Της ΙΟΥΛΙΑΣ ΖΑΝΝΑΚΗ ΛΙΑΛΙΟΥ
Στέκω ανήμπορος, να τα περπατήσω, να πάω να τα δω.
Για στερνή φορά. Με διάλυσε η παλιοαρρώστια.
Η αφροντισιά ρήμαξε τα κτήματα μου, τα αφάνισε,
Οι αιμασιές πνιγμένες στους βάτους και στα χόρτα, τα δέντρα ακλάδευτα και τα αμπέλια γέρικα κούτσουρα, αβοήθητα στο χώμα, γεμάτα χόνδρους, σε στάση απελπισίας πνιγμένα από τα παράσιτα που θέριεψαν.
Έτσι όπως τα βρήκα όταν ξεμπάρκαρα.
Και τα ανάστησα. Τα αύξησα όπως μου είχε δείξει ο πατέρας. Και στο μπόλιασμα και στα αμπέλια. Βοήθησα να γεννηθούν «τα παιδιά» τους.
Τα μάτια μου θολώνουν. Δεν αντέχουν να δουν την κατάντια τους.
Να ζητάνε έλεος.
Με νοήματα, ζητώ, δυσκολεύομαι πια να μιλήσω, ζητώ να μου φέρουν μια χούφτα χώμα από το κτήμα μου.
Αυτό που αγόρασα με τα λεφτά που έβγαλα αντιπαλεύοντας χρόνια ολόκληρα τα κύματα.
Σφίγγω το χώμα στη χούφτα μου και το νιώθω να γίνεται ένα με την παλάμη μου. Μου ζητά να μη το αφήσω πάλι, να μην το εγκαταλείψω σε ξένα χέρια. Την δούλεψη μια ολόκληρης ζωής. Παιδιά, αδέλφια, ανίψια, έχουν τραβήξει τον δρόμο τους, δεν τα στιμάρουν δεν τα πονάνε. Οι γυναίκες που τα δούλεψαν παλικαρίσια όταν εμείς λείπαμε στη θάλασσα, σκαριά παροπλισμένα και αυτές δεν μπορούν πια μόνες τους να τα φροντίσουν. Βουλιάστρες παντού και αμασές πεσμένες. Τα στήματα που όριζαν το βιός μου χάσκουν γκρεμισμένα, σαν στόματα ορθάνοιχτα που αγωνίζονται να ανασάνουν. Όπως εγώ.
Ποια κτήματα;
Ρουμάνια με φρύγανα ήταν, λένε, κάμποι γεμάτοι πέτρες είναι.
Πετροχώραφα ποια; Τα κτήματα που ανάστησαν την φαμίλια μου
Χρύσιζαν τον θεριστή, φυτεμένα στάρι, βρώμη, βίκο.
Και αυτοί που τώρα τα «φροντίζουν» ούτε ένα κλίμα δεν φύτεψαν, ούτε μια ελιά, μια αχλαδιά, μια συκιά. Ποικιλίες παλιές που είχα στο κτήμα εξαφανίστηκαν.
Τα γέρικα δένδρα μαραίνονται σαν και μένα. Στα αδιάφορα χέρια των φροντιστών. Οι βυσσινιές, οι κορομηλιές (μπουρνελιές) οι συκιές, σιγά σιγά πεθαίνουν. Αργοσβήνουν.
Ξαλείφτηκαν οι οπωρώνες και οι αμπελώνες. Λιγοστοί απόμειναν σαν τον δικό μου.
Έκανα τάμα, να τον κρατήσω ζωντανό. Γι αυτό πληρώνω τους «φροντιστές».
Πληρώνω τον οίκο ευγηρίας κτημάτων.
Κόμπο στο λαιμό και ένα βούρκωμα στα μάτια φέρνει-σ’όσους μπορούμε να αισθανθούμε-την εξαιρετική αποτύπωση της πραγματικότητος που περιγράφει τόσο εύστοχα και παραστατικά η κ.Ι.Ζαννάκη . Πολλές γενιές ανθρώπων κόπιασαν και δημιούργησαν αυτό τον αγροτικό πλούτο και συντήρησαν το πατρικό βιός και το αυγάτισαν, στηρίζοντας και συμπληρώνοντας το οικογενειακό budget. Ανήμποροι πιά σήμερα, σε κάποια ηλικία, να βιώνουν την απόλυτη εγκατάλειψη και αδιαφορία, ενίοτε, από τους απογόνους, για τα ιερά ”παλιοχώραφα-ρουμάνια” με τις βουλιάστρες που δεν επισκευάζονται πιά(ασύμφορο γαρ το όποιο κέρδος), τις αιμασιές αυτές που τους ανέστησαν στο παρελθόν και τους έκαναν επιστήμονες ,καπεταναίους, μηχανικούς ,εμπόρους κλπ.
”Μια χούφτα χώμα να φιλήσω από τα χωράφια μου και ας είναι αυτό Θεέ μου που θα με σκεπάσει………..”