Εδώ και πολύ καιρό – με ευθύνη των πολιτικών ταγών μας , αλλά και των υποκινούμενων πάντοτε μέσων μαζικής ενημέρωσης – ζούσαμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε χίλια χρόνια και τρώγαμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο, όπως ο Πλάτων έγραψε για τους ακραγαντίνους.
Η ευμάρεια αυτή αποδείχθηκε ότι στηριζόταν σε γυάλινα πόδια. Τα δάνεια για διακοπές και για εορτές και για την αγορά αυτοκινήτων αποδείχτηκαν θηλιές για τα νοικοκυριά. Η χρήση των πιστωτικών καρτών , ακόμα και για την προμήθεια βενζίνης, υποθήκευε μέρα της μέρα την ατομική αλλά και συνολική πορεία της κοινωνίας μας.
Και φυσικά πάνω απ όλα η χρήση της πολιτικής εξουσίας , σε όλους τους βαθμούς της, για τον ατομικό πλουτισμό του καθενός δημοσίου λειτουργού, επιτάχυνε την εξέλιξη των γεγονότων , και κατέστησε ακόμα πιο αναξιόπιστη τη χώρα μας διεθνώς.
Επίσης, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που δεν πρέπει να αγνοηθεί – χωρίς να κινδυνεύσω να κατηγορηθώ ως εθνικιστής – είναι το γεγονός ότι το Ελληνικό Έθνος είναι έθνος ανάδελφο. Τι σημαίνει ανάδελφος ; μα αυτός που δεν έχει αδελφό. Πράγματι, αν σκεφτείτε τους γείτονες μας , θα διαπιστώσετε την συγγενική σχέση Τουρκίας με τη Βουλγαρία (Τουρανική Φυλή) , την ομοιογένεια των αραβικών κρατών στο νότο, τις ρουμανικές και κελτικές φυλές στη Δύση, τις αγγλοσαξωνικές και σλαυικές φυλές στο Βορρά, και τους Αλβανούς ακόμα, που και αυτοί έλκουν ινδογερμανική καταγωγή! Το ελληνικό έθνος στέκει μόνο του στη γεωγραφική αυτή γωνιά, στο μετερίζι αυτό που το έταξε η Ιστορία και απέδειξε ιστορικα, πως μόνο του μπορεί και παλεύει , μπορεί και χαράσσει το δρόμο του μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Ποια η ευθύνη μας, λοιπόν, σήμερα , στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία; Η οποία οικονομική συγκυρία εκτός των άλλων είχε σαν αποτέλεσμα να δυσφορήσουν οι λαοί της Ευρώπης μαζί μας;
Έχουμε την πολυτέλεια να αναφωνήσει έκαστος εξ ημών προς τους πολιτικούς μας ταγούς : έτσι όπως τα κάνατε λουστείτε τα ; μπορούμε απλά να ρίξουμε το ανάθεμα και μετά να γυρίσουμε πλευρό και να κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου ;
Η απάντηση είναι ασφαλώς και όχι. Πρέπει με κριτικό πνεύμα, χωρίς καμία διάθεση να συγχωρήσουμε τα πολιτικά ατοπήματα κανενός, να στηρίξουμε την κοινή μας πορεία και επιβίωση. Σε κάθε μας συναλλαγή και σε κάθε μας κοινωνική δραστηριότητα οφείλουμε να ενεργούμε με ευθύνη. Και ευθύνη πάνω απ όλα σημαίνει υπευθυνότητα, περισυλλογή και πειθαρχία.
Ο απολογισμός , ηθικός , κοινωνικός , πολιτικός, ιστορικός, πρέπει σε κάθε περίπτωση να γίνει, αλλά και το πλοίο πρέπει να στηριχθεί. Και δεν αρκούν οικονομικοί και νομικοί στηρικτικοί μηχανισμοί, πρέπει να υπάρξει και οικουμενική (εθνική) συναίνεση και πειθαρχία. Δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει όραμα από τη σημερινή κυβέρνηση ή από την επόμενη ή από την προηγούμενη. Ο λαός με το αισθητήριο του και την ευθύνη που θα επιδείξει οφείλει να χαράξει το δρόμο προς τα εμπρός. Καιρός είναι να θέσουμε εν μέσω κρίσης γερές και στέρεες βάσεις για το μέλλον μας, για ένα μέλλον υγιές και γόνιμο.
Μάνος Διαμαντάρας
