Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΝΔΡΙΝΟΥ
Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 2019. Η τελευταία ημέρα του χρόνου. Λάθος!
Η τελευταία ημέρα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Μιας δεκαετίας που -ειδικά για όλους εμάς, στο Ελλάντα– αποδείχτηκε ένας εφιαλτικός αιώνας. Που συνοδεύτηκε από την πιο βίαιη μεταβολή -προς το χειρότερο φυσικά- των οικονομικών μας, σε καιρό ειρήνης.
Με πολλαπλές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας μας. Ξαφνικά η σύνταξη της γιαγιάς άρχισε να ταΐζει άνεργα παιδιά και εγγόνια, τα κάθε λογής συσσίτια αυξήθηκαν θεαματικά, οι αυτοκτονίες έγιναν μέρος της καθημερινότητάς μας.
Από το περιβόητο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο (πόσο μακρινή εικόνα -κι ήταν μόλις δέκα χρόνια πριν!), μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2019 η Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα. Άραγε οι Έλληνες πόσο αλλάξαμε από όλα αυτά που πάθαμε; Το βέβαιο είναι ότι είμαστε, πλέον, πολύ πιο υποψιασμένοι και πολύ λιγότερο επιρρεπείς στη σαχλαμάρα του life style και της επίδειξης. Μάθαμε να μη «τσιμπάμε» το ίδιο εύκολα στα κάθε είδους «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» που μας πουλούσαν κι επιχειρούν να μας πουλήσουν ακόμη και σήμερα κάποιοι επιτήδειοι. Κυρίως γίναμε πολύ πιο σοφοί στη διαχείριση του χρήματος που έχουμε στην τσέπη μας. Αφού, βεβαίως, χρειάστηκε να ματώσουμε πληρώνοντας πανωτόκια πιστωτικών καρτών και διακοποδανείων.
Εντάξει, ας μην είμαστε υπερβολικοί: Ούτε σοφοί γίναμε, ούτε παντογνώστες. Παρόλα όσα πάθαμε. Αλλά είναι αλήθεια πως μας προσγείωσε απότομακαι οδυνηρά η σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Για δεκαετίες ολόκληρες κλείναμε τα μάτια, αποφεύγοντας να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Μέχρι που εκείνη έπεσε πάνω μας και μας πλάκωσε. Κι από εκεί που διαδηλώναμε, κατά εκατοντάδες χιλιάδες, εναντίον του νόμου Γιαννίτση για τις συντάξεις, φθάσαμε στο σημείο να ανεχτούμε καμιά τριανταριά περικοπές συντάξεων, επικουρικών, εφάπαξ, δώρων… Πιστέψαμε στην «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση και πέσαμε στην ξέρα του νόμου Κατρούγκαλου.
Αν μου επιτρέπετε, αυτή -η πρώτη φορά αριστερά- ήταν η χειρότερη διάψευση προσδοκιών στη νεότερη ιστορία της χώρας.
Η ενηλικίωσή μας ήταν απολύτως βίαιη. Κατά τη γνώμη μου αναγκαία, αλλά έπρεπε να γίνει πολύ πιο ομαλά και σε πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και η ευθύνη για την βιαιότητα της προσαρμογής ανήκει αποκλειστικά στους πολιτικούς. Οι οποίοι, για να αποφύγουν το περίφημο πολιτικό κόστος, προτιμούσαν να «χαϊδεύουν αυτιά», οδηγώντας συνειδητά στο σκάφος στην ξέρα. Κι έχουν τώρα το θράσος να θέλουν να γίνουν και Πρόεδροι της Δημοκρατίας…
Αυτή η ενηλικίωση, ωστόσο, και η επανάκτηση της επαφής με την πραγματικότητα αποτελεί την πιο αισιόδοξη «νότα» στο ξεκίνημα της νέας δεκαετίας. Ίσως, τελικά, να μην έχει χαθεί εντελώς η ελπίδα σ΄ αυτή τη χώρα. Παρά την αφαίμαξη των νέων που αποφάσισαν -όχι άδικα- να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Παρότι οι καιροί είναι πονηροί και οι συγκυρίες δύσκολες. Στο εσωτερικό όλα δείχνουν να έχουν τοποθετηθεί σε πιο στέρεες βάσεις. Όχι από τους πολιτικούς, αλλά από εμάς τους ίδιους. Που -έστω στο «και πέντε»- φαίνεται πως ψαχτήκαμε βαθιά, μέσα μας…
Καλή Χρονιά!