ΕΞΗΛΘΕΝ Ο ΣΠΕΙΡΩΝ ΤΟΥ ΣΠΕΙΡΑΙ…
Γράφει η Βασιλική Μελά
«Εξήλθεν» λοιπόν ο Παπουλάκος από τη σκήτη του, για το ιεραποστολικό έργο του κηρύγματος, κατά το έτος 1847 εις τα «πρόβατα τα απολωλότα», στα χωριά της Αχαΐας και της Γορτυνίας.
Με μοναδικό του εφόδιο την δέουσα πίστη του στον τριαδικό Θεό και το φλογερό ενθουσιασμό του, ακολούθησε κατά γράμμα τους ευαγγελικούς λόγους: «Πορευόμενοι δε κηρύσσετε λέγοντες, ότι ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών. Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε δότε. Μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον, μηδέ χαλκόν εις τα ζώνας υμών…». (Ματθ. Ι΄, 7-9)
Το πρώτο του κήρυγμα το έκανε στα Καπίκια. Τρεις ώρες τους μιλούσε για το πάθος εκείνο που ταλαιπωρούσε περισσότερο το χωριό: τη διχόνοια, τη ζήλια και τον φθόνο, που τον λένε και σαράκι της ψυχής, γιατί καταστρέφει την ίδια την ψυχή του ανθρώπου, που τον έχει και σπέρνει το μίσος και τον αφανισμό σε άτομα, οικογένειες ακόμη και σε ολόκληρα χωριά.
Το κήρυγμά του είχε τέτοια απήχηση στους κατοίκους, ημέρεψαν τόσο οι ψυχές τους, που μέσα σε μια νύχτα έγινε ό,τι δεν είχε γίνει χρόνια ολόκληρα. Οι δύο μεγάλες φαμίλιες του χωριού που ήταν χρόνια «στα μαχαίρια» συμφιλιώθηκαν και κοντά σ’ αυτές μόνιασε κι όλο το χωριό, που ήταν χωρισμένο σε δύο παρατάξεις. «Για πρώτη φορά ο παπάς τόσα χρόνια στο χωριό, είδε μάτια να δακρύζουν, άντρες να κλαίνε και γυναίκες να κάνουν σαν τις παλαβές. Όλη ’κείνη τη μέρα, άνθρωποι μπαινόβγαιναν στην εκκλησιά κι άναβαν κεριά και για πρώτη φορά, ο παπάς είδε τόσο λάδι στην εκκλησιά, τόσα πρόσφορα και τις κοπέλες να κουβαλούν κλαδιά και λουλούδια για να στολίσουν τις εικόνες. Μόνο εκείνα τα ξημερώματα, ο Χριστός είχε για πρώτη φορά αναστηθεί στα Καπίκια.
Κωστής Μπαστιάς «Ο Παπουλάκος»
Συνεχίζεται
