35 Χρόνια μετά το ναυάγιο και οι μνήμες παραμένουν ζωντανές σαν χθες.
“Είχαμε γυρίσει με το Χρυσή Αμμος ΙΙΙ από Παροναξία. Καπετάνιος ο Νίκος Κορατζάνης, εγώ Δεύτερος Μηχανικός. Περιμέναμε να δούμε το “Αυγή” στην Ραφήνα και τρομάξαμε όταν είδαμε ότι είχε φορτώσει καύσιμα και είχε φύγει.
Η θάλασσα έβγαζε φίδια… πυκνό χιόνι έπεφτε, απαγορευτικό απόπλου εν ισχύ.
Στην Ραφήνα μάθαμε ότι το “Αυγή” κινδυνεύει στο Καβο Ντόρο.
Φύγαμε full speed για το σημείο του ναυαγίου. Κρατούσαμε τα χειριστήρια με τα χέρια και έτριζε η μηχανή. Όταν φτάσαμε το βαπόρι ήταν μπαταρισμένο με τις δυο προπέλες του στην επιφάνεια ακόμη.
Καναμε ό,τι μπορούσαμε να περισυλλέξουμε τους ναυαγούς, εμεἰς και τα άλλα πλοία που συμμετείχαν στη διάσωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εικόνες, τις κραυγές για βοήθεια… Ήταν απόγευμα Παρασκευής 23 Φεβρουαρίου 1983. Σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια ακριβώς”.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,
που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,
και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των,
και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,
ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,
σε βράχους και σε πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει,
τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,
κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί
με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,
και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,
από την αγωνία των την υστερνή.
Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων;—
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων
που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.
Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,
και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,
και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό.
Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,
που κάποτε κανένας ιερεύς θα παή
θυμίαμα να κάψη και να ‘πη ευχή.
Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται
ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.
Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται
πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.
Κ.Π.Καβάφης
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
Photo:Αν. Παπαναστασίου
