Του LE.VAL.
Μπήκε το καλοκαίρι για καλά και κάποιες φιλικο-κοινωνικές υποχρεώσεις μας έκλεψαν από το αγαπημένο μας νησί και μας έφεραν στην Κάρπαθο. Δύο γάμοι και το τριήμερο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα γέμισαν για τα καλά τα μερόνυχτά μας αλλά και τα στομάχια μας. Αυτές τις μέρες έφαγα τόσο κρέας όσο δεν είχα φάει το τελευταίο εξάμηνο. Αυτό μεταφράζεται σε προσθήκη σχεδόν δύο κιλών. Όπως έλεγα σε κάποιον φίλο μου που με ρώταγε πώς περνώ εκεί; «Τι να σου πω! Είμαι σε νησί του Αιγαίου και μέσα σε μια εβδομάδα σχεδόν δεν έχω φάει ούτε ένα χταποδάκι, ούτε μια σαρδέλα. Δεν έχω πιει ούτε ένα ουζάκι, ούτε μια γουλιά ρακί. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Μόνο Κρέας και Κρασί. Κραιπάλη σκέτη δηλαδή».
Η μεγάλη ευχάριστη έκπληξη ήταν σε ένα από τα προγαμιαία τραπεζώματα του ενός από τους δύο γάμους όπου σερβίρισαν μεταξύ των άλλων μεζέδων μια καταπληκτική φουρτάλια, τέτοια που όμοια της είχα καιρό να δοκιμάσω. Το λέω σε μια φίλη μας καλεσμένη επίσης από την Άνδρο: «Έλα να δεις και να δοκιμάσεις. Στον διπλανό μπουφέ έχουν μια φουρτάλια πεντανόστιμη. «Το ξέρω, μου λέει. Εγώ την εχω φτιάξει μαζί με άλλες πέντε! Όλη νύχτα τηγάνιζα πατάτες»!
Όμως αυτά τα προγαμιαία γλέντια έχουν την γοητεία τους. Γιατί μαζί με τους μεζέδες υπάρχουν και τοπικά όργανα με μαντινάδες, όπου οι εκπρόσωποι της νύφης έρχονται στο σπίτι του γαμπρού για να τον πάρουν και να τον πάνε στην εκκλησία, εκθειάζοντας τα προσόντα της, ενώ από την αντίπερα όχθη υπάρχουν άλλοι οργανοπαίχτες που με άλλες μαντινάδες απαντούν αντίστοιχα. Όμως το μεγάλο γαμήλιο γλέντι γίνεται στο μέγαρο της εκκλησίας. Κάθε ενορία έχει μια μεγάλη αίθουσα, ενίοτε ολόκληρο κτίριο όπου γίνονται οι διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις. Αυτό το κτίριο λέγεται μέγαρο και το μέγεθός του είναι ανάλογο με το μέγεθος και τον πλούτο της ενορίας. Εννοείται ότι σε μεγάλες εκδηλώσεις όπως στο γαμήλιο τραπέζι του δεύτερου γάμου όπου παντρευόταν η κόρη του δημάρχου της Καρπάθου και οι καλεσμένοι ξεπερνούσαν τις δύο χιλιάδες (!!), το τραπέζωμα στο μέγαρο γινόταν σε δόσεις που συνεχίστηκαν μετά τα μεσάνυχτα.
Μετά από την εβδομάδα κραιπάλης περάσαμε απέναντι στην Νίσυρο, η οποία κρατά ανέπαφη την ομορφιά και την γαλήνη ενός σβησμένου ηφαιστείου. Για λίγες μέρες απολαμβάναμε κάθε πρωί την πανέμορφη θάλασσα του Αιγαίου πριν από το πρόγευμα και το βράδυ απολαμβάναμε τους θαλασσινούς μεζέδες μετά από το απογευματινό μπάνιο. Και γύρω μας αρμένιζαν δεκάδες σκαφάκια με πολύχρωμες σημαίες και πανιά που γιόρταζαν την τοπική ναυτική τους εβδομάδα.
Και ύστερα, μετά από μια μικρή ανάπαυλα στην Αθήνα, πήγαμε επιτέλους και στην αγαπημένη μας Άνδρο. Όμως εκείνη, σαν γνήσια γυναίκα, μας το φύλαγε για τα ξενοπερπατήματά μας στα γειτονικά νησιά και θέλησε να μας εκδικηθεί. Έτσι έριξε ένα παλιό μπακιρένιο μύλο με τον οποίο πριν χρόνια αλέθαμε καφέ, πάνω στον αριστερό αντίχειρα της γυναίκας μου με αποτέλεσμα να τον κρατήσει στον νάρθηκα για κάμποσες μέρες. Και σε μένα, που με τόση δυσκολία κατάφερα να κλείσω ένα τραπέζι με φιλική συντροφιά στον πολυπόθητο χορό του Δεκαπενταύγουστου στον Ναυτικό Όμιλο για να θυμηθώ εκεί τα νεανικά μου γλέντια, με χειροτόνησε με την γνωστή γαστρεντερίτιδα εκείνων των ημερών με αποτέλεσμα να μείνω εκείνο το βράδυ εκτός χορού και για λίγες μέρες μακριά από την θάλασσα.
Όμως η εκδίκηση της δεν κράτησε πολύ. Γρήγορα μας συγχώρησε και μας δέχτηκε στην υγρή αγκαλιά των θαλασσών της, στην Καμάρα, στον Ναυτικό Όμιλο και στο πανέμορφο Κυπρί. Μας χάρισε ατέλειωτες χαλαρωτικές απογευματινές ώρες ύπνου μαζί με ουζάκια, μεζεδάκια, παγωτάκια και άλλες λιχουδιές. Και μας πρόσφερε την μαγευτική θέα της Αυγουστιάτικης πανσελήνου από «τις Κατακαλαίοι», όπως τους λέγαμε παλιά.
Άφησα το καλό για το τέλος. Να πω για τα καλλιτεχνικά και τα κουλτουριάρικα δρώμενα, για τις εκθέσεις, τα μουσεία, τα θέατρα που συναγωνιζόταν το ένα το άλλο στην ποικιλία, την πρωτοτυπία και την ποιότητα. Να μην ξέρεις που να πρωτοπας και τι να απολαύσεις. Να μην σου μένει χρόνος για να πας σε ένα χορό, σε ένα πανηγύρι, η σε κάποιο φιλικό «gathering», όπως το διατύπωσε μια λονδρέζα φίλη. Και ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρεθήκαμε από τον παράδεισο του νησιού στην κόλαση της Αθήνας. Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικά Σαββατοκύριακα και το Superferry για να μην ξεχνιόμαστε.
Καλή αντάμωση και καλό μας Φθινόπωρο.
LE VAL
