Αναγκαιότητα η μονάδα τεχνητού νεφρού στην Άνδρο
Εδώ και τρία χρόνια ακούμε για μια μονάδα η οποία, ενώ είναι πλήρως εξοπλισμένη, για κάποιο λόγο είναι πολύ δύσκολο να λειτουργήσει. Εκεί είχε στηρίξει ο πατέρας μου τις ελπίδες του, πως μια μέρα θα άνοιγε η μονάδα και θα μπορούσε να γυρίσει στο νησί. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε, τον πρόλαβαν τα γεγονότα! Θα πρέπει όλοι να σκεφτούμε πως με το ρυθμό που αυξάνονται τα ποσοστά των νεφροπαθών μια μέρα μπορεί να είμαστε εμείς ή κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο σ’ αυτή τη θέση. Πριν εμφανιστεί το πρόβλημα του πατέρα μου εάν με ρώταγε κάποιος τι είναι αιμοκάθαρση δεν θα μπορούσα να του απαντήσω. Σήμερα έχοντας ζήσει το πρόβλημα μέσω του πατέρα μου γνωρίζω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι για αυτούς τους ανθρώπους και τι μαρτύριο βιώνουν καθημερινά στο σώμα και στην ψυχή. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί εκτός όλων των άλλων που έχουν να αντιμετωπίσουν πρέπει να στερούνται το δικαίωμά τους να ζουν στο τόπο τους! Ξέρω ότι το γράμμα αυτό δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα, αλλά νιώθω την ανάγκη να υπενθυμίσω για άλλη μια φορά στους τοπικούς φορείς τη σοβαρότητα του προβλήματος. Στοχεύω στην ευαισθησία τους και θέλω να πιστεύω ότι με τη βοήθειά τους θα δοθεί μια ευκαιρία στην ευπαθή αυτή ομάδα των συντοπιτών μας.
Στη μνήμη του πατέρα μου
Τσατήρη Σοφία
