Στη μνήμη του αδικοχαμένου ναυτικού
Της Ειρήνης Φάνιας Παπιδά
Του Κύκλου των Ανδρίων Ναυτικών Λογοτεχνών
-Στενιές Χωριό μου, σήκωσε το βλέμμα σου στ’ αστέρια,
τα μαύρα δεν ταιριάζουνε στα φυσικά σου κάλλη.
Καραβομάνες ναυτικών μαντήλια ανεμίζουνε, στο ντόκο χαιρετάνε,
αδέλφια, άντρες και παιδιά, καλά μαντάτα να ‘χουνε στα ξένα εκεί που πάνε.
Να γράφετε στις μάνες σας, στις κόρες, στις συζύγους. Να μην ξεμυαλιζόσαστε
σε ξένες πλάνες αγκαλιές, ούτ’ απ’ της Κίρκης τα φιλιά, της Καλυψώς τα μάγια.
Νόστιμον ήμαρ να’χετε και σύντομα να ‘ρθείτε.
Και ξάφνου μόλις έσβυσε η φλόγα ‘ π’ το καντήλι, βρόντος ακούστηκε βαρύς,
κι η πόρτα έκλεισε μεμιάς χωρίς καμιά αιτία.
Κακό μαντάτο σήμαινε, τι να συνέβη άραγε; κι η πόρτα πάλι άνοιξε
κι αγέρας μπήκε παγερός, σα να ‘χε χείλη μίλησε,
«Μανούλα μην ανησυχείς, όλα μας πάνε πρίμα».
Τηλέφωνο εχτύπησε ευθύς, αυτή τ΄ αρπάζει- «εμπρός»;
Εσύ καλέ μου σύζυγε; τι έπαθες; τι κανείς;
“Γυναίκα αν είσαι όρθια, κάτσε σε κάποιο κάθισμα”.
Τι είπες καπετάνιε μου; για ξαναπέστο πάλι.
Θεέ Μεγαλοδύναμε, πάει το παλληκάρι μου, καήκαν τα φτερά του.
Πίσω , πως θα ρθει άφτερος, κρύος και γυμνωμένος;
Ποιος ήλιος άπονος του καψε το κορμί του;
Ποιος Ποσειδώνας άκαρδος τρύπησε το παιδί μου; Αλί και τρισαλί.
Το σπλάχνο μου σκοτώθηκα από μια βόμβα άγνωστη.
Το χέρι που την έριξε καταραμένο νάναι.
Θα σκίσω άγρια κύματα κοντά σου ν’ αρμενίσω,
να δέσω το κορμάκι σου και βάλσαμο να χύσω.
Σίγουρα δεν σε σκότωσαν, σίγουρα ψέμα είναι.
Βλέπω στα ουράνια έν΄αητό, φτερούγες ν’ ανεμίζει,
Νάτος, σιμώνει στις Στενιές, στο δώμα ξαποσταίνει,
αναστενάζει και μιλά και κράζει και δακρύζει
που βλέπει τη μανούλα του στα μαύρα φορεμένη,
να κλαίει, να οδύρεται, στο Χάρο να μιλάει,
να ικετεύει ολόψυχα το γιόκα της να πάρει…
«Έλα μανούλα μου μην κλαίς, τα μαύρα δεν σου πάνε.
γιατί οι αητοί εκεί ψηλά με τ’ άστρα αστροφεγγίζουνε
και κάνουν υπερήφανους τους ναύτες π’ αρμενίζουνε,
Γιατί Ελλάδα θα πει θάλασσα και θάλασσα Κυκλάδες
Και οι γυναίκες ναυτικών ηρωικές μανάδες
