Του † ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΥ Β΄
Αργά ή γρήγορα, περισσότερο ή λιγώτερο επώδυνα, το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα, που στιγματίζει την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα και δοκιμάζει τις αντοχές της Δημοκρατίας, της Ανθρωπιάς, του Πολιτισμού, αλλά και της Πίστης και της Εθνικής μας Αυτοσυνειδησίας, θα βρει τη θέση του στις δέλτους της Ιστορίας, ως μια ακόμη μετανάστευση λαών, τα αίτια και οι συνέπειες της οποίας θα μελετώνται από τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Είναι άδηλο, βεβαίως, το τελικό μέγεθος του προβλήματος και η χρονική του διάρκεια, γεγονός που προκαλεί ανησυχίες, προβληματισμούς και φοβίες!
Αλλά σε μας, τον απλό λαό, που συνθλίβεται στη μέγγενη οικονομικών και κοινωνικών και καθημερινών προβλημάτων εναπόκειται όχι τόσο η αποτίμηση των αιτιών και η επιτίμηση των αιτίων, αλλά η ψύχραιμη και χωρίς ακρότητες και πανικούς θεώρηση των πραγμάτων και, κυρίως, η άντληση πολυτίμων διδαγμάτων και απ` αυτή την κρίση!
Ενώ η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια χρόνιες κονωνικοπολιτικές στρεβλώσεις και παθογένειες της Ελληνικής πραγματικότητας και την αλλοτρίωση του σύγχρονου Έλληνα από τις σειρήνες του καταναλωτισμού, της υλοφροσύνης και της ψευδεπίγραφης ευτυχίας, καταστάσεις και νοοτροπίες, από τις οποίες έξι χρόνια τώρα αγωνιζόμεθα να αποδράσουμε, η προσφυγική κρίση κατέδειξε τη ρευστότητα των ανθρωπίνων δεδομένων και την διαχρονική τραγικότητα του ανθρώπου!
Θα έλεγε κανείς ότι μετανάστευση και προσφυγιά είναι βαθιά ριζωμένες έννοιες και καταστάσεις, σύμφυτες στον άνθρωπο…
Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού ο άνθρωπος είναι εκ γενετής μετανάστης και η γη είναι ένας απέραντος τόπος προσφυγιάς, οι κάτοικοι του οποίου νοσταλγούν και αναζητούν τη χαμένη τους Πατρίδα!
Τελικά, όλοι είμαστε πρόσφυγες…. Διωγμένοι από ένα τόπο, που πλάσθηκε για μας, σε ένα τόπο που “τιμωρήθηκε” μαζί με μας και εξ αιτίας μας…
Είμαστε πρόσφυγες του Παραδείσου! Είναι τυχαίο, άραγε, ότι ο Βιβλικός Παράδεισος τοποθετείται γεωγραφικά στις περιοχές, από τις οποίες προέρχεται η πλειοψηφία των προσφύγων σήμερα;
Τυχαίο ή όχι, η σημερινή πραγματικότητα μας καλεί όχι να ανησυχήσουμε μήπως χάσουμε τον Ελληνισμό ή την Ορθοδοξία μας- αυτά δεν μας τα παίρνει κανείς, αν οι ίδιοι δεν τα παραδώσουμε- ούτε να προβληματιστούμε για την πιθανή έξοδό μας από Διεθνείς Ενώσεις ή Συνθήκες, αλλά μας προκαλεί να βρούμε την έξοδο από την κοιλάδα τούτη του κλαυθμώνος στην πεδιάδα της αληθινής ευτυχίας και ζωής!
Δύσβατος ο δρόμος, πολλά τα εμπόδια, πολλοί οι εκμεταλλευτές της αγωνίας μας, πολλές οι απώλειες και οι λιποταξίες, οι πτώσεις και οι ανορθώσεις, μέχρι να πάρουμε το εισιτήριο προς τη Χαρά, την Ευτυχία και τη Σωτηρία…
Όπως ακριβώς οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, θέλουμε να φτάσουμε σε ένα τόπο, όπου θα ηρεμήσουμε, θα ανεφοδιαστούμε, θα ξεκουραστούμε και θα “ταυτοποιηθούμε” ως άξιοι του διαβατηρίου, που θα μας οδηγήσει στην αληθινή Πατρίδα μας, τον Ουρανό, και ταυτόχρονα, θα μας γεμίσει από αγωνιστικότητα, θάρρος και θέληση να φέρουμε τον Ουρανό, τη Βασιλεία του Θεού, στη Γη!
Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε πνευματικά “hot spots”, εγκαταστάσεις, δηλαδή, μέσα στις οποίες ειδικοί θα μας προσφέρουν καθοδήγηση, συμβουλές, στήριξη, τροφή και θα μας υποδεικνύουν τη σωστή κατεύθυνση…
Σ` αυτό το σημείο είμαστε τυχεροί!
Δεν έχουμε 8 “hot spots” στον Ελληνικό χώρο, υπό την εποπτεία του ΟΗΕ και διεθνών Οργανώσεων, αλλά αμέτρητα, διασπαρμένα στην Ελληνική γη, υπό την εποπτεία του Θεού και της Εκκλησίας Του!
Πνευματικό “hot spot” η Εκκλησία, αιώνες τώρα μας καλεί και μας δείχνει το δρόμο προς τη σωτηρία. Μας δέχεται, καταρρακωμένους από την πάλη μας με τα κύματα της καθημερινότητας, πληγωμένους από τα τραύματα της αμαρτίας, πεινασμένους και διψασμένους για ειρήνη, αγάπη και δικαιοσύνη, και μας περιθάλπει, μας ανακουφίζει, μας στηρίζει, μας θρέφει με το Σώμα και μας ξεδιψά με το Αίμα του Θεού….
Κάθε Ναός, μεγαλοπρεπής ή ταπεινός, σε πόλεις θορυβώδεις, σε ψηλές βουνοκορφές ή σε θαλασσοφίλητες ακτές, και ένας πνευματικός σταθμός περίθαλψης, στήριξης, ελέγχου και αποκατάστασης της ποιότητας μας στο πρωτόκτιστο κάλλος, ανοιχτός σε όλους, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, γιατί όλοι, “δίκαιοι” και “άδικοι”, “αμαρτωλοί” και “ενάρετοι”, είμαστε πρόσφυγες, γιατί όλοι, κατά τον Μίλτο Σαχτούρη, “ας μη το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό”!
