ας ευχηθούμε ο Σύλλογός μας να ζήσει πολλά, πολλά χρόνια και κυρίως μέσα στις καρδιές όλων μας.
Ελένη Φαλαγγά
