Σήμερα ο εθελοντισμός έχει γίνει κίνηση επιβίωσης από κάθε άποψη. Ιατρική περίθαλψη, φάρμακα, ρουχισμός, συσσίτια και πανελλαδική δενδροφύτευση. Κυρίως η τελευταία κατηγορία εθελοντισμού δημιούργησε πολλούς εχθρούς στους λαθροϋλοτόμους που αποψιλώνουν τα δάση μας για εμπόριο ή για ίδιον όφελος. Τα δέντρα μας εξαφανίζονται σε μια νύκτα χωρίς άδεια, έτσι για να διευκολύνεται η θέα, απ’ τα παράθυρα της πλατείας, για να παρακολουθούν τα παιδιά οι μαμάδες τους που παίζουν στην αυλή του σχολείου, για να τροφοδοτήσουν το τζάκι τους με χλωρά ή ξερά ξύλα. Οι πυρκαγιές του καλοκαιριού από απρόσεκτους ή πυρομανείς, ή πληρωμένους εχθρούς της χώρας μας, ακόμη και από αυτοανάφλεξη, έχουν καταστρέψει εκτάσεις πρασίνου πολλών στρεμμάτων. Τα δυνατά μελτέμια του καλοκαιριού συμβάλλουν κι αυτά στην εξάπλωση της φωτιάς. Από πού να φυλαχτούν τα καημένα τα δάση μας; Ο εθελοντισμός είναι σταγόνα στον ωκεανό. Κι όμως δεν απογοητευόμαστε – και πάλι απ’ την αρχή – παίρνουμε την τσάπα ανοίγουμε λάκκους και φυτεύουμε τα πολύτιμα δεντράκια, με μια ευχή: «ζήσετε χωρίς φωτιές και κλεφτοξυλάδες».
Το περιστατικό όμως με την κ. «Κατίνα» είναι πρωτάκουστο, δεν υπάγεται στις άνω κατηγορίες που ανέφερα. Στο μάζεμα της ελιάς, η περί ης ο λόγος «κυρία» είχε ένα ελαιόδεντρο που η κορφή του έγερνε σε μια υπέροχη ρεματιά γεμάτη από διάφορα καρποφόρα και καλλωπιστικά δέντρα που φυτεύτηκαν από τους «παρόδιους» του κτήματος. Η εν λόγω ελιά λοιπόν, ευλογημένη και μυριοτραγουδισμένη απ’ την αρχαιότητα, έριξε όλον τον καρπό της μέσα στο ρέμα. Η κ. «Κατίνα», λοιπόν, όπως όλοι οι λιομαζώχτες, έστρωσε ένα «λιόπανο» στο χώμα για να μαζέψει τις ελιές της στο ρέμα και αντί να σκύψει να τις μαζέψει όπως γινότανε παλιά, χωρίς λιόπανα, από τους αγρότες, θεώρησε πρέπον κατά την κατινίστικη διεστραμμένη νοοτροπία της να δώσει εντολή στον Αλβανό να πριονίσει σύρριζα τη μουργιά, και άλλα δενδρύλλια να ξεριζωθούν βάναυσα επίσης από τα άπονα χέρια της. Το δέντρο αυτό είχε φυτευτεί ένα μέτρο απόσταση από τον τοίχο της κ. «Κ.», δεν εμπόδιζε ουδόλως τους διερχομένους, ούτε το λιομάζεμα. Σε ερώτησή μας λοιπόν στην κυρία: «γνωρίζεις ποιος έκοψε το δέντρο κ. Κατίνα»; «Εγώ» μας απαντάει, περήφανα, «το έκοψα διότι εμπόδιζε το μάζεμα του καρπού μου. Αν θέλετε πηγαίνετε και στο Δασαρχείο, σκοτίστηκα». «Καλά», της απαντήσαμε, «αντί να βάλεις τον Αλβανό να ξεριζώσει τη μουργιά, γιατί δεν τούλεγες να μαζέψει τις ελιές από χάμω όπως γινότανε στην εποχή των γονιών και παπούδων μας»; Το τηλέφωνο έκλεισε αγενώς απότομα, χωρίς απάντηση. Σηκώθηκε η τρίχα μας με τη δικαιολογία της αγρότισσας, «ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΥΤΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΡΕΜΑΤΑ ΚΕΡΑ ΜΟΥ», μας απάντησε ύστερ’ από λίγο που την ξαναενοχλήσαμε τηλεφωνικώς. «Κι εσύ έχεις δικαίωμα να ξεριζώνεις δέντρα από τη ρεματιά»;
Σημειωθήτω ότι το δέντρο αυτό με καταγωγή Κρήτης, έφτασε με πλοίο και με λεωφορείο στο νησί και εν συνεχεία στον ώμο κάποιου για να φτάσει στο ορεινό χωριό να φυτευτεί πριν 8 χρόνια και να ομορφύνει τη ρεματιά του χωριού μας.
Έχουμε τόση ανάγκη στο νησί μας να δεντροφυτεύουμε, όπως γίνεται σ’ όλη τη χώρα μας. Οι εθελοντές μας δίνουν μάχη στα βουνά και στις ορεινές περιοχές ν’ ανανεώνουν τα δάση μας, αλλά δυστυχώς υπάρχουν υπανάπτυκτα μυαλά, κατινίστικα και στερούμενα μόρφωσης και εκπαίδευσης. Χωρίς συγγνώμη, χωρίς ειδοποίηση, καραδοκούν πότε θα λείψεις λίγες ημέρες από το σπίτι σου για να δράσουν κρυφά και θρασύδειλα. Ευτυχώς οι νέες γενιές μεγαλώνουν οικολογικά, σκέπτονται «το δάσος κι όχι το δέντρο». Η φίλαυτη νοοτροπία της «αυλής μας» και «γαία πυρί μιχθήτω» εκτός αυτής, τείνει να εκλείψει ευτυχώς διότι την κουβαλάνε κυρίως ηλικιωμένοι, οπότε δεν υπάρχει περιθώριο χρόνου να κρατήσει στο διηνεκές. (Ο κανόνας έχει κι εξαιρέσεις βέβαια, υπάρχουν και ηλικιωμένοι άνθρωποι, δυστυχώς λίγοι, που σκέπτονται υγιώς και ενεργούν οικολογικά, φυτεύοντας οικογενειακώς, μαζί με τα εγγόνια τους, κάθε Κυριακή σε λόφους και βουνά). Ας έχουν την υγειά τους όλοι αυτοί που προσπαθούν να ομορφύνουν την Ελλάδα μας.
Ειρήνη – Φάνια Παπιδά
