Το τελευταίο “Αντίο” είπαν σήμερα 27.7.2022 -του Αγίου Παντελεήμονος- οι συγγενείς και οι φίλοι του στον Καθηγητή ΓΙΑΝΝΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ που έφυγε από την ζωή την Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022 στην ηλικία των 76 ετών μετά από άδικη μάχη με τη νόσο Parkinson.
Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε από τον Ι. Ν. Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Νεκροταφείου Λειβαδίων. Προς τιμήν του ακολουθεί το αφιέρωμα στη μνήμη του από τον συμμαθητή του Κωνσταντίνο Στρατή.
+ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Κοιμήθηκε εν Χριστώ στην αιώνια ανάπαυση των δικαίων στα 76 χρόνια του εχθές την 25 Ιουλίου 2022 ημέρα Δευτέρα μια εξέχουσα ηθική και πνευματική προσωπικότητα της Άνδρου ένας ακούραστος εργάτης στον πνευματικό αμπελώνα του Χριστού ο θεολόγος και φιλόλογος καθηγητής Γιάννης Αθανασίου, σύζυγος της εξαιρετικής Ευαγγελίας Μπόκου επίσης φιλολόγου και θεολόγου καθηγήτριας, πολύτεκνος πατέρας και πολυέγγονος παππούς , που διετέλεσε για πολλά χρόνια Γυμνασιάρχης και προϊστάμενος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Άνδρου, ψάλτης και καθηγητής της Βυζαντινής Μουσικής, γυιός του αείμνηστου παπά Γιώργη Αθανασίου που διακόνησε την Εκκλησία των Λειβαδίων Άνδρου για πολλές δεκαετίες. Εκτός των άλλων που ανέφερα πιο πάνω ο αείμνηστος Γιάννης ήταν ακαταπόνητος εργάτης της γης μέχρι την ημέρα που αρρώστησε, δούλευε στα χωράφια σε σκληρές αγροτικές δουλειές. Συνδύαζε την επίπονη εργασία και στον πνευματικό και στον επίγειο αμπελώνα του Χριστού.
Θα προσπαθήσω με τις φτωχές μου δυνάμεις να σκιαγραφήσω το έξοχο του αδαμάντινου χαρακτήρα του εκλιπόντος Γιάννη Αθανασίου, αν και ό,τι και να γράψω γι΄αυτόν δεν πρόκειται ποτέ να αγγίξω το βάθος και την ουσία του μεγέθους του γι΄αυτό και το κείμενο αυτό θα είναι σύντομο..
Με τον αείμνηστο Γιάννη είμαστε αδελφικοί φίλοι από τα παιδικά μας χρόνια, συμμαθητές στο Γυμνάσιο, η κόρη του Φανή βάπτισε το μικρότερο γυιό μου Αντώνη. Είχαμε μια σταθερή φιλία που άντεξε στο πέρασμα πολλών δεκαετιών, και πάντοτε με υποστήριζε . Τον αγαπούσα και με αγαπούσε με αγάπη Χριστού. Αλλά δεν γράφω αυτό το επικήδειο κείμενο μόνο επειδή είχαμε αυτή τη φιλία, αλλά το γράφω επειδή ο Γιάννης σε όλη του τη ζωή ήταν πρέσβης της Σωκρατικής αρετής που δίδαξε ο μέγιστος των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αυτήν δίδαξε σε όλη του τη ζωή, εκτός από τη συστηματική διδασκαλία του Ευαγγελίου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας την οποία διακόνησε για πολλά χρόνια ως πρωτοψάλτης της Άνδρου και δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής. Για τον αείμνηστο Γιάννη η Σωκρατική αρετή και η Αλήθεια του Χριστού ήταν έννοιες ταυτόσημες και συνώνυμες.
Επίσης ο Γιάννης είχε βαθύτατες δημοκρατικές αρχές για την εφαρμογή των οποίων δεν υποχωρούσε ποτέ, αγωνιζόταν γι΄αυτές και μαχόταν γι΄αυτές , όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα της μάχης. Όμως μια τέτοια προσωπικότητα που έλεγε πάντα την αλήθεια, δεν ήταν αρεστή σε μερικούς. Ήταν προσηλωμένος στις απόλυτες αρχές του ως Θεολόγος στις αρχές του Ευαγγελίου του Χριστού και ως Φιλόλογος στις αρχές της διδασκαλίας του Σωκράτη, και αυτό ακόμη δεν είναι αρεστό σήμερα σε πολλούς, απογόνους εκείνων που τον μεν Σωκράτη τον θανάτωσαν με κώνειο, τον δε Κύριο Ιησού Χριστό τον εσταύρωσαν. Όλα όμως τα αντιμετώπισε με τη δύναμη που του έδιδε ο Χριστός και πολλές φορές τα αντιμετώπιζε και με τη σιωπή του και με το πράο και ησύχιο πνεύμα του..
Για άγνωστους και δυσδιάκριτους λόγους για την πεπερασμένη διάνοια μας ο Χριστός τον υπέβαλε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε μια σπάνια ασθένεια που καταρράκωσε και διέλυσε τις άφθονες πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις , τον κατέβαλε και τον έφθασε στο έσχατο σημείο της πνευματικής και σωματικής ταπείνωσης . Σε σύντομο χρόνο μετά την αρχή της ασθένειας του είχε καταλάβει ότι η ασθένεια αυτή θα τον οδηγήσει στο τάφο, και επέκεινα στην αιώνια ζωή μαζί με το Χριστό, γι αυτό μου είπε μου είπε : ” Κώστα, δεν θέλω να ακουστεί κανένας επικήδειος λόγος την ημέρα που θα ψαλεί για μένα η Νεκρώσιμος Ακολουθία”. Του το υποσχέθηκα αν και του είπα “Γιάννη δεν γνωρίζουμε πος θα φύγει πρώτος, μπορεί να φύγω πρώτα εγώ, όμως έφυγε πρώτος εκείνος. Γι΄ αύριο που θα παρασταθώ στη Νεκρώσιμο Ακολουθία στο κοιμητήριο των Λειβαδίων , θα ψαλλω στον ϋψιστο Θεό για την ανάπαυση της ψυχής του αλλά δεν θα πω καμμια επικήδεια ομιλία. Είναι αρκετό ότι αυτά τα ολίγα που θα έλεγα στο σεπτό σκήνωμα του, τα έγραψα εδώ.
Να είναι αιωνία η μνήμη του στη μνήμη του Θεού και στη δική μας ολιγόβια μνήμη.
Κωνσταντίνος Στρατής
ερασιτέχνης ψάλτης.
Εγραψα πιο πάνω ότι: για άγνωστους και δυσδιάκριτους λόγους για την πεπερασμένη διάνοια μας ο Χριστός τον υπέβαλε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε μια σπάνια ασθένεια που καταρράκωσε και διέλυσε τις άφθονες πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις, τον κατέβαλε και τον έφθασε στο έσχατο σημείο της πνευματικής και σωματικής ταπείνωσης .
Πάνω σε αυτό κάνω και την εξης προσθήκη:
Σε όλη του τη ζωή ο Γιάννης Αθανασίου δίδαξε με επιμονή δυο πράγματα : Το Σταυρό και τη διδασκαλία του Χριστού και την αρετή του Σωκράτη. Και ύστερα από πολύ μόχθο ηθικό, ψυχικό, πνευματικό και σωματικό, θα περίμενε κανείς να περάσει ήσυχα και ήρεμα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε άλλα σχέδια γι΄ αυτόν για να μας διδάξει με αυτό το τρόπο την υπομονή και τη πραότητα και τη Χριστιανική καρτερία που έδειξε αυτός ο άνθρωπος αντιμετωπίζοντας αυτή τη φοβερή εκφυλιστική ασθένεια του νου του και του σώματος του, όμως ακόμη και με αυτό το τρόπο ο Γιάννης ύψωσε τη σημαία του Χριστού για μας δείξει οτι η διδασκαλία του δεν ήταν μόνο λόγια αλλά και έργα στη μεγάλη θλίψη του…. Τον επισκεπτόμουν τακτικά τα τελευταία χρόνια μία ή δυο φορές το μήνα και τον έβλεπα να λυώνει κάθε μέρα, όπως λυώνει το κερί μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Ενα αχ! ένας αναστεναγμός δεν βγήκε ποτέ από τα χείλη του. Τη τελευταία φορά που τον είδα ένα μήνα πριν κοιμηθεί, κάθησα δίπλα του ( ήταν κατάκοιτος στο κρεβάτι του), έβαλα το χέρι μου στο μέτωπο του και έψαλα με τη σειρά τα αναστάσιμα απολυτίκια. Στο απολυτίκιο του Α ΄ήχου ( Του λίθου σφραγισθένος) δεν είδα καμμια αντίδραση στις κόρες των ματιών του, στο απολυτίκιο του Β ΄ ΄ήχου ( Ότε κατήλθες προς το θάνατο, η ζωή η αθάνατος) επίσης καμμια αντίδραση, όμως στο τρίτο απολυτίκιο του Γ ΄ήχου ( Ευφραινέσθω τα ουράνια, αγαλλιάσθω τα επίγεια), φάνηκε μια αντίδραση κατανόησης και χαράς στα μάτια του, μια φευγαλαία σπίθα , αυτό για μένα σημαίνει ότι μέσα του , έστω και σε αυτή τη κατάσταση που βρισκόταν, υπήρχε η χαρά , η ευφροσύνη και η αγαλλίαση του Χριστού. Δεν μπορώ να γράψω άλλα , γιατί τα μάτια μου στάζουν βροχή τα δάκρυα μου…….
Να είναι αιωνία η μνήμη του στη μνήμη του Θεού και στη δική μας ολιγόβια μνήμη.
Αμήν
@Κωνσταντίνος Στρατής
ερασιτέχνης ψάλτης
Υ/Γ
Θερμώς ευχαριστώ τη σοβαρή ηλεκτρονική εφημερίδα andriakipress.gr για τη φιλοξενία και τη δημοσίευση του κειμένου μου και αυτού του συνοδευτικού σχολίου για τον αείμνηστο Γιάννη Αθανασίου.