Γάτες της Χώρας Άνδρου και μια θλιβερή εμπειρία

Οι γάτες, ο Γάλλος, ο Θεόφιλος Καϊρης και τα (α-)χρηστά ήθη :  χρονικό μιας θλιβερής εμπειρίας 

Της Χρυσάνθης Αυλάμη

 Ετυχε να περάσω κάποιους χειμωνιάτικους μήνες του 2020 και του 2024 στη Χώρα. Απόλαυσα τη θάλασσα, τα μονοπάτια και κυρίως  την ηρεμία των ανθρώπινων σχέσεων και  μιας καθημερινότητας άγνωστης τους καλοκαιρινούς μήνες του αναβρασμού.

Εζησα όμως από κοντά  και τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες επιβιώνει (ή δεν επιβιώνει) ένας πληθυσμός που αποτελεί εδώ και αιώνες μέρος του οικοσυστήματος μας. Εννοώ τις γάτες της Χώρας.  Γατιά  συχνά υποσιτισμένα παρά τις προσπάθειες του δήμου και μιας χούφτας ανθρώπων που τα ταϊζουν εδώ κι εκεί ·  νεογέννητα  ή υπερήλικα  γατιά   που πεθαίνουν ελλείψει στέγασης· πλήθος γατιών με ρινοτραχειίτιδες,  με πυρετό, επεφυκίτιδες, ρινικά και οφθαλμικά προβλήματα.

Οι διεθνείς πρακτικές και το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο είναι γνωστά : o δήμος ή και ομάδες εθελοντών βρίσκουν χώρους στέγασης, σίτισης και φροντίδας στους οποίους οι αδέσποτες γάτες έχουν ελεύθερη πρόσβαση. Οι πρακτικές αυτές  εφαρμόζονται όχι μόνον επειδή αυτό επιτάσσει ο καλώς εννοούμενος ανθρωπισμός αλλά και η λογική. Μ’άλλα λόγια , δεν υπάρχει άλλη λύση εάν θέλουμε να ελέγχεται αποτελεσματικά ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων με στειρώσεις και να εφαρμόζονται οι κανόνες της  υγιεινής χάρη στη φροντίδα που τους παρέχεται.

Τον Ιούλιο που μας πέρασε, φιλοξένησα ένα νεαρό γάλλο, γιο συναδέλφου από το  Παρίσι. Περπατώντας στα σοκάκια της Χώρας είδαμε την χάσκουσα αποθήκη που βρίσκεται στο πίσω μέρος του εγκαταλελειμμένου  μουσείου Καϊρη, τη γεμάτη με μπάζα, σκουπίδια, ακαθαρσίες (ανθρώπων) και  πεταμένα έπιπλα από τη γειτονιά.

Σκεφτηκαμε ότι αυτός θα ήταν ένας ιδανικός χώρος για να κοιμούνται οι γάτες της γειτονιάς όταν πιάνουν τα κρύα και  για να ταϊζονται από τους εθελοντές. Γάντια, σκούπες και φαράσια επιστρατεύτηκαν και πάνω από εφτα μεγάλες σακούλες  σκουπιδιών κατέβηκαν στο Παραπόρτι μαζί με τα σπασμένα έπιπλα και τα μπάζα. Μια μεγάλη ντουλάπα μετατράπηκε με τη βοήθεια φιλόζωων Χωραϊτών σε κρεβάτι με « θέα ». Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν με την αγορά πλαστικών δοχείων και μικρών χαλιών.

Θα αρκούσε  ένας μόνο χώρος για να λυθεί το πρόβλημα των αδέσποτων ; Σίγουρα όχι. Kαι σ’αλλες γειτονιές της Χώρας, « τυφλοί » δημόσιοι χώροι (ή και ιδιωτικοί , αν το επιθυμούν οι ιδιοκτήτες), μπορούν να μετατραπούν, με δωρεάν εθελοντική εργασία, σε χώρους στέγασης, εκ παραλλήλου με την προσπάθεια του Δήμου  για αγορά ταϊστρων, ατομικών γατόσπιτων κλπ.

Τις μέρες που περάσαμε καθαρίζοντας τον χώρο κανείς δεν ήρθε από τα πέριξ να  κουβεντιάσει μαζί μας ή να εκφράσει τις αντιρρήσεις του. Δυο μέρες ωστόσο αφότου ο χώρος είχε καθαριστεί, εμφανίστηκαν σχόλια στο γνωστό μέσο δικτύωσης·  εκεί όπου συχνά πολλοί, χωρίς αιδώ και αυτοσυγκράτηση, επιτρέπουν στον εαυτό τους να γράφει το κοντό του και το μακρύ του. Στη συνέχεια, το λουκέτο που βάλαμε στην πόρτα βρέθηκε σπασμένο, ό,τι είχαμε αγοράσει κλάπηκε και ένα κομμάτι ξύλο τοποθετήθηκε στο άνοιγμα της πόρτας για να φράξει το πέρασμα στον τετράποδο  εχθρό.

Να’ ναι άραγε η μοίρα του χώρου και του ανθρώπου που έζησε σ’αυτόν ;  Του ανθρώπου που κυνηγήθηκε όσο κανένας άλλος για το πρωτοπόρο έργο του για τα ορφανά, για  τις ιδέες του που θεωρήθηκαν επικίνδυνες  από τις παγιωμένες αντιλήψεις  της εποχής περί  « χρηστών »  ηθών, του ανθρώπου που δικάστηκε και καταδικάστηκε από την πολιτική και την εκκλησιαστική εξουσία  ως ντειστής και πέθανε στη φυλακή ;

Υπάρχουν εκατοντάδες ξένοι εθελοντές στην Ελλάδα που φροντίζουν, μαζί  με  τους έλληνες φιλόζωους, τα αδέσποτα.  Είναι αυτοί που  κάθε χρόνο σώζουν όσα  σκυλιά κι όσα γατιά μπορούν  στέλνοντάς τα στις χώρες τους.  Οπως και ο νεαρός φίλος από τη Γαλλία που γύρισε στο Παρίσι παίρνοντας μαζί του ένα μικρό γατάκι απ’ τα Λειβάδια που σώθηκε από βέβαιο θάνατο.

Προχτές μου ζήτησε τα νέα του « καταφυγίου». Τι να του πω ;

Χ.Α.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO