Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να μιλάνε ασταμάτητα χωρίς στην ουσία να λένε τίποτα.
Έχουν αναγάγει σε επιστήμη την αερολογία, την φλυαρία και τα σκόπιμα λόγια χωρίς νόημα.
Μιλάνε ασταμάτητα σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν σε θεατρικό μονόλογο.
Παριστάνουν τους “σωτήρες” και στο τέλος αποκαλύπτονται και δεν μένει ούτε μια λέξη με περιεχόμενο.
Είναι οι επαγγελματίες του λαϊκισμού. Οι ρήτορες του απόλυτου τίποτα. Οι θιασώτες του αλαλούμ. Όπως λέει ο λαός, “οι γνωστοί μπαχαλάκηδες”.
Κι ενώ κάποιοι άλλοι δουλεύουν και προσπαθούν για λύσεις, αυτοί ψάχνουν με μανία να βρουν τα προβλήματα στις λύσεις. Αν δεν υπάρχουν τα κατασκευάζουν.
Γιατί χωρίς φασαρία και μόνιμη αντίρηση δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Η τακτική τους είναι φτηνή και προβλέψιμη. Λόγια του αέρα, έννοιες μπερδεμένες, κινδυνολογία, άφθονος λαικισμός και όλα χωρίς ίχνος ουσιαστικής τεκμηρίωσης.
Νομίζουν ότι με τον τρόπο αυτό, εξαπατούν τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα, όμως, αποκαλύπτουν το απόλυτο κενό τους. Μηδέν έργο, μηδέν προτάσεις, μηδέν αποτέλεσμα, μόνο ανέξοδη φλυαρία.
Η κοινωνία, όμως, δεν έχει ανάγκη από επαγγελματίες της φλυαρίας. Δεν έχει ανάγκη από προκατασκευασμένα αδιέξοδα. Έχει ανάγκη από όραμα, από πράξεις, έχει ανάγκη από ανθρώπους που νοιάζονται για τον τόπο.
Όσοι επιλέγουν αυτή την τακτική κερδίζουν την απαξίωση. Γιατί ο κόσμος θέλει αλήθειες, θέλει ουσία και περισσότερο από όλα, θέλει να βλέπει θετική προσπάθεια και έργο.