Του Γιάννη Παπασταθόπουλου Δικηγόρου ε.τ.
Ήταν καλοκαίρι του 1956. Τότε ήμουνα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και όπως όλα τα καλοκαίρια στη διάρκεια της φοιτήσεώς μου έκανα διακοπές κοντά στην οικογένειά μου στο Κόρθι της νήσου ΄Ανδρου.
Σαν μανιώδης ψαράς – αυτό άλλωστε ήταν και είναι το χόμπι μου- τα σκοτεινά βράδια κατέβαινα στο ακρογιάλι να ψαρέψω με το καλάμι μου κεφάλους ή με το πεταχτάρι μου μουρμούρες και σαργούς.
Μια σκοτεινή βραδιά, όπως καθόμουνα στο βράχο ένοιωσα δίπλα μου να πλησιάζει ένας απρόσμενος αλλά γνωστός μου επισκέπτης. Ήταν ένα καλοκάγαθο και θαλασσοδαρμένο γεροντάκι που πριν λίγα χρόνια είχε πάρει τη σύνταξή του.
Σαν ναυτικός που ήταν είχε οργώσει τις θάλασσες με τα υπερπόντια ταξίδια του. Τον ήξερα από χρόνια και πολλές φορές στις συζητήσεις που κάναμε τον θαύμαζα για τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του και τις φιλοσοφικές τοποθετήσεις του σε διάφορα θέματα.
Αφού λοιπόν κάθισε δίπλα είπε χαμηλόφωνα.
Θέλω, αγαπητέ μου Γιάννη να σου εκθέσω ορισμένες ενδόμυχες απορίες μου σχετικά με την ιερή φράση της εκκλησίας μας που απευθύνεται στον πάνσοφο Δημιουργό μας «τα πάντα εν σοφία εποίησες».
Και επειδή, όπως μου είπε, έχει πρόβλημα με την καρδιά του – παράσημο του επαγγέλματός – μου διατύπωσε την εξής απορία του. Γιατί ο Παντοδύναμος θεός μας έδωσε μόνο μία καρδιά, ενώ μας χάρισε διπλά χέρια, πόδια, μάτια, φρύδια, αυτιά, νεφρούς, πνεύμονες, στήθη, ρουθούνια κ.λ.π.; Δεν μπορούσε άραγε να μας έδινε, εκτός από την καρδιά και κάτι άλλο… «διπλό» για να χαιρόμαστε περισσότερο τη ζωή μας ;! Δεν επεκτείνομαι μου είπε να εξηγήσω ποιο εννοώ «διπλό» Ο νοών νοείτω και «τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται».
Και συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντάς μου. Έχεις σκεφθεί πως ένας άνθρωπος 60 ετών ζωής κοιμάται φυσιολογικά 20 χρόνια, αφού το είκοσιτετράωρο κοιμάται συνήθως 8 ώρες ; Eίναι άραγε απαραίτητο από τη ζωή των 60 χρόνων τα 20 χρόνια ύπνου να είναι αναξιοποίητα και ανενεργά ; θα έβλαπτε αν ο ύπνος περιοριζόταν σε λιγότερα χρόνια ώστε η ανθρώπινη δραστηριότητα και ενέργεια να ήταν πιο αποδοτική;
Aμ το άλλο το έχεις σκεφθεί; Γιατί να υπάρχουν γηρατειά και να τραγουδάμε το λαϊκό άσμα «Νάταν τα νιάτα δυό φορές, τα γηρατειά καμία» Δεν θα μπορούσε ο χρόνος να σταματά ηλικιακά στα 40 με 50 και ο άνθρωπος με τις ίδιες δυνάμεις αυτών των ετών και με τα ίδια κουράγια να ζούσε τα υπόλοιπα χρόνια, όσα ο θεός θα του χάριζε, μακριά από αρρώστιες και άλλες ταλαιπωρίες της υγείας του; Γιατί να υποφέρει από τόσες ανίατες αρρώστιες, ενώ τα ζώα πάσχουν από πολύ λιγότερες; Και συνέχισε : Γιατί τα νύχια του ανθρώπου να μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και να μην παραμένουν στάσιμα, όπως τα δόντια που μετά την τελευταία οδοντοφυΐα παραμένουν στο ίδιο μέγεθος; και γιατί ο άνθρωπος να υποφέρει από τα δόντια του (εξαγωγές, σφραγίσματα, θεραπείες κ.λ.π.) ενώ τα άγρια ζώα που είναι κυρίως σαρκοφάγα και φυτοφάγα δεν έχουν τα ίδια προβλήματα, αφού στη διατροφή τους δεν περιλαμβάνεται η ζάχαρη, που δημιουργεί τερηδόνα, κύρια αιτία των προβλημάτων!!
Αυτά μου είπε που κι εμένα πραγματικά με αιφνιδίασαν. Ίσως κι εγώ να διατύπωνα τις ίδιες ενστάσεις και απορίες.
Στο σημεία αυτό σταμάτησε την αφήγησή των ανεξήγητων ερωτημάτων του. Τον ευχαρίστησα για την καλή του παρέα και την τόσο ενδιαφέρουσα αφήγησή που μου χάρισε. Μου υποσχέθηκε πως έναν από τους νυχτερινούς περιπάτους του, που συχνά συνήθιζε να κάνει στην παραλία, θα ξαναρχόταν να μου κρατήσει συντροφιά και πως θα είχε κάτι άλλο να μου πει από τις εμπειρίες, της πολύχρονης ζωής του.
Όμως η μοίρα δεν τον άφησε να χαρεί τα λίγα χρόνια που εκείνος υπολόγιζε πως θα ζούσε.
Έτσι δεν πρόλαβε να ξεφυλλίσει κάποια άλλη σελίδα από τα απομνημονεύματα της ζωής του, που θα ήταν αρκετά να γεμίσουν πολλές σελίδες από την αφήγησή του.
