Κύριε διευθυντά,
Με αφορμή το αεροπορικό δυστύχημα στις κορφές των ‘Αλπεων, αναφέρομαι στις 149 ψυχές που χάθηκαν άδικα για να γίνει γνωστό το όνομα του Γερμανού πιλότου διεθνώς, αψηφώντας την ίδια του τη ζωή, παρόλο που είχε και χριστιανικό όνομα. Αυτό αποδεικνύει ό η γερμανική φυλή είναι σκληρή στη ψυχή= βάρβαρη.
Το γεγονός αυτό με φέρνει πολλά χρόνια πίσω στη κατοχή. Εγώ είμαι από νησί των Κυκλάδων και έτυχε να βιώσω δύο κατακτητές Γερμανούς και Ιταλούς. Οι Γερμανοί είχαν τις βάσεις με τα κανόνια ζούσαν σε δικούς τους στρατώνες. Οι Ιταλοί έλεγχαν και παρακρατούσαν τις παραγωγές των αγροτών τα λεγόμενα (δέκατα). Τη Γερμανική φυλή την διέκρινε η πειθαρχεία, το σύστημα, η οργάνωση και η καθαριότητα. Όταν πήγαιναν στο μύλο να αλέσουν σιτάρι για τα άλογά τους όχι μόνο έφερναν το πετρέλαιο αλλά πλήρωναν και τον μυλωνά. Στον στρατώνα υπήρχαν περίπου 50 Γερμανοί στρατιώτες, κάποια μέρα την ώρα του συσσιτίου βρέθηκε εκεί μια ελληνίδα με το παιδί της που σιδέρωνε τα ρούχα των αξιωματικών. Το παιδί της πεινούσε και του είπε να πάει στο Γερμανό μάγειρα να ζητήσει φαγητό, μόλις όμως εκείνος το είδε το έσπρωξε με κακία και του φώναξε «..ράουσ». Κανένας άνδρας δεν αντέδρασε από όσους στέκονταν στην σειρά παρά επικράτησε «σιγή ιχθύος».
Αντίθετα σε κάποια διασκέδαση που είχαν οι Ιταλοί «φιέστα» όπως την έλεγαν, ένας Ιταλός λατζιέρης κατέβηκε στην πλατεία και βρήκε δύο 13χρονα παιδιά για να τον βοηθήσουν στα πιάτα. Ο ένας εκ των δύο ήμουν εγώ ο γράφων. Αφού βοηθήσαμε τον Ιταλό στη λάτζα ο οποίος ήταν και πολύ καλός άνθρωπος, ο ένας από τους δύο μας έφυγε και έμεινα μόνος μου. Βλέποντας τα πιάτα με το μοσχομυρωδάτο πιλάφι με το κρέας να περνάνε από μπροστά μου νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις, γιατί τότε είχαμε ξεχάσει τι γεύση είχε το κρέας λόγω της κατοχής. Ενώ οι Ιταλοί απολάμβαναν την γιορτή με τα μαντολινάτα, εγώ ονειρευόμουν ένα πιάτο πιλάφι με κρέας. Τόλμησα να ζητήσω από την λατζιέρη να μου δώσει και μένα μία μερίδα. Ο μάγειρας που το άκουσε ανταποκρίθηκε και μου γέμισε ένα καλό πιάτο και μου το έδωσε έξω από το παράθυρο όπου βρισκόμουν. Εκεί εμφανίστηκε ένας Ιταλός λοχίας γνωστός για την σκληρότητα του. Ο Εντζο μεθυσμένος άρχισε να με βρίζει και να μου πετάει ότι πατσαβούρες βρήκε μπροστά του. Εγώ όμως δεν άφηνα το πιρούνι όσες πατσαβούρες και να ερχόντουσαν επάνω μου. Μόλις το αντιλήφθηκαν οι τρείς μάγειροι άφησαν το σερβίρισμα και επιτέθηκαν και χτύπησαν τον Εντζο για να προστατέψουν εμένα. Εγώ βρήκα την ευκαιρία και το έσκασα αφού είχα απολαύσει πρώτα το φαγητό.
Όταν γύρισα στο σπίτι οι γονείς μου και τα αδέρφια μου μόλις είχαν τελειώσει το λιτό κατοχικό του γεύμα. Με ρώτησαν γιατί άργησα και εγώ απάντησα που να ξέρατε ότι εγώ απόψε έτρωγα κρέας πιλάφι. Ο πατέρα μου είπε γιατί δεν έφερες και σε εμάς; Τι να σας φέρω αφού όσες ήταν οι μπουκιές που έφαγα τόσες ήταν και οι πατσαβούρες και οι βρισιές που έρχονταν επάνω μου από τον Εντζο (πόρκο γκρέκο κλπ).
Όποιος θέλει μπορεί να το μεταφράσει και να το στείλει στην κ. Μέρκελ και στο κ. Σοϊμπλε.
Ευχαριστώ πολύ
Μιχάλης Μουστάκας
