Πριν μερικές ημέρες, πηγαίνοντας προς το μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης, πριν περάσω τη μεγάλη πόρτα που οδηγεί στο χώρο σταθμεύσεως και στην είσοδο του Μοναστηριού, ξαφνικά είδα δεξιά μου, λίγο έξω από την άσφαλτο, ένα νεκρό πολύ μεγάλο λαγό.
Το σώμα του ήταν άθικτο αλλά στο λαιμό του είχε μια τεράστια δαγκωματιά. Εγώ δεν ξέρω από αυτά αλλά ένας γεωργός της περιοχής μου είπε ότι ο λαγός έπεσε θύμα ενός αίτουλα. Δεν μπορώ να ετυμολογήσω τη λέξη αίτουλας, έτσι αυθαίρετα τον έγραψα με αι. Αίτουλα στην Άνδρο λέμε το κουνάβι. Ο Γιώργος μου είπε να μην τολμήσω να μαγειρέψω το λαγό, διότι συνήθως ο αίτουλας είναι φορέας των μικροβίων της λύσσας. Έτσι τον πέταξα κάτω από τον δρόμο πάνω στα φρύγανα. Αλλά δεν έμεινε εκεί για πολύ. Ένας τεράστιος γυπαετός, κατέβηκε από τον ουρανό, τον άρπαξε στα γαμψά νύχια του και έφυγε προς την περιοχή της Θεοτόκου. Έτσι ο μεγάλος αυτός λαγός δεν έγινε ένα ωραίο στιφάδο με κρεμμυδάκια, για να φάμε εγώ και οι φίλοι μου. Αντιθέτως το αίμα του έγινε τροφή για τον αιμμοβόρο αίτουλα και το σώμα του το έφαγε ο σαρκοφάγος γυπαετός.
Ο θάνατός σου η ζωή μου.
Καπετάν Λευτέρης Πολέμης.