Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΝΔΡΙΝΟΥ
Το θέμα των ανεμογεννητριών ήταν το πρώτο που απασχόλησε το νέο Δημοτικό Συμβούλιο της Άνδρου. Και μάλιστα σε έκτακτη συνεδρίαση. Το έθεσε η Κοινότητα Κορθίου, αφού στη συγκεκριμένη περιοχή όλα δείχνουν πως θα αναπτυχθούν σύντομα τα δυο πρώτα πάρκα ανεμογεννητριών στο νησί. Το ένα στη Ράχη (του Ομίλου Μυτιληναίου) και το άλλο προς το Στενό, στην περιοχή Φραγκάτα.
Πράγματι, στο Κόρθι, τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται έντονη κινητικότητα γύρω από το θέμα. Περί τα μέσα Σεπτεμβρίου στελέχη της εταιρείας «Μυτιληναίος» βρίσκονταν στην Άνδρο, ενώ στις αρχές του ίδιου μήνα η εταιρεία που θα αναπτύξει το δεύτερο πάρκο υπέγραψε συμβόλαιο προμήθειας υλικών με γνωστή πολυεθνική. Κάτι που σημαίνει πως και αυτό το έργο μπαίνει σε τροχιά κατασκευής.
Συνεπώς «η ώρα της αλήθειας» για τις ανεμογεννήτριες στην Άνδρο, έφτασε. Κι όπως σε κάθε σοβαρό θέμα η τοπική κοινωνία, αλλά και οι αρχές τρέχουν πίσω από τα γεγονότα και τις εξελίξεις.
Κατ΄ αρχάς η λειτουργία ανεμογεννητριών στην Άνδρο -όπως και άλλων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας- δεν είναι κατ΄ ανάγκη κάτι κακό που θα πρέπει να το ξορκίσουμε! Ίσα-ίσα που θα ήταν ευχής έργο αν τα ελληνικά νησιά μπορούσαν να γίνουν ενεργειακά αυτόνομα. Τα οφέλη θα ήταν τεράστια όχι μόνο για την τοπική κοινωνία, αλλά και για την ελληνική οικονομία γενικότερα. Συνεπώς το θέμα δεν είναι αν θα λειτουργήσουν αιολικά πάρκα στο νησί, αλλά με ποιους όρους και προϋποθέσεις θα γίνει αυτό. Αν η Άνδρος, για παράδειγμα, χρειάζεται για τις ανάγκες της «άλφα» ενέργεια, θα πρέπει να παράγεται «άλφα» ενέργεια και μόνο. Κι αν ένα αιολικό πάρκο απειλεί τη χλωρίδα ή την πανίδα του νησιού, αλλοιώνει και καταστρέφει το φυσικό τοπίο κ.λπ, φυσικά αυτό το πάρκο δεν θα πρέπει να γίνει.
Με δυο λόγια η τοπική κοινωνία, μέσω των φορέων της (συμπεριλαμβανομένης της Δημοτικής Αρχής), θα πρέπει να συμφωνήσει στο πλαίσιο και τους κανόνες. Αλλά οπωσδήποτε ΠΡΙΝ εκδοθούν οι οριστικές άδειες από την ΡΑΕ και την κεντρική διοίκηση. Όταν οι εταιρείες έχουν στα χέρια τους όλες τις απαιτούμενες άδειες είναι λογικό να έχουν και «το πάνω χέρι» στην όποια διαπραγμάτευση επιχειρηθεί. Σίγουρα θα κάνουν κάποιες υποχωρήσεις γιατί δεν θέλουν να έχουν απέναντι τους την τοπική κοινωνία, αλλά αυτές θα είναι ήσσονος σημασίας συγκριτικά με εκείνεςπου θα έκαναν αν η διαπραγμάτευση γινόταν ΠΡΙΝ την έκδοση των αδειών.
Δυστυχώς στην Άνδρο τα πλαίσια και οι κανόνες δεν μπήκαν τότε που έπρεπε. Και τώρα η Δημοτική Αρχή, μέσω μιας πενταμελούς επιτροπής, επιδιώκει να «σώσει ό,τι σώζεται». Μακάρι να τα καταφέρει -ειλικρινά το εύχομαι, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος… Ελπίζω, τουλάχιστον, αυτή η ιστορία να μας κάνει όλους σοφότερους. Κι εκείνους που λένε μονίμως ΟΧΙ σε όλα (με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του ΧΥΤΥ) κι αυτούς που δεν διαβλέπουν έγκαιρα τους κινδύνους και τις παγίδες και τους άλλους που είναι έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα στον βωμό μικροσυμφερόντων της στιγμής…