Την εισήγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανακηρυχθεί Άγιος ο μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος – κατά κόσμον Παπουλάκος- έκανε δεκτή με απόφασή του αργά χθες το βράδυ (30.8.2024) το Οικομενικό Πατριαρχείο. Ο Παπουλάκος έζησε εξόριστος από το 1852 έως της κοιμήσεώς του 18.1.1861 στο μοναστήρι της Παναχράντου στην Άνδρο όπου και ετάφη.
Για την ζωή και το έργο του υπάρχουν μαρτυρίες στο βιβλίο του Κωστή Μπαστιά -Παπουλάκος- αλλά και αναφορές στα βιβλία του Μιχάλη Χαλά του Παπανεστάση, στα Πρακτικά της Α’ Επιστημονικής Ημερίδας το 2010 με θέμα την δράση του καλόγερου στην Θήρα και την Άνδρο, καθώς και παλαιότερες εκδόσεις της εφημερίδας “ΑΝΔΡΙΑΚΗ”
Το δημοσίευμα για την αγιοποίηση Παπουλάκου
Αγιοποιήθηκε ο μοναχός Χριστόφορος (Παπουλάκος) με επίσημη ανακήρυξη της αγιοποίησής του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Να σημειωθεί πως τον Μάΐο του 2023, η Συνοδική Επιτροπή Νομοκανονικών και Δογματικών Ζητημάτων σε συνεδρίασή της, έδωσε θετική εισήγηση στην αγιοκατάταξη του Παπουλάκου από τον Άρμπουνα Καλαβρύτων, κατά κόσμον Χριστόφορου Παναγιωτόπουλου.
Η εισήγηση πήγε στα χέρια της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και ανέγραψε τον Άγιο Παπουλάκο στις Αγιολογικές Δέλτους της Εκκλησίας και πριν από λίγη ώρα εγκρίθηκε από το Πατριαρχείο.
ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Συνεχιζομένων τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, αὕτη ἀπεφάσισεν ὁμοφώνως ὅπως γένηται δεκτή ἡ εἰσήγησις τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περί κατατάξεως εἰς τό ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ μακαριστοῦ μοναχού Χριστοφόρου Παναγιωτοπούλου τοῦ ἐπιλεγομένου Παπουλάκου, τῆς μνήμης αὐτοῦ ἑορταζομένης κατ᾿ ἔτος τήν 18ην Ἰανουαρίου.
Ἐξ ἄλλου, σήμερον, Παρασκευήν 30ήν τ.μ. Αὐγούστου, ἐγένετο τό Μικρόν καί τό Μέγα Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς ὡς Ἐπισκόπου Ἀρίστης τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας Θεοφ. κ. Μαξίμου (Rudko).
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, γνωστός ως Παπουλάκος (Άρμπουνας Αχαΐας, 1770 – Άνδρος, 18 Ιανουαρίου 1861) ήταν Έλληνας Ορθόδοξος μοναχός και κήρυκας.
Γεννήθηκε το 1770 στο χωριό Άρμπουνας της επαρχίας Καλαβρύτων ως Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος και αρχικά εργαζόταν ως κρεοπώλης. Ήταν τελείως αγράμματος, όταν πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Αρχικά μόνασε στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, ενώ αργότερα ασκήτεψε σε καλύβι κοντά στο χωριό του. Έμεινε στην απομόνωση για περίπου 20 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων έμαθε γραφή και ανάγνωση.
Σε ηλικία 80 ετών πήρε την απόφαση να κηρύξει. Η φήμη του διαδόθηκε γρήγορα, αφού είχε τον δικό του τρόπο να συνεπαίρνει το κοινό του. Κυρίως κήρυττε εναντίον της μοιχείας και της κλοπής, και υπέρ της προσευχής. Μέσα από τα κηρύγματα του καυτηρίαζε την πολιτική της Βαυαρικής διακυβέρνησης και την συγκατάβαση σε αυτήν της Συνόδου της Εκκλησίας. Παραπέμφθηκε ενώπιον του Επισκόπου Καλαβρύτων, ο οποίος τον επέπληξε και του ζήτησε να περιορίσει τα κηρύγματα του.
Έξι μήνες αργότερα ο Παπουλάκος ξεκίνησε περιοδεία στην νότια Πελοπόννησο συγκεντρώνοντας χιλιάδες κόσμο στο πέρασμα του. Ύστερα από πιέσεις, ο Όθων υπέγραψε διάταγμα για τον περιορισμό του Παπουλάκου σε μοναστήρι. Ο Παπουλάκος κατέφυγε στην Μάνη για να σωθεί.
Στις 21 Ιουνίου 1852 συνελήφθη από τον στρατό, ύστερα από προδοσία, και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Ρίου όπου έμεινε δύο χρόνια στην απομόνωση. Επρόκειτο να δικαστεί από το κακουργιοδικείο Αθηνών ως στασιαστής, αλλά τα γεγονότα του Κριμαϊκού πολέμου υποχρέωσαν τον Όθωνα να του δώσει αμνηστία. Το 1854 εξορίστηκε στη Μονή Παναχράντου της Άνδρου, όπου απεβίωσε στις 18 Ιανουαρίου 1861 και ετάφη. Κατά τη διάρκεια της παραμονή του στο μαναστήρι, δεχόταν πλήθος επισκεπτών.
Η σκέψη του επηρεάστηκε πολύ από τον πνευματικό του δάσκαλο Κοσμά Φλαμιάτο, των οποίων η δράση υπήρξε παράλληλη και η διδασκαλία παρόμοια.”