Ήταν το 1964 και ήμουν ανθυποπλοίαρχος στο «Theomana» της Polembros. Βρισκόμαστε στην Bahia Blanca της Αργεντινής. Ημέρα Κυριακή, αργία για το πλήρωμα αλλά αργία είχε και το λιμάνι. Δεν εκτελούντο φορτοεκφορτώσεις. Ένας λιμενικός, με έναν ωραίο σκύλο τύπου «Λάσσι» έκανε βόλτες στον προβλήτα.
Ξαφνικά ακούω κάποιον να φωνάζει «έπεσε στο νερό ο σκύλος, έπεσε στο νερό»! Ήμουν κοντά στη σκάλα μαζί με το ναύτη το Νικόλα. «Νικόλα τρέχα και φέρε ένα σκοινί» του λέω. «Τι να το κάνεις, ο σκύλος δεν ανεβαίνει από σκοινί, η γάτα ίσως…» μου απάντησε. «Καλά, φέρε εσύ σκοινί…» Πράγματι έφερε ένα σκοινί λέγοντάς μου «Να δω τώρα τι θα το κάνεις;» «Θα κατέβω εγώ Νικόλα στο σκύλο»»Τρελλός θα είσαι. Τα νερά έχουν κατέβει και είναι περίπου 4 μέτρα το ύψος.» Έδωσα τη μια άκρη στον λιμενικό και στον Νικόλα και τους είπα να κρατούν γερά κι εγώ κατέβηκα να πιάσω τον σκύλο. Ο φουκαράς φαινόταν φοβισμένος αλλά φοβισμένος ήμουν και εγώ διότι δεν ήξερα πως θα αντιδράσει. Πλησίασα κοντά με προσοχή και είδα ότι δεν αντιδρούσε εχθρικά. Ο Νικόλας από πάνω μου φώναζε «δέσε τον γρήγορα από τον λαιμό να τον τραβήξουμε». «Πάψε Νικόλα»του απάντησα. Του πέρασα με προσοχή το σκοινί κάτω από τις μασχάλες και τον έδεσα με καντηλίτσα σφιχτά στις ωμοπλάτες. «Τώρα τραβάτε» τους φώναξα. Πήραν το σκύλο επάνω ανέβηκα και εγώ από το σκοινί , αλλά ο λιμενικός με τον σκύλο είχαν γίνει άφαντοι. Τότε ο Νικόλας με πλησιάζει στο αφτί και μου λέει χαμηλόφωνα: «Δεν σου είπα ότι ο σκύλος δεν ανεβαίνει από το σκοινί, μόνο γάτα ανεβαίνει;» Ευχαριστώ Νικόλα.
Γύρω στις 7μμ 6-6 άτομα κάναμε βόλτες στον προβλήτα. Ένας τρίτος μηχανικός, μας λέει: «Έξω από την πύλη του λιμανιού έχει ένας Έλληνας μετανάστης ένα ταβερνάκι, πάμε για καμιά μπύρα έτσι όπως είμαστε;» «Πάμε» λέμε όλοι, σχεδόν με μια φωνή. Προχωρούσαμε προς την πύλη όταν βλέπουμε 3 σκύλους να έρχονται ολοταχώς κατά πάνω μας. Σκορπίστηκε η παρέα, ο «σώζων εαυτόν, σωθήτω» Εγώ σα να γνώρισα τον πρώτο που ερχόταν προς εμένα. Ναι ήταν η «Λάσσυ» που το πρωί είχα ανεβάσει από το νερό! ΄ Όταν έφτασε κοντά μου πηδούσε πάνω μου και γρύλιζε χαρούμενα. Είχε κάτι πατούσες σαν τις παλάμες μου και άρχισε από το κεφάλι προς τα κάτω, τους ώμους, την πλάτη μου, και μου κάνει και μια «φλατς» στο πρόσωπο με την γλώσσα της. Τα άλλα δυο σκυλιά είχαν σταθεί και κοιτούσαν. «Εντάξει ρε φίλε, κι εγώ σε ευχαριστώ αλλά με έκανες χάλια…»
Τότε ήρθε τρέχοντας ένας λιμενικός φωνάζοντας «Amata Amata vicne aki». Έτσι με παράτησε. Έφυγαν και οι τρεις σκύλοι αλλά και η Amata γύριζε που και που και με κοιτούσε, κουνούσε την ουρά της κι έκανε ένα γαβ-γαβ. Antios Amata, esta la vista! Η παρέα στο μεταξύ είχε απομακρυνθεί περίπου 60 μέτρα. Έτρεξα να τους προλάβω και ξαφνικά πετιέται μπροστά μου ένας αρουραίος. Σήκωσα το πόδι μου να τον κλωτσήσω αλλά δεν τον πέτυχα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μου φύγει το παπούτσι και να πάρει επικίνδυνη τροχιάς προς την παρέα που προπορευόταν. «Προσέχετε, προσέχετε» τους φώναξα. Γύρισαν να δουν τι να προσέξουν και τότε έγινε το κακό. Ὡχ – φώναξε ο λοστρόμος ο Ξενοφών. «Τι ήταν αυτό;» «Ποντικός» του είπα. «Τι ποντικός ρε, αυτό είναι παπούτσι 42 νούμερο!» Του ζήτησα συγγνώμη και του εξήγησα με τα πολλά ότι ο ποντικός ήταν η αιτία. Τέλος πάντων εγώ δεν πήγα στο ταβερνάκι διότι όπως μου είπαν και οι άλλοι ο σκύλος με τις λασποπατούσες του με είχε κάνει χάλια. Γύρισα στο πλοίο και έκανα ένα ωραίο μπάνιο, αλλά συχνά θυμάμαι αυτό το περιστατικό και πάντα γελάω.
Αριστοτέλης Χατζηπαρασκευάς
