Πριν από λίγες μέρες είδαμε στο σινέ «Αυλή», στην Άνδρο, μια πανάρχαια ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα με τίτλο «Κλέφτης ποδηλάτων». Ήταν η ιστορία ενός ανέργου μπατίρη οικογενειάρχη στην Ρώμη αμέσως μετά τον πόλεμο, ο οποίος βρήκε μια δουλειά που όμως χρειαζόταν ποδήλατο. Αναγκάστηκε να πουλήσει τα σεντόνια και τις πετσέτες του για να βρει λεφτά να αγοράσει ένα ποδήλατο. Όμως μια μέρα το άφησε αφύλαχτο και του το έκλεψαν. Αυτό μου θύμισε μια παροιμία από τις πολλές που συνήθιζε να λέει η μάνα μου:
«Κάλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε», δηλαδή αν δεν προσέχεις και δεν διαφυλάσσεις τα πράγματά σου θα τα χάσεις. Εδώ κολλάει κι άλλη μια παροιμία με παρόμοιο νόημα: «Τα κακώς φυλαγμένα τα τρώνε οι σκύλοι».
Έτσι σκάλισα και βρήκα ένα παλιό τετράδιο της μάνας μου με παροιμίες, προσευχές και άλλες σημειώσεις, πραγματικός θησαυρός. Από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Ας αρχίσω με μια προσευχή: «Σκύβω, κάνω το σταυρό μου, άρματα έχω στο πλευρό μου. Δούλος του Θεού λογούμαι και κανένα δε φοβούμαι».
Και κάτι περί φιλίας: «Να λες τα μυστικά σου σε φίλους τίμιους και λογικούς και εκεί που ελπίζεις βοήθεια. Να τα κρύβεις από κακούς και μοχθηρούς. Υπάρχει όμως και ο αντίλογος όπως λέει το εξής ρητό:
Μη ‘μπιστευτείς το φίλο σου-μην πεις το μυστικό σου. Φίλος στο φίλο θα το πει-κι είναι κακό δικό σου. Φίλε στην ανάγκη μου κι εχθρέ μου στη χαρά μου».
Αυτά όλα θέλουν να πουν ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή και κόσκινο στην επιλογή των φίλων μας γιατί όπως λέμε κι εμείς καμμιά φορά: «Σαν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς» Όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις με άλλα άτομα η θέση της ήταν ξεκάθαρη: «Τον δουλευτή σου πλήρωνε και ψυχικό μην κάνεις». Και συμπλήρωσε: «Πρόσεχε να είσαι πάντα ευγνώμων σ’ εκείνον που με οποιονδήποτε τρόπο σε εξυπηρετεί η σου κάνει μια έστω και μικρή χάρη. Να είσαι πολύ ευγενής και γλυκομίλητος μαζί του, να του εκφράζεις με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη σου, να τον κολακεύεις και να ξέρεις ακόμα ότι εκείνος που σου κάνει μια εξυπηρέτηση και δεν παίρνει ούτε ένα ευχαριστώ από σένα πληγώνεται ψυχικά και παραπονιέται». Και κατέληξε: «Ο ελεών τον φτωχό δανείζει τον Θεό».
Μια αληθινή ιστορία τώρα από τα παιδικά της χρόνια: «Μια μέρα πηγε μια μπαξεβάνισα στην κ. Ευγενία Σταματίου Εμπειρίκου (αυτοί που έκαναν το Γυμνάσιο Άνδρου και η κόρη τους Ειρήνη το γυμναστήριο), την είδε να μπαλώνει μια πετσέτα της κουζίνας και της λέει: -Εσείς κυρία Ευγενία μου με τόσα βαπόρια και τόσα εκατομμύρια να μπαλώνετε την πετσέτα;
Και της απαντά η κ. Ευγενία: -Για να δεις και συ που δεν έχεις πολλά λεπτά ότι η νοικοκυροσύνη είναι πλούτος και μόνο με την οικονομία κάνεις λεπτά και πλουτίζεις, και με την δουλειά φυσικά».
Έτσι με τούτα και με ‘κείνα, η μητέρα μου παρ’ όλο που δεν είχε εργασθεί ποτέ της έξω στην ελεύθερη αγορά, διαμόρφωσε τον δικό της τύπο μάνατζερ, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο γιος μου. Τα λόγια της γιαγιάς όμως δεν σταματούν εδώ. Θα έχομε την ευκαιρία να ακούσομε κι άλλα λίαν προσεχώς.
Μέχρι τότε υπομονή!
LE. VAL.
