Ρουμάνια πυκνά, αδιάβατα και κακοτράχαλες ατέλειωτες βουνοπλαγιές, αποτελούσανε πάντοτε, τον επιβλητικό ορεινό όγκο του πέταλου, με τα δυο πελώρια δίδυμα βράχια του να ξεχωρίζουν, σωστή κορώνα του δασοσκέπαστου χωριού της Άρνης, τα “Μετέωρα” της Άνδρου, όπως χαρακτηριστικά τα παρομοίαζε η Αντιδήμαρχος του Δήμου Υδρούσας, Φρατζέσκα Ροδίτη – Χαλά. Βιγλάτορες του χωριού στ’ ανατολικά, από αιώνες, το ξωκλήσι της Παναγιάς, όμοια αετοφωλιά, στημένο με σκέτη ξερολιθιά πάνω στο ψηλότερο από τους δυο βράχους, στα 997 μ. και κάτω στη ρίζα του, το άλλο, του Αγίου των ορέων, του Προφήτη Ηλία.
Εκεί ψηλά, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και πολύωρη πορεία, έφτασε, πριν από εκατό πενήντα χρόνια, ένας γερο-καλόγερος και δίδαξε τρία μερόνυχτα στους ξωμάχους του χωριού και των άλλων γύρω που συγκεντρώθηκαν, για αγάπη, πραότητα, δικαιοσύνη, τον λόγο του Θεού. Ο ρακένδυτος γερο-καλόγερος δεν ήταν άλλος, από τον θεόπνευστο μοναχό Χριστοφόρο Παπουλάκο που με θαυματουργικό τρόπο ξέφυγε από τη σκοτεινή φυλακή, που τον είχαν, στο μοναστήρι της Παναχράντου και εμπνευσμένος από θεϊκή δύναμη, οδηγήθηκε στα Μετέωρα της Άνδρου, στον Προφήτη Ηλία της Άρνης.
Από τότε ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ, ρίζωσε στη συνείδηση του Αντριώτικου λαού, έγινε πασίγνωστος από τα θερμά του κηρύγματα, ενάντια στη διαφθορά εκείνης της εποχής, από τα προφητικά του λόγια και από τα όσα είχε υποστεί από το εκκλησιαστικό και πολιτικό κατεστημένο. Ο λόγος του απλώθηκε παντού, ρίζωσε και η παράδοση, που διέσωσε μέχρι τις ημέρες μας, που ακόμη αντιμετωπίζουμε παρόμοιες συνθήκες στην κοινωνική μας ζωή. Μικρό παιδί με συγκινούσαν τα όσα λεγόντουσαν, για τον ΠΑΠΟΥΛΑΚΟ, από τους γέροντες και τις γερόντισσες και πιο πολύ από τη μάνα μου, που και αυτοί τα είχαν ακούσει από τους δικούς τους γονιούς, εκείνους που τον είχαν δει, τον είχαν ακούσει και αγγίξει, τους είχε ευλογήσει, όταν δίδαξε στην ψηλή βουνοκορφή! Με τη φαντασία μου έβλεπα, σαν χανόντουσαν τα δυο μεγάλα βράχια μέσα στην πυκνή ομίχλη, να ξεπροβάλει, ξαφνικά, η ασκητική του μορφή, με υψωμένα τα δυο του χέρια, κρατώντας στο ’να του χέρι το σταυρό και στ’ άλλο το ραβδί του, να ανεμίζουν τα κουρελιασμένα ράσα του και από τα χείλη του να ξεχύνονται πύρινα, θεϊκά λόγια κατά της διαφθοράς και του κατεστημένου! Ύστερα να χάνεται και μετά από λίγο η ομίχλη να γίνεται αέρινη, να τον περιτυλίγει σαν φωτοστέφανο!
Αυτή η εικόνα, που ακόμη πολλές στιγμές τον φαντάζομαι και η ορθότητα των λόγων και θέσεων του ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ με οδήγησαν στο να ασχοληθώ με τον βίο του και να κάνω, όσα έχω επιτύχει μέχρι σήμερα για την μνήμη του, όπως με λεπτομέρειες αναγράφονται στις σελίδες του βιβλίου μου, με τον τίτλο «ΑΡΝΗ – Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΒΕΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ. ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΣΑΡΑΝΤΑΔΥΟ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ», μέχρι σήμερα, που πιστεύω πως βρέθηκε σε μια ευνοϊκή συγκυρία, στη μεγάλη στιγμή! Τυχαία συνάντησα τον εκλεκτό συμπατριώτη, φίλο μου και πρώην επιτυχημένο Δήμαρχο του νησιού μας, τον Δημήτρη Γιαννίση, όπου αφού του εξιστόρησα τα περί ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ, του έκανα γνωστή τη σκέψη μου και τις επιδιώξεις μου, για να ολοκληρωθεί η προσπάθειά μου. Δηλαδή να τιμηθεί ιεροπρεπή, ο άνθρωπος αυτός που δε λογάριασε στερήσεις, κινδύνους, διωγμούς, πέρασε θάλασσες, φαράγγια και βουνά και έφτασε στο πιο απρόσιτο σημείο της Άνδρου, για να οδηγήσει στον ίσιο δρόμο τους συμπατριώτες μου.
Ο πρώην Δήμαρχος Δημήτρης Γιαννίσης και καλός φίλος, με άκουσε με ιδιαίτερη προσοχή, ζύγισε με ώριμη σκέψη τα λόγια μου και αμερόληπτα έκρινε το πόσο σωστό και επιβεβλημένο είναι να τιμούνται από τους ανθρώπους όλοι εκείνοι που άδολα και ανιδιοτελώς προσφέρουν τις θεάρεστες υπηρεσίες τους, καμιά φορά και την ίδια τους τη ζωή, για το καλό των συνανθρώπων τους. Ο καλός φίλος, μου υποσχέθηκε αμέριστη τη συμπαράστασή του. Τον ευχαρίστησα και τώρα με την ευκαιρία θέλω δημόσια να τον ευχαριστήσω και να τον παρακαλέσω να γίνει μπροστάρης στη προσπάθεια αυτή, γιατί και τις απαραίτητες ικανότητες διαθέτει, την εκτίμηση και το σεβασμό του στη παράδοση την έχει επανειλημμένα δείξει ως Δήμαρχος, αλλά και η ηλικία του προσφέρεται για τέτοιου είδους σημαντικές προσπάθειες για την πραγματοποίηση ενός τόσο ιερού σκοπού. Φίλε Δημήτρη σε ευχαριστώ.
Μιχ. Χαλάς του Παπανεστάση
