Τα δακτυλικά του αποτυπώματα στο πρόσωπο.
Ο ερχομός του στο σπίτι, οργή
Στο στρωμένο τραπέζι, θυμός.
Το υψωμένο του χέρι σημαδεύει.
Σκοπεύει τη σιγουριά, την περηφάνια μας.
Ακόμα κι όταν λείπει, το νοιώθουμε.
Η σκιά του στέκεται στους τοίχους.
Καλύπτουμε τα σημάδια να μη φαίνονται.
Έτσι ξορκίζουμε την ντροπή μας.
Μέσα μας καθημερινά κυκλοφορεί ο φόβος.
Σιωπηλά φαντάσματα, ωχρά,
περπατάμε σιγά να μην ξυπνήσουμε το θεριό.
Στη γωνιά θεατές μιας άνισης μάχης, τα παιδιά.
Ελένη, Καρολάϊν, Γαρυφαλλιά. Γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τους αγαπημένους τους… Και από πίσω οι γονείς. Διασταυρούμενα πυρά. Το ήδη τεταμένο κλίμα αναρριπίζει από την μια μεριά η εκκωφαντική οργή για τους θύτες και από την άλλη η αποκαθήλωση της ανατροφής των ανθρώπων. Πως γαλουχήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι; Ποιοι είναι οι πραγματικοί ένοχοι; Η Ελλάδα της κρίσης μεγάλωσε με πρότυπα αρρενωπότητας που καταδυναστεύουν την κοινωνία στις μέρες μας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους ελληνικούς δρόμους, εκεί που είσαι άνδρας όταν τρέχεις με 1000, κάνεις σφήνες, παντιλίκια κι αδιαφορείς πλήρως για τους μ… που πάνε με 10, ρίχνεις μια μούτζα και καμιά ανάστροφη άμα λάχει…
Οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι στην περιδίνηση μιας τέτοιας υπεραπλουστευμένης αρρενωπότητας, καλούνται να συμπεριφερθούν στη ζωή, σαν άνδρες…
Δυστυχώς κάποιοι δεν θα τα καταφέρουν και η Γαρυφαλλιά, Καρολάϊν και Ελένη δεν θα είναι τα τελευταία θύματα.
εξαιρετικό το ποίημα της Ιουλίας Ζαννάκη Λιάλιου και το άρθρο της Μαριάννας Φωτοπούλου!
Τί νά πω, μπράβο μπράβο μπράβο!