Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΝΔΡΙΝΟΥ
Παρασκευή μεσημέρι, στο γραφείο. Έχω κολλήσει το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή και διαβάζω… Το κείμενο της παραίτησης του Αντώνη του Λάβδα, από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου και ταυτόχρονα από όλες τις θέσεις που κατείχε στο Δήμο Άνδρου. Και δεν ήταν λίγες… Υπεύθυνος ύδρευσης και αποχέτευσης, υπεύθυνος Πολιτικής προστασίας, πρόεδρος στην Αναπτυξιακή. Οι λόγοι της παραίτησης; «Νέο επαγγελματικό ξεκίνημα». Κοινώς… μπάρκο!
Ο Αντώνης θα μπαρκάρει –το γνώριζα καλά και από «πρώτο χέρι», που λένε. Η ενασχόληση με τα δημοτικά τον είχε φέρει σε επαγγελματικό αδιέξοδο. Είχε την «τρέλα» να είναι τελειομανής. Και να μην αφήνει τίποτε στην τύχη. Για να τα καταφέρει, επέλεξε να αφήσει το μαγαζί του στην τύχη του… Και το πλήρωσε ακριβά!
Ασυναίσθητα το μυαλό μου γύρισε λίγα χρόνια πίσω. Στην «υπόγα», στον Πιτροφό. Ένας υπολογιστής, μια τηλεόραση, τρεις καρέκλες. Και ενθουσιασμός. Πολύς ενθουσιασμός! Και σχέδια… Μεγάλα σχέδια! Στο επίκεντρό τους μια άλλη Άνδρος. Όλοι ήταν βέβαιοι πως είχε έρθει η ώρα για μια άλλη Άνδρο. Κι όσο ο ενθουσιασμός ανέβαινε, τόσο καλύτερα και αποτελεσματικότερα γινόταν η δουλειά. Η ομάδα ήταν μια γροθιά.
Εσύ εκείνο, εγώ το άλλο, ο τρίτος κάτι άλλο. Εμείς, τα πάντα! Πάμε, όλοι μαζί!
Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από εκείνη την εποχή… Αλλά εμένα γιατί μου φαίνεται πως πέρασαν τρεις δεκαετίες;
Παρασκευή μεσημέρι, στο γραφείο. Έχω κολλήσει το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή και διαβάζω… Το κείμενο της παραίτησης της Μαρίας Μαμάη από τη θέση της αντιδημάρχου Γαυρίου. Να πω ότι δεν το περίμενα; Θα ήμουν ψεύτης… Απλά δεν ήξερα πότε θα συμβεί. Διαβάζω και η σκέψη μου τρέχει. Στην παραίτηση του Κυριάκου Θωμά. Που κανείς δεν έμαθε για ποιούς ακριβώς λόγους προτίμησε να αποχωρήσει… Στην παραίτηση της Φωτεινής Νόνα. Και τώρα ακόμη δυο παραιτήσεις. Τέσσερις παραιτήσεις σε δυο χρόνια… Σκέπτομαι πως είναι πολλές! Πάρα πολλές! Κι αναπολώ την «υπόγα»…
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο κείμενο που διαβάζω. Μου μοιάζει τόσο αδιάφορο και τόσο ξένο! Αντεγκλήσεις δι’ αλληλογραφίας, επιστολές μέσω ιστοσελίδων, χαμένα πρωτόκολλα. Και κατηγορίες. Για όλα, ή σχεδόν όλα. Πολλές κατηγορίες…
Κλείνω τον υπολογιστή. Καθώς παρακολουθώ αφηρημένος τη διαδικασία και μέχρι να μαυρίσει η οθόνη το μυαλό μου τρέχει στην –κατά τη γνώμη μου- κορυφαία στιγμή της «Μικράς Αγγλίας». Εκεί, στο τέλος, όταν η Μόσχα και η Όρσα αγκαλιάζονται κι αναρωτιούνται τι έκαναν στη ζωή τους και τους πήγε τόσο στραβά, η Μόσχα λέει: «Αν σπουδάζαμε, αν είχαμε μια δουλειά…». Και η Όρσα, απαντά: «Αν μιλούσαμε Μόσχα…»!
