Στην παράσταση tempus fugit επτά χορευτές κινούνται συνεχώς ως ομάδα, ως αέρινο σύνολο και δημιουργούν μια παλίρροια, ωθούμενοι από μια εσωτερική ομοφωνία. Ένας κυκλικός χορός που μοιάζει με ενιαία κίνηση, ωστόσο κατά διαστήματα φανερώνει την οντότητα του ατόμου. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα· δεν μπορούμε να καθυστερήσουμε τη ροή του χρόνου. Πώς όμως ζούμε στ’ αλήθεια μέσα στον χρόνο; Έχουμε αναλωθεί όλοι από την ένταση της καθημερινότητας; Σε αντίθεση με την ξέπνοη ζωή μας, η χορδή μοιάζει με έναν μυ που ξεχειλίζει ζωτικότητα και αλληλεγγύη. Η μάζα και η ταυτότητα, η δύναμη και το μομέντουμ είναι τα κεντρικά φαινόμενά του· η ομάδα ως μικρόκοσμος που μας βγάζει από τη φυλακή της απομόνωσης και απελευθερώνει νέα δύναμη”.
