Ένα ακόμη βήμα στην πολιτιστική δραστηριότητα του νησιού. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που βγαίνουν από την καθημερινότητα της ζωής τους υποδυόμενοι πρόσωπα μεγάλων αρχαίων τραγικών. Ερασιτεχνικοί θίασοι! Ήταν οι αείμνηστοι Θοδωρής Μπαφαλούκος και Κώστας Τσαπέκος που έριξαν τον σπόρο. Ο Γιώργος Δάμπασης που εξακολουθεί να ταράζει τα νερά και η Θεώνη Reid που παίρνει τα ηνία και σεμνά συνεχίζει με απαράμιλλο επαγγελματισμό και πηγαίο ταλέντο. Ευριπίδου Ιππόλυτος λοιπόν, στο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου 2022, 3 Αυγούστου 2022 Ώρα 21:00 στο Ανοικτό Θέατρο.
Η «ΑΝΔΡΙΑΚΗ» φιλοξενεί την Θεώνη Reid σε μια παρουσίαση εκ βαθέων.
Στην Άνδρο λατρεύουμε το ερασιτεχνικό θέατρο. Δεν είναι απλά για εμάς μία απασχόληση τις κρύες νύχτες του χειμώνα, μία εικονική επαφή με την γοητευτική έκτη τέχνη. Ο λόγος είναι βαθύτερος. Το ερασιτεχνικό θέατρο, με τον τρόπο που διεξάγεται στο νησί, προσεγγίζει την ουσία του θεάτρου, τον πρωταρχικό λόγο ύπαρξης του, στον ελληνικό τουλάχιστον χώρο. Νιώθουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σ’ αυτό, έντονη συγκίνηση, αλλά έχουμε ποτέ διερωτηθεί από πού πραγματικά πηγάζει αυτή;
Το θέατρο, ο θεσμός αυτός που αναπτύχθηκε κυρίως κατά την κλασσική περίοδο, δεν ήταν τότε ένα κοσμικό γεγονός, όπως το έχουμε συνηθίσει στις εμπορικές αθηναϊκές σκηνές. Αποτελούσε παράδοση για τον τόπο, αφού διεξαγόταν πάντα την ίδια εποχή, και με τον ίδιο σκοπό, να τιμηθεί ο θεός της μεταμφίεσης, του οίνου και του δράματος, κατά τη διάρκεια των εορτασμών προς τιμήν του. ΄Όπως παράδοση αποτελεί πλέον το θέατρο και για την Άνδρο μιας και τα τελευταία 8 χρόνια είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το καλοκαιρινό φεστιβάλ Άνδρου που διεξάγεται προς τιμήν του ίδιου του πολιτισμού.
Οι ηθοποιοί που συμμετείχαν στον αρχαίο χορό δεν ήταν επαγγελματίες, μα απλοί πολίτες που άφηναν πίσω τις δουλειές τους για να υπηρετήσουν το θέατρο, και οι ρόλοι τους ήταν σπάνια εξατομικευμένοι, αφού συνήθως καλούνταν να υποδυθούν ένα σύνολο. Δεν ήταν λοιπόν σταρ, αλλά κοινωνοί μίας συλλογικής εμπειρίας υπό την καθοδήγηση του δραματουργού δασκάλου τους. Σαν σκηνοθέτης καλούμαι να εκπληρώσω αυτό ακριβώς το έργο, να καθοδηγήσω ένα σύλλογο που δεν αποτελείται από γνωστούς ηθοποιούς αλλά από καθημερινούς ανθρώπους (αγρότες, δικηγόρους, γεωπόνους, μελισσοκόμους, μικρούς επιχειρηματίες, δασκάλους και όχι μόνο…) με διαφορετικά σημεία έναρξης ο καθένας, αλλά και με ένα κοινό προορισμό, ένα προορισμό όπου δεν χωρά κανένας κοινωνικός αποκλεισμός.
Όπως ο στόχος του αρχαίου θεάτρου δεν ήταν τότε κερδοσκοπικός μα κοινωνικός, και υλοποιήσιμος μόνο μετά από πολύμηνη προσπάθεια και χάρη στο θεσμό της χορηγίας, έτσι κι εμείς κοπιάζουμε αμισθί όλο το χρόνο, με την αρωγή των χορηγών μας και την ενίσχυση των ίδιων των θεατών μας, με σκοπό την πολιτιστική προσφορά στον τόπο που αγαπάμε αλλά και την άσκηση και παίδευσή μας. Ο ρόλος του θεάτρου άλλωστε ήταν ανέκαθεν παιδευτικός, κι ας αγωνίζεται μανιωδώς το θέαμα να τον υπονομεύσει τα τελευταία χρόνια. Σαν θίασος δεν κάνουμε εντατικές πρόβες για δύο μήνες ώστε να περιοδεύσουμε, αλλά προσωπικές παραχωρήσεις όλο το χρόνο ώστε να παίξουμε μία μόνο φορά για τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντοπίτες και τις αγάπες μας αλλά και ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Μοναδική δυσκολία οι πολλές καθημερινές μας υποχρεώσεις, επαγγελματικές και οικογενειακές, που δυσχεραίνουν τον συντονισμό, όμως το ερασιτεχνικό ήταν πάντα ταυτόσημο με την θυσία, την παραίτηση από άλλες απολαύσεις, ακόμα κι από τον ύπνο, για να ανέβει μία παράσταση.
Όσο για τους αρχαίους θεατές, αυτοί κατά την κλασική περίοδο αντιπροσώπευαν το σύνολο της κοινωνίας αφού ήταν κληρωτοί και όχι θεατρόφιλοι ή προνομιούχοι. Δεν κάθονταν σε ένα κλειστό σκοτεινό θέατρο με μετρημένες και τιμολογημένες θέσεις όπως σήμερα, αλλά σε ένα ανοιχτό κοίλο με κερκίδες, διαζώματα, αξιοσημείωτη ακουστική κι αξιοθαύμαστη δομή, όπου όλες οι θέσεις ήταν ίδιες και όλες εστίαζαν στην ορχήστρα. Πόσο λοιπόν πιο κοντινή θα μπορούσε να είναι η θεατρική εμπειρία του Ανδριώτη θεατή στη σχεδόν μυστικιστική εμπειρία που βίωναν οι αρχαίοι θεατές χάρη στο μεγαλείο των θεάτρων αλλά και στη θεσμική του θέση.
Αυτός ήταν ο τοπικός, ο συλλογικός και ο ενωτικός χαρακτήρας του θεάτρου και αυτός διαπνέει το ερασιτεχνικό θέατρο στην Άνδρο σήμερα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που συγκινούμαστε τόσο
που επιτέλους θα ξαναπαίξουμε και πάλι στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου, μετά από τρία χρόνια παγιδευμένοι θεατές των
διαδικτυακών θεαμάτων.
Θεώνη Ριντ, Σκηνοθέτις ΒΑ (Hons) Drama MA (Dist.) Production & Direction
Φωτογραφίες: Χρυσοβαλάντης Δημήτριος Αχλάδης
Λίγα λόγια για το έργο
Ο Ιππόλυτος, εμμονικά προσκολλημένος στην παρθενία, αψηφά τον έρωτα, τη ζωοδότρα αυτή δύναμη, γεννήτορα των όντων. Περιφρονεί λοιπόν και τις γυναίκες, τις μανάδες του κόσμου. Η Αφροδίτη, βαθιά προσβεβλημένη για τη στάση του αυτή, ενσταλάζει πόθο για τον ίδιο στην ψυχή της μητριάς του, της Φαίδρας, και ο Ιππόλυτος οδηγείται στο χαμό του από τις κατάρες του πατέρα του Θησέα. Αλλά ακόμα και τότε, ακλόνητος, συνεχίζει να πιστεύει πως είναι ακίνδυνος, αθώο θύμα της Αφροδίτης. Όμως εμείς, οι θεατές συλλογιζόμαστε, μία απλή πράξη ή απραξία, κρίκος μίας αλυσίδας άλλων τόσων, έχει τη δύναμη να επιφέρει την ακμή ή την καταστροφή ολόκληρων γενεών. Ο νέος αυτός που αρνείται να διαβεί το κατώφλι της εφηβείας και να ερωτευτεί απειλεί την ίδια τη ζωή, που αναπαράγεται μόνο μέσα από την ένωση. Ο Ιππόλυτος καλείται να απαρνηθεί την ‘Άρτεμη, να αντιμετωπίσει την δοκιμασία του ταύρου και να μεταβεί στη ζωή, στο γάμο, στη ροή της κοινωνίας. Επιλέγει την αποχή, μια αποχή που αναπόφευκτα οδηγεί στη στειρότητα. Οι θεατές μαθαίνουμε: ΄Έχουμε χρέος, ο ένας προς τον άλλον, να φυλαγόμαστε από την ύβρη μας, γέννημα του έμφυτου ατομισμού μας, ακόμα και όταν η ύβρις αυτή φαντάζει ως ηθική στάση. Εχουμε χρέος να πασκίζουμε πάντα να κατανοούμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των πράξεών μας. Το μέτρο είμαστε πάντα εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι. “Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος” – “Μέτρο για όλα τα πράγματα αποτελεί ο Άνθρωπος.” (Πρωταγόρας)
Μία παράσταση της ομάδας ‘Μύστες’ με την υποστήριξη του Ερασιτεχνικού Θιάσου Άνδρου ‘Αλαλούμ’ και τη συμμετοχή μελών των Ερασιτεχνικών Συλλόγων: Λαϊκή Σκηνή και Θ.Ο.Α
Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία, Σκηνογραφία, Ενδυματολογία, Κίνηση, Χορογραφία: Θεώνη Ριντ
Μουσική: Σταύρος Κωττάκης
Τραγούδι: Χριστίνα Ιωάννου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Θησέας: Βασίλης Πομόνης
Φαίδρα: Ράνια Τζιφοπούλου- Κωνσταντινίδη
Ιππόλυτος: Γιάννης Στεφανίδης
Τροφός: Ρίκα Μουρίκη
Αγγελιαφόρος: Γιώργος Μαλταμπές
Αφροδίτη: Μαρία Βαμβακά
Άρτεμις: Δέσποινα Αλωνιστιώτη
Γερόντισσα: Κατερίνα Σωρούλα
Υπηρέτρια: Ιωάννα Κατσαρού
Χορός γυναικών: Δέσποινα Αλωνιστιώτη, Μαρία Βαμβακά, Δώρα Γεννηματά, Ιωάννα Κατσαρού, Γιολάντα Κοροβέση, Θεώνη Ριντ
Κυνηγοί: Ηρακλής Ατμαζίδης, Δημήτρης Μαμάης, Αντώνης Χαλάς
Αφίσα, πρόγραμμα: Ειρήνη Πέτσα
Φωτογραφίες θιάσου: Χρυσοβαλάντης Δημήτριος Αχλάδης
Ηχοληψία: Γιαννούλης Πέτσας
Κατασκευή Σκηνικών: Μαρία Βαμβακά, Γιαννούλης Πέτσας, Θεώνη Ριντ
Μακιγιάζ, Κομμώσεις: Μαρία Βαμβακά, Θεώνη Ριντ
Υποβολείο: Μάρη Μοσχόβη
Χορηγοί: Aneroussa Beach Hotel, Μ. Aξιώτης & ΣΙΑ Α.Ε., Golden Star Ferries, Kouros International Signage Solutions, Μάκης και Ελένη Κουρτέση, Αδαμάντιος Πολέμης, Μιχάλης Φολερός
Χορηγοί επικοινωνίας: Ανδριακή Press, Asteras radio
Ευχαριστούμε τους: Aγγελική & Βαγγέλη Βούλγαρη, Βιβλιοπωλείο Γραφή, Κατερίνα Κασιδώνη Ploes Travel
Ευχαριστούμε: το Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου
**H άδεια αναβίβασης της παράστασης έχει δοθεί από την Έταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων
