Τα Αντριώτικα… Ανοικτά από το Πήδημα της Γριάς… “Πες τι θες να κάνω, να σε βοηθήσω, του είπε θέλοντας να προσφέρει και να μην είναι ένας επιβαίνων, αλλά ο Στεφανής αντί για απάντηση αφού άναψε το τσιγάρο του, έδωσε ένα σάλτο και κατέβηκε στο στενό μηχανοστάσιο εκεί που ήταν μια μονοκύλινδρη μηχανή ντίζελ Μαλκότση.”
Εκεί σ’ ένα πάγκο θα ρίξουμε το σίδερο και θα πέσουμε για ψαροντούφεκο, είπε ο Στεφανής λίγο πριν αποχωριστούν επιστρέφοντας νωρίς το ξημέρωμα από την Αγία Κατερίνα. Είχε γίνει πια καθιερωμένο οι νέοι δηλαδή όσοι ήταν καλά μπασμένοι στην εφηβεία να πηγαίνουν στην άλλη μεριά του όρμου του Κορθίου, εκεί στο τέλος που υπήρχε η ομώνυμη εκκλησία υπερυψωμένη και δεσπόζουσα του μικρού μόλου. Και μαζί να πηγαίνουν οι κοπελιές να γίνονται παρέες και να ακούνε από κάποιο ταλαίπωρο πικ απ ή τρανζισατοράκι μουσική-οποιαδήποτε μουσική- ελληνική, ξένη, νέο κύμα τους ήταν αδιάφορο μια και ο φλοίσβος από τα κυματάκια που σκάζανε στο μικρό κεφαλόμολο τελικά κάλυπτε πλήρως ακουστικά τον χώρο, εξάλλου ο περίβολος της εκκλησίας ανοικτός πανταχόθεν έκανε τους ήχους να διαχέονται.
Τότε σκορπίζονταν αγκαλιασμένα τα ζευγάρια επιλέγοντας τα εύκαιρα μπαγκάλια που πρόβαλαν κάτω από το φως του φεγγαριού σαν όμορφοι πλαστικοί όγκοι που οροθετούνταν στο περίπου σαν μια σπουδή ζωγράφου σχεδιασμένη σε υπόλευκο χαρτί με μολύβι κάρβουνο. Αν τότε υπήρχε κάποια αδιάκριτη κάμερα κάτι σαν τα drone, ενδεχόμενα να κοκκίνιζε από αιδημοσύνη-με τα τότε ηθικοκοινωνικά κριτήρια της εποχής-βλέποντας αφ’ υψηλού τα ζευγαράκια ή μάλλον τις σκιές τους να μεταλαμβάνουν τους ήμερους μετουσιωμένους σε ερωτικές περιπτύξεις.
Μερικά με πιο προωθημένες απόψεις κατέβαιναν τα λίγα σκαλιά στο κάτω μέρος όπου ακριβώς εκεί το Λιμενικό Ταμείο-γιατί στο Κόρθι υπήρχε και από τέτοιο-αποθήκευε τις μπάλες με τα σανά. Τότε διάλεγαν την πάνω πάνω και με μια γερή γροθιά, άντε δυο- τρεις, λασκάρανε τα μεταλλικά τσέρκια και μετά ευκόλως πατώντας με φόρα πάνω η μπάλα ώς δια μαγείας γινόταν μια όμορφη βολική φωλίτσα να στεγάσει άγουρους έρωτες . Τώρα αν οι εγκαταβιούντες ποντικοί και αρουραίοι εγίνοντο αυτήκοοι μάρτυρες αυτό ήταν μια μικρή τόσο δα λεπτομέρεια.
Από νωρίς το πρωί είχε σενιάρει το ψαροντούφεκο και είχε περάσει τη δελφινιέρα γιατί όπως υποψιαζόταν εκεί που θα πήγαιναν θα είχε χοντρό ψάρι, μαζί είχε πάρει ένα πλαστικό μπιτόνι με νερό και φεύγοντας πέρασε από το φούρνο του Θοδωρή και αγόρασε μια φρατζόλα ψωμί γιατί τι στην ευχή μετά από ώρες ψάρεμα θα τους έκοβε η πείνα.
Ακριβώς στην άκρη του κεφαλόμολου εκεί που άναβε το φανάρι ήταν πρυμνοδετημένο το καΐκι ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ το καμάρι του Παπαλεφτέρη του Ζαγοραίου, που δεν ήταν καθόλου παππάς αλλά ναυτικάτζα με τα όλα του. Μετά από χρόνια στη θάλασσα στα εμπορικά καράβια καταγινόταν σαν πορθμεύς κάνοντας το δρομολόγιο Κόρθι- Χώρα μεταφέροντας επιβάτες, φορτία και ζωντανά. Μερικές φορές έκανε σκάλα στα Άχλα και απ’ εκεί φόρτωνε από τους βοσκούς που κατέβαιναν γιαλό. Τραβώντας τον κάβο να μαζέψει τα μπόσικα με το κοντοζύγωσε η πρύμη αφού έριξε μέσα τα πράγματα που κουβαλούσε με ένα πήδο επιβιβάστηκε.
Ο Στεφανής είχε ξεκλειδώσει το λουκέτο που ασφάλιζε την μπουκαπόρτα της μηχανής και άνοιγε τη βαλβίδα της μπουκάλας του Πετρογκαζ που ήταν στερεωμένη σε μια κοντινή κούτσα. Η πετρελαιίλα ανάμεικτη με τα σεντινόνερα ανέδιναν μια τυπική μυρουδιά καραβίλας. Δεν τον ένοιαξε, αυτός ήταν κολλημένος να πάνε για ψάρεμα.
Πες τι θες να κάνω, να σε βοηθήσω, του είπε θέλοντας να προσφέρει και να μην είναι ένας επιβαίνων, αλλά ο Στεφανής αντί για απάντηση αφού άναψε το τσιγάρο του, έδωσε ένα σάλτο και κατέβηκε στο στενό μηχανοστάσιο εκεί που ήταν μια μονοκύλινδρη μηχανή ντίζελ Μαλκότση. Χωρίς να πει κουβέντα άναψε το μπέκ του πετρογκάζ και μετά από λίγο άρχισε να πυρώνει την πυροκεφαλή της μηχανής μέχρι που πήρε το γνωστό πορφυρό χρώμα του καυτού μετάλλου. Ξεβιδώνοντας μια τάπα πάνω στον κύλινδρο φύσηξε για να φύγουν οι καρβουνίλες και παίρνοντας ένα φυσίγγι αφού το άναψε με τη καύτρα του τσιγάρου του το ‘χωσε στη θέση και βίδωσε σβέλτα τη τάπα, ταυτόχρονα άνοιξε τη βαλβίδα από το τάκι του πετρελαίου.
Η έκρηξη που ακολούθησε συνοδεύτηκε από μερικές τουλούπες μαύρου καπνού και τον χαρακτηριστικό ήχο της ντίζελ που δουλεύει στο ρελαντί. Γρήγορα με μηχανικές κινήσεις πήγε κατάπρυμνα και άρχισε να βιράρει τον κάβο που ήταν περασμένος κουτούκι.
Πάρε τα μπόσικα και μόλις σου πω να βιράρεις, εδέησε να του απευθυνθεί, πηγαίνοντας προς την πλώρη για να αρχίσει να βιράρει την άγκυρα. Μόλις πήραν την άγκυρα πάνω και τη μασχάλισαν στην αριστερή μάσκα, γρήγορα τράβηξε το σχοινί και κόμπλαρε το πρόσω και το καΐκι ο Άγιος Στέφανος ανοίχτηκε από τη μπούκα του λιμανιού. Δεξιά μόλις παραλλάξανε τον κάβο του Οργίνου εκεί που τον είχαν θάψει όρθιο – σαν τον Clemenceau- για να αντικρίζει κάθε μέρα το Κόρθι , ο Στεφανής έστριψε τη λαγουδέρα λίγο αριστερότερα σπρώχνοντάς την με το πόδι του και μετά γυρνώντας του είπε: Κράτα το διάκι, πάω να φτιάξω καφέ και εξαφανίστηκε στο καμπούνι. Κάθισε λοιπόν εκεί παδά και κρατώντας τη λαγουδέρα αισθάνθηκε τους άγαρμπους κραδασμούς της μαζί με τον δρόμο του καϊκιού.
Με το που τελείωσαν τον καφέ στα γρήγορα μια και του λόγου του δεν κάπνιζε, φτάσανε εκεί που πρέπει να ήταν ο πάγκος. Κάνοντας «κράτει» φουντάρανε το σίδερο και άρχισαν να ετοιμάζονται.
Μακρύτερα ξεχώριζε ο γκρίζος κατακόρυφος βράχος που ήταν φυτεμένος κοντά στην αμμουδιά που τον λένε το Πήδημα της Γριάς. Ο ήλιος δεν είχε καλά καλά προλάβει να ανέβει και η αχλή από την πρωινή δροσιά νότιζε την ατμόσφαιρα και περόνιαζε τα κορμιά τους. Σκύβοντας έξω από την κουπαστή, λες και ήταν συνεννοημένοι έφτυσαν μέσα στις μάσκες τους και μετά τις ξέπλυναν με θαλασσινό νερό, τις τσέκαραν και τις φόρεσαν μαζί με τον αναπνευστήρα μετά έπεσαν και άρχισαν να κολυμπάνε.
Ο πάγκος πρέπει να ήταν αρκετά μεγάλος μια και χανόταν προς τα βαθιά, στα ριζά του εκεί που αραίωναν τα φύκια υπήρχε ένα μωσαϊκό από πέτρες που λαμπύριζαν από τις ελάχιστες αχτίνες που κατάφερναν να κοροϊδέψουν τη διάθλαση. Εκεί κολυμπούσαν μακάρια διάφορα πετρόψαρα αρκετά μεγάλα που για πρώτη φορά έβλεπε. Ήταν τέτοια η έκπληξή του που η καρδιά του άρχισε να κτυπάει δυνατά, με μιας πήρε βαθιές ανάσες και βούτηξε. Πλησίασε με προτεταμένο το ψαροντούφεκο σημαδεύοντας προς το πετρόψαρο και … ως δια μαγείας εντελώς άξαφνα αυτό πήγε και χώθηκε ανάμεσα σε δυο τραγάνες. Αυτή η εξέλιξη τον απογοήτευσε και με μια δυνατή ψαλιδιά με τα βατραχοπέδιλα ανέβηκε και άρχισε να αναπνέει. Το υπέροχο ψάρι είχε πια εξαφανιστεί…πάμε για άλλα σκέφτηκε και άρχισε να ψάχνει.
Ο Στεφανής πιο πέρα βουτούσε και ανέβαινε στην επιφάνεια ξεφυσώντας και πετώντας νερό από τον αναπνευστήρα, μάλλον είχε χτυπήσει ψάρια.
Απόκαμε βουτώντας και ξανά βουτώντας επί ματαίω, όσα ψάρια εντόπιζε ή έφευγαν προς τα βαθιά ή στη καλύτερη περίπτωση πήγαιναν και χωνόντουσαν στις τρύπες τους …τέλεια απογοήτευση. Τελικά άρχισε να αποδέχεται τη μοίρα του σήμερα δεν θα χτυπήσει ούτε λέπι … για αυτόν δεν ίσχυε ούτε ο κανόνας που λέει ότι ο πρωτάρης και ο ατζαμής κάτι πιάνουν!
Είδε κ’ απόειδε , ότι ήταν άδικος κόπος να προσπαθεί να κτυπήσει μεγάλα ψάρια και έτσι αποφάσισε να βγάλει τη δελφινιέρα και να περάσει τη τρίαινα που με λίγη τύχη θα κάρφωνε κανά λιμό. Παρασυρμένος από τη μαγεία του βυθού κολυμπούσε και παρατηρούσε. Τα χταπόδια τα βρίσκεις δύσκολα μια και καμουφλάρονται πάνω στα βράχια, αλλά έξω από τις τρύπες τους αφήνουν άδεια κοχύλια, έτσι ήταν στη τσίλια μπας και εντοπίσει φωλιά. Πέρασε μια πέρασε δυο και να… εκεί ανάμεσα σε μια σχισμή υπήρχαν αδειανά κοχύλια μικρά και μεγάλα. Με σχετική ψυχραιμία – τί είχε να χάσει άλλωστε- πήρε βαθιά και βούλιαξε… και το είδε εκεί να κουνάει τα πλοκάμια του όπως και το υποβρύχιο ρεύμα. Πλησιάζοντας σημάδεψε και πάτησε τη σκανδάλη. Η βέργα με τη τρίαινα πήγε και καρφώθηκε πάνω στο χταπόδι που ξαφνιασμένο άρχισε να σέρνεται προς τη τρύπα του. Τότε άφησε το ψαροντούφεκο και ανέβηκε σβέλτα για να αναπνεύσει. Παίρνοντας δύναμη βούτηξε και μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες κατάφερε να το φέρει πάνω. Κρατώντας το έξω από το νερό φτάνοντας στο καΐκι το ξεκαμάκωσε και το πέταξε στη κουβέρτα.
Με αλλαγμένη ψυχική διάθεση τώρα πια χαλαρά κολυμπούσε και πιο πολύ θαύμαζε τα χρώματα του βυθού. Οι τραγάνες άσπριζαν τριγύρω από τον πάγκο και τον οριοθετούσαν προς τη βαθιά θάλασσα που άρχιζε να παίρνει το απειλητικό σκούρο μπλε. Σε μια κλίση υπήρχαν πανέμορφες ανεμώνες που κουνούσαν πέρα δώθε τα άνθη τους με τον ρυθμό του υποβρύχιου ρεύματος. Πιο κάτω αλλά σε βάθος που ήταν του χεριού του είδε να ξεχωρίζουν δυο μεγάλα κοχύλια αυτά που τα λένε μπουρούδες. Με την πρώτη τα σήκωσε και άρχισε να κολυμπάει προς το καΐκι , είχε αποκάμει πια. Ανέβηκε από τη κουπαστή και ξάπλωσε πάνω στη κουβέρτα. Τόσες ώρες κολύμπι είχε παπουδιάσει και έτρεμε. Σκουπίστηκε με τη πετσέτα και φόρεσε ένα μπλουζάκι και σε λίγο συνήλθε.
Ο Στεφανής δεν άργησε να επιστρέψει και αφού πέταξε το ψαροντούφεκο μετά έριξε τη τσάντα πού ‘χε τα ψάρια. Με το που ανέβηκε την άδειασε επιδεικτικά πάνω στη κουβέρτα και έπεσαν τρία μεγάλα πετρόψαρα και ένας σαργός.
Το χταπόδι είναι καλό, να το παραγουλίσεις και μετά να το λιάσεις … και το νου σου να το αλείψεις με λάδι για να μη στο μαγαρίσουνε οι μύγες και οι λητζές, είπε με δασκαλίστικο ύφος ανάβοντας τσιγάρο και συνέχισε: ρε συ τι τις θέλεις τις μπουρούδες , εγώ έχω στο καΐκι … αλλά εσύ στην Αθήνα… αλλά θα τις κάνεις διακοσμητικό εε; Θα σου πω πως να τις αδειάσεις και θα σου τις τρυπήσω για να φυσάς… αλλά ξέρεις αν βάλεις το αυτί σου στο άνοιγμα θα ακούσεις την ανάσα της θάλασσας!
Ήταν αργά μεσημέρι όταν ο Άγιος Στέφανος έδεσε στο κεφαλόμολο του Κορθίου αφού πλύνανε τη κουβέρτα και ντουκιάρανε όμορφα όμορφα τα σχοινιά με ένα σάλτο βγήκαν.
Ρε συ έχεις ένα δεκάρικο τον ρώτησε ο Στεφανής, πρέπει να συμπληρώσω για τα πετρέλαια που κάψαμε και ο πατέρας μου θα μου βάλει πόστα … το απόγευμα που θα ανταμωθούμε για βόλεϊ …να μου το δώσεις.