Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΝΔΡΙΝΟΥ
Για τους νεώτερους αναγνώστες της “Ανδριακής” οι λέξεις “στρίνα” και “στρινιάζω” είναι μάλλον άγνωστες… Για όλους εμάς, όμως, που έχουμε περάσει τα πρώτα και τα δεύτερα “ήντα”, αποτελούν ακόμη και σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι των παιδικών μας αναμνήσεων από τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Ανήμερα Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, μετά την εκκλησία, άρχιζε ο χαιρετισμός στα χωριά της Άνδρου. Φορώντας την καλύτερή τους φορεσιά άνδρες και γυναίκες ξεκινούσαν να πουν “τον Άγιο Βασίλη” σε όλα τα σπίτια του χωριού. Η νοικοκυρά κάθε σπιτιού είχε στρωμένο το τραπέζι με μεζέδες εκλεκτούς. Και ο νοικοκύρης γέμιζε τα ποτήρια με κρασί, να τσουγκρίσουν οι άνδρες και να ευχηθούν για τη χρονιά που ξεκινούσε. Εκανε, όμως, κάτι ακόμη ο νοικοκύρης: “Στρίνιαζε” τα μικρά παιδιά που έμπαιναν εκείνη τη μέρα στο σπίτι του. Τους έδινε, δηλαδή, χρήματα “για το καλό του χρόνου”. Κι εκείνα, που έβλεπαν χρήματα στο χέρι τους μόνο κάθε Πρωτοχρονιά, έσπευδαν γεμάτα χαρά να τα βάλουν στον κουμπαρά τους! Γιτί τότε κάθε παιδί -ακόμη και το πιο φτωχό- είχε τον κουμπαρά του…
Αυτή, λοιπόν, ήταν η “στρίνα”. Ουσιαστικά πρόκειται για μεταφορά στα ελληνικά της ιταλικής λέξης “strenna”, που σημαίνει “δώρο”. Με το πέρασμα των χρόνων και καθώς μπήκαμε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην εποχή του ευρώ και της παγκοσμιοποίησης ξεχάστηκαν και οι κουμπαράδες και οι “στρίνες”. Τη θέση τους πήραν τα κάθε λογής παιχνίδια, οι “μπάρμπι”, τα ηλεκτρονικά, ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε η καταναλωτική μανία της εποχής και των εύκολων δανεικών που έδιναν απλόχερα οι τράπεζες. Μαζί με τη “στρίνα” περιορίστηκε ο χαιρετισμός της Πρωτοχρονιάς και στο γιορτινό τραπέζι τη θέση της πηχτής και της λακέρδας πήρε το χαβιάρι κι ο σολωμός.
Καμμία αντίρρηση… Αυτή είναι η εξέλιξη! Η οποία μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε. Υποχρεώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς να ευχόμαστε, πλέον, “να έχουμε την υγειά μας και τίποτε άλλο”. Γιατί, πράγματι, δε έχουμε “τίποτε άλλο”… Ούτε δουλειά, ούτε οικονομική άνεση και πολλοί ούτε καν οικογένεια.
Αυτή την Πρωτοχρονιά, λοιπόν, ήρθε η ώρα να θυμηθούμε και πάλι τη “στρίνα” Και να “στρινιάσουμε” πρώτα τον εαυτό μας! Όχι με χρήματα…Αλλά με αγάπη που θα του ζεστάνει την καρδιά. Και θα τον ξανακάνει άνθρωπο…
