Όνειρα, ζωές, ψυχές, άνθρωποι, αισθήματα, περιουσίες όλα προς πώληση. Και αυτό γιατί; Για ένα αιώνιο γιατί, που πάντοτε θα μας τρώει όπως το αχόρταγο σαράκι το τρυφερό ξύλο. Γιατί περνούμε από άθλιες και επώδυνες δοκιμασίες για να αποδείξουμε τι; Ό,τι είμαστε άνθρωποι; Ό,τι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση, την οικογένεια ,την εργασία, τα αισθήματα, την πίστη στο Θεό; Ό,τι έχουμε νου και ας διαστρεβλώνεται σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;
Όλα τα αδιανόητα και εξοντωτικά στην Ελλάδα μας θα τα βρει κανείς. Στην χώρα που εξαιτίας αυτής δημιουργήθηκε όλος ο κόσμος. Πού ακούστηκε ξανά, να πληρώνουμε για να ζούμε μια αθλία ζωή, στην οποία θα πρέπει να πληρώνουμε για τις ανάσες που παίρνουμε, για τα αισθήματα που νιώθουμε ακόμη και για το ανοιγόκλεισμα των ματιών μας. Για ποιό λόγο οι γονείς μου καθώς και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, να υποχρεώνονται να πληρώνουν εκ νέου κινητά κι ακίνητα, περιουσίες μιας ζωής, τα οποία σημειωτέον έχουν χρυσοπληρώσει στο παρελθόν; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε περίπτωση θανάτου, θα παρακαλάμε να μην πέσει «ο κλήρος» σε εμάς, για να μην πληρώσουμε αποδοχή κληρονομιάς, επιπρόσθετους ψεύτικους φόρους κ.α. ώστε να λάβουμε αυτά για τα οποία πάλεψαν οι δικοί μας μια ζωή, αυτά που θα αποτελούν μια ανάμνηση από εκείνους, αυτά τα οποία εν τέλει Δικαιούμαστε.
Τόσοι άδικοι φόροι για πράγματα τα οποία οι δικοί μας έχουν πληρώσει με το παραπάνω στο παρελθόν. Ένα ατέρμονο χαράτσι η ζωή μας πια. Ξυπνάμε με την έγνοια του, ζούμε και προσαρμόζουμε τις ζωές μας στα μέτρα και τα σταθμά του, κοιμόμαστε με τη σκέψη του. Κι αν ξημερωθούμε είμαστε ήρωες. Πολλοί δεν ξυπνούν από αυτόν το βαθύ ύπνο και κοιμούνται αιώνια, ηττημένοι από αυτήν την άδικη και αβάσταχτη μάχη με τα τόσα βάσανα που κουβαλούν. Άλλοι πάλι ξυπνάνε θολωμένοι με μοναδικό σκοπό τους το Τέλος. Την αυτοκτονία. Στην Ελλάδα σήμερα, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, δεν έχουν να φάνε, η πενιχρή σύνταξη πετσοκόβεται στην κυριολεξία μαζί με την παροχή φαρμάκων στους ηλικιωμένους. Οι νέοι υποχρεώνονται να υποβάλλουν φορολογική δήλωση για το «υπέρογκο ή και-δικαιολογημένα- ανύπαρκτο ποσό» που λαμβάνουν πλέον από τους γονείς τους για χαρτζιλίκι. Επίσης, το δικαίωμα σε δωρεάν μόρφωση κόπτεται μαζί με το νήμα των ονείρων των νέων, που το κρατούν με κάθε τους δύναμη ακόμη ζωντανό, κι αυτό γιατί σχολές κλείνουν ή συγχωνεύονται σε άσχετα τμήματα άλλων σχολών ενώ βιβλία πανεπιστημιακά συγγράμματα σταματούν -πιθανότατα από το εαρινό εξάμηνο- να διανέμονται λόγω οφειλών του κράτους προς τους εκδοτικούς οίκους. Άκρως σημαντικό επίσης, και το θέμα της φορολογίας (!) για όσους πιστεύουν στο Θεό!!! Ύστερα από την αφαίρεση του θρησκεύματος από την αστυνομική ταυτότητα, τώρα και η φορολόγηση σε αυτό το λεπτό και ανέγγιχτο ζήτημα, με σκοπό την άρνηση της πίστεώς μας και τη συνεπαγόμενη μετατροπή της χώρας σε σύγχρονη Βαβέλ -αν δεν έχει ήδη συμβεί.
Οι ένδοξοι πρόγονοί μας έζησαν στη σκλαβιά για 300 χρόνια. Εμείς διανύουμε μόλις το 4ο. Άραγε, αντέχουμε για άλλα 296; Ή ορθότερα θα αντέξουμε μέχρις ότου συμπληρωθούν άλλα τόσα χρόνια; Μπορεί να χρειαστούν και περισσότερα μπορεί και λιγότερα, εάν δεν αφυπνιστούμε εγκαίρως. Αν όπλο μας ήταν ο «καναπές», τότε θα είχαν εξαφανιστεί και οι 300 θηλιές της Βουλής, που κρεμάνε καθημερινώς χιλιάδες συνανθρώπους μας, προορίζοντας κι άλλους από εμάς σε αυτό το μονόδρομο, σε αυτό το αδιέξοδο. Άραγε ο εχθρός είναι αυτοί-της Βουλής- ή αυτή-Μέρκελ και ΔΝΤ-; Κανείς απ τις δύο κατηγορίες, διότι κι οι δυο αποτελούν πιόνια ανωτέρων που κινούν τα νήματα κατά τέτοιον θρασύτατο και αφανιστικό τρόπο, προς εξόντωση του ελληνικού λαού. Παλιάτσοι αγέλαστοι κι ανέκφραστοι με νοτισμένα από τα δάκρια μάγουλα σημαδεμένα από τα απανωτά χαστούκια που δεχόμαστε, έχουμε καταντήσει πια καρπαζοεισπράκτορες. Μπορούμε ακόμη να το αλλάξουμε όλο αυτό το οποίο υφιστάμεθα αγόγγυστα έτη κι έτη τώρα .Ας παλέψουμε για μια ζωή που δεν έχουμε ζήσει ποτέ ως τώρα και μας αξίζει. Αξιοπρέπεια, τιμή και πίστη για ένα καλύτερο όχι μόνο για ένα εφήμερο αύριο αλλά για ένα αιώνιο μέλλον.
Φαίη Σμυρναίου
