Το κείμενο του Γιάννη Ζιώτη που ακολουθεί διατυπώνει με γλαφυρό κι ευγενικό τρόπο μια σκληρή πραγματικότητα. Την πραγματικότητα του νησιού όταν τα φώτα του καλοκαιριού σβήνουν και μαζί τους σβήνουν ζωές… Η εικόνα αλλάζει και διατυπώνεται με αριθμούς οι οποίοι είναι αμείλικτοι. “Μεθυσμένοι” από το εύκολο κέρδος χάνουμε τελικά την ανθρωπιά μας, την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα που δεν λειτουργεί πλέον ως συνδετικός ιστός της κοινωνίας, αλλά ως καταλύτης της. Το κείμενο που ακολουθεί αναδύει και το πρόβλημα της εύρεσης στέγης στο νησί ειδικά όταν πρόκειται για μακροχρόνιες μισθώσεις.
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΙΩΤΗΣ
Και τώρα τι θ’ απογίνουμε χωρίς την Αυγουστιάτικη αύρα;
Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τη μικρή σου πατρίδα γεμάτη κόσμο και εξίσου άσχημο να την αντικρίζεις άδεια και σιωπηλή…
Μέσα σ’ ένα μήνα είδαμε την πνευματική μας υπόσταση ν’ ανεβαίνει επίπεδο!
Έχουμε τόση ανάγκη τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα, για να ξεπερνάμε τις ανορθογραφίες, τη μιζέρια και τις πληγές
του ατέλειωτου χειμώνα…
Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια δυνατή “κουτάλα”,
για ν’ ανακατεύει τ’ αποτυπώματα που αφήνουν οι επισκέπτες μας το καλοκαίρι
και να τα κεφαλαιοποιεί με το δικό μας,
Ανδριώτικο DNA!
Τον Αύγουστο, το νησί, σταματάει τον μονότονο, εσωτερικό του διάλογο.
Δεν πηγαίνει με τις μύτες…
Αφυπνίζεται, κάνει μεγάλες δρασκελιές, ακούει και βλέπει καλύτερα…
Ας ακούσει όμως και κάτι ακόμα,
τώρα που οι αναμνήσεις του καλοκαιριού
είναι ακόμη νωπές…
Υπάρχουν μορφωμένοι άνθρωποι που θέλουν να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους
και να προσφέρουν δυνατές υπηρεσίες,
αλλά δεν βρίσκουν στέγη για μακροχρόνια μίσθωση!
Υπάρχουν κι άλλοι, κυρίως μεγάλης ηλικίας, που εγκαταλείπουν άρον άρον το νησί,
επειδή δεν τους ανανεώνεται το συμβόλαιο και αδυνατούν να βρουν ένα νέο χώρο για να ολοκληρώσουν με αξιοπρέπεια την ζωή τους!
Ας αναλογιστούμε εμείς οι φιλότιμοι, ευαίσθητοι και πολυταξιδεμένοι Ανδριώτες, το ειδικό βάρος και τη διαδρομή που έχουμε διανύσει στον κόσμο!
Κάποια λύση πρέπει να εμπνευστούμε και να δράσουμε αμέσως…
Η μοναξιά καραδοκεί…
Δεν περισσεύει κανείς…
Στο κάτω κάτω είναι κρίμα να κλείνουμε την πόρτα στους νέους και να βάζουμε την τελευταία πινελιά στο “σώμα” της τρίτης ηλικίας…
Είναι κρίμα να βάζουμε εμείς αυτή την κόκκινη, άχαρη, γραμμή
που θα μας διαχωρίζει από εκείνους…
Αυτή την άχαρη τελεία και παύλα στην ζωή τους, τώρα που δεν μπορούν…
Έχουν προσφέρει ανεκτίμητα πολλά και προσωπικά αρνούμαι να το διαχειριστώ…
Εσείς;;;