Της Μ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΜΑΡΓΕΤΗ
Η Ανδριακή συμπληρώνει φέτος 60 χρόνια από την ίδρυσή της, στις 4 Οκτωβρίου 1957, όταν ο Οδυσσέας Γιαννούλης, δημοσιογράφος της εποχής με ανδριώτικη καταγωγή από τον Φελλό παρέλαβε την υπουργική απόφαση 22142/Γ’ του τότε Βασιλείου της Ελλάδος και η «εφημερίς ΑΝΔΡΙΑΚΗ Όργανον Μελέτης και Προβολής των Ανδριακών Προβλημάτων» ήταν πλέον γεγονός!
Στην συνέχεια, το 1980 την επιχείρηση αγόρασε η φιλόλογος Μόσχα Δερτούζου με καταγωγή από τις Στραπουργιές. Την εφημερίδα ανέπτυξε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Φωτόπουλος, για να περιέλθει το 2013 στην υπογράφουσα, όπως συμβαίνει συχνά στις μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις. Η «Ανδριακή» εκδίδεται ανελλιπώς κάθε μήνα, συμβάλλοντας με το τρόπο της στην κοινωνική ζωή και ιστορία του νησιού μας. Ξεκίνησε την εποχή της λινοτυπίας και του μικρού μεγέθους, για να ακολουθήσει τις κατά καιρούς τάσεις της εποχής στα έντυπα και να περάσει από τους τσίγκους, στα κλαβιέ των τερματικών και τελικά στην σημερινή της μορφή μεγέθους ταμπλόιντ, σε φιλμ και σε ηλεκτρονική παράλληλη έκδοση. Μέσα στις σελίδες της περνά η πολιτική, πνευματική, κοινωνική και οικονομική ζωή του νησιού μας, ενώ στα γραφόμενα της αποτυπώνεται η ανδριακή κοινωνία κάθε εποχής με τα ήθη και έθιμά της, τα σωστά και τα λάθη της, τις αλήθειες και τα ψέματά της, τις ελπίδες και τους πόθους, τα πάθη αλλά και τις παθογένειες της κλειστής κοινωνίας μιας μικρής επαρχιακής πόλης.
Στους ταραγμένους καιρούς που διανύουμε, με την «κοινοτοπία του κακού» να κυριαρχεί πλέον στον χαοτικό κόσμο του διαδικτύου, η έντιμη, αξιοπρεπής και «αντικειμενική» δημοσιογραφία που σχεδόν επί 220 χρόνια έπαιξε στον τόπο μας ένα σπουδαίο εθνικό, δημοκρατικό, κοινωνικό και πολιτικό ρόλο μοιάζει να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί…
Στο μεταξύ η «Ανδριακή» αντέχει.
«Ο ελληνικός τύπος χάνει σταθερά και ανεπανόρθωτα τα κατάλοιπα της αξιοπιστίας του, τόσο σε επίπεδο εκδοτών, δηλαδή «βαρόνων» όσο και «μεγάλο -δημοσιογράφων» επισημαίνει ο Χρήστος Πασαλάρης, ενώ εκδότες όπως ο Αχιλλέας Κύρου, ο Γιώργος Ανδρουλιδάκης ή η Ελένη Βλάχου αποτελούν ιστορικά κειμήλια μιας αλλοτινής εποχής, των συντακτών εκείνων, που πίστευαν και τηρούσαν ευλαβικά και στο ακέραιο την επιταγή «Η Είδηση είναι ιερή. Το σχόλιο Ελεύθερο…» Παρά ταύτα όσο και αν «διανύουμε την εποχή της κουρελαρίας των ανέλεγκτων blogs» (σύμφωνα με τον Γιώργο Παπαχρήστου), η πολυφωνία, ο ελεύθερος διάλογος είναι και θα παραμένει η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Όσο ο κόσμος αναζητά την αλήθεια, τόσο τα ΜΜΕ οφείλουν να την αναπαράγουν, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται…
Η «Ανδριακή» αυτή την ευθύνη μεταφοράς αληθών ειδήσεων, υγιούς παρέμβασης και γόνιμης εποικοδομητικής κριτικής προσπαθεί να ασκεί. Να ενώνει αντί να χωρίζει, Να εξομαλύνει αντί να εξωθεί. Με σεβασμό στους θεσμούς, στον πολίτη, στον άνθρωπο. Με λάθη, μπορεί, έχοντας επίγνωση πως 1000 καλά και αν κάνεις στους ανθρώπους μα 1 λάθος, το λάθος προσμετράται, με αβλεψίες, ίσως, αλλά χωρίς συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι, μακριά από παιχνίδια εξουσίας και οικονομικής συναλλαγής, χωρίς κακή πρόθεση, χωρίς δόλο, με εγκυρότητα και αλήθεια… όσο και αν υπάρχουν τόσες αλήθειες όσοι και άνθρωποι, η προσέγγιση ενός θέματος γίνεται όσο πιο αντικειμενικά μπορεί. Άλλωστε, «έτσι είναι η δημοσιογραφία, -θα γράψει η Μαρία Ρεζάν- Πέφτεις και τσακίζεσαι, κάνεις γκάφες, έχεις επιτυχίες πολλές φορές, αλλά σημασία δεν έχει σε ποιο ύψος μπλέχτηκες στα ηλεκτροφόρα σύρματα. Σημασία έχει πως προσπαθούσες να πετάξεις…»
