Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΣΤΙΑΔΗ
Πλοίαρχος Ε.Ν.
Οι καιροί άλλαξαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Τα πάντα έχουν παρασυρθεί από την δίνη της τρέλας που καθημερινά επιδεινώνεται. Ό,τι ωραίο υπήρχε έχει γκρεμιστεί στο βάραθρο της αδιαφορίας, με αποτέλεσμα να ζούμε μόνο για το πώς θα περνάμε καλύτερα, χωρίς έστω και μία μόνο στιγμή, να σκεφτούμε το αύριο. Το αύριο που κάποτε ήταν το πρώτο και μεγαλύτερό μας μέλημα. Ζούμε σε μια κοινωνία αγνώστων και είναι πολύ τυχεροί όσοι έχουν κάποιο φίλο που για τα σημερινά δεδομένα θεωρείται, επένδυση. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Ο φίλος, είναι φίλος και όχι επένδυση διότι η φιλία είναι ανιδιοτελής ενώ από την επένδυση περιμένεις κάποιο όφελος. Λανθασμένη λοιπόν η έκφραση, γι αυτούς που πιστεύουν στην φιλία.
Θυμάμαι ότι παλιά μπαρκάραμε, με όνειρα χίλια, με όνειρα για το μέλλον, με σχέδια για το αύριο. Σήμερα ατυχώς ισχύει η παρερμηνεία του «δος ημίν σήμερον.»
Θυμάμαι επίσης ότι παλιά στα βαπόρια, δημιουργούσαμε φιλίες, ειλικρινείς, βαθιές, φιλίες που χτίστηκαν σε ανιδιοτελή θεμέλια και μερικές από τις οποίες, άντεξαν και αντέχουν στον χρόνο.
Αυτά έσβησαν από τον καιρό της ανακύκλωσης και από την εποχή που τα βαπόρια
κατακλύστηκαν από τα ξένα πληρώματα. Το δέσιμο του παλιού ναυτικού με το βαπόρι που υπηρέτησε και τον κόσμο του, εξέλειπε. Όλα έχουν αλλάξει κι ας υπάρχουν άνθρωποι που μολονότι νέοι, προσπαθούν να διατηρήσουν αυτή τη σχέση, ενστερνιζόμενοι τα αισθήματα και τις αρχές των παλαιοτέρων.
Οι θάλασσες αγρίεψαν. Θυμάμαι στα παλιά δελτία καιρού, σύμφωνα με το Beaufort scale, η ένταση ανέμου 12, ήταν Hurricane. Εδώ και χρόνια τα δελτία αναφέρουν, Storm 12 or more, δηλαδή ο κυκλώνας, έγινε storm. Αλλαγή κι αυτή που κάποιος παράγοντας την δημιούργησε. Τώρα το ποιος έκανε την μέτρηση, δεν ξέρω. Η αλλαγή πάντως είναι σημαντική.
Η φύση άλλαξε κι αυτή. Μας εκδικείται διότι δεν την σεβαστήκαμε όπως έπρεπε, ρυπαίνοντας τις όμορφες θάλασσες, την ζωογόνο ατμόσφαιρα, καταστρέφοντας τα πανέμορφα δάση της και θυσιάζοντάς την στον βωμό της εξέλιξης, αγνοώντας την δύναμή της. Το μεγαλύτερο ανθρώπινο λάθος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή του πλανήτη μας. Λάθος μεγάλο η καταστροφή της ισορροπίας της ατμόσφαιρας που η μάνα φύση, με τόση σοφία αποκαθιστούσε.
Λάθος που δεν υπολογίζουμε την δύναμη της φύσης και πού ο θυμός της μπορεί να μας αφανίσει. Μετράμε μποφόρ, Ρίχτερ και ό,τι άλλο μπορεί να μετρήσει η επιστήμη αλλά καμιά επιστήμη ή ανθρώπινος νους, δεν μπορεί να υπολογίσει τις κρυφές της δυνάμεις.
Ίσως οι φωτιές είναι ένα μέρος της εκδίκησης της φύσης, αν δεν συνέβαλε και ο ανθρώπινος παράγοντας. Ό,τι όμως κι αν συνέβαλε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η μαυρίλα που αφήνει πίσω της, δεν αλλάζει χρώμα, όπως και η μαυρίλα της ψυχής μας, βλέποντας την απαρχή της αυτοκαταστροφής του ωραίου πλανήτη μας, την οποία οι παρούσες γενιές, έχουν το δυσάρεστο προτέρημα, να δουν και να ζήσουν.
Ποτέ δεν έχασε κανείς αποτείνοντας σεβασμό, στην μητέρα φύση, που με τόση σοφία μας έχει πλουτίσει με όλη αυτή την ομορφιά των χρωμάτων, των εποχών, τον ήλιο, τ’ αστέρια την πανίδα και την χλωρίδα και όλα εκείνα που κάνουν τον ορατό μας κόσμο απόλαυση.
Υπάρχει ακόμα χρόνος, εάν υπάρχει η θέληση, να προστατέψουμε και να σώσουμε, όλα εκείνα τα οποία με τόση αδιαφορία, καταστρέψαμε. Η δυνατότητα υπάρχει, η θέληση μας λείπει. Στο χέρι μας είναι λοιπόν, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για το καλό όλου αυτού του όμορφου κόσμου.
