Στην αρχή ήταν η περιέργεια. Μετά ο δισταγμός, η αμφιβολία, ο φόβος. Ύστερα ένας σκηνοθέτης έδωσε την ευκαιρία. Ύστερα αποκαλύφθηκαν οι ψυχές… Ταλαντούχες ή μη, με χάρισμα ή όχι, πάντα όμως με φιλότιμο, προσπάθεια, σκληρή δουλειά. Έγινε ένα βήμα πολιτισμού και όπως εύστοχα διευκρίνισε ο μεγάλος Κάρολος Κουν: «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας».
Ανεβάζοντας φέτος στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου τον ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ του ΑΙΣΧΥΛΟΥ, μετά την περσινή επιτυχία του ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ η ερώτηση έρχεται αυθόρμητα:
Πώς βρεθήκατε στο Θέατρο; Και η απάντηση: Αποκαλυπτική της ψυχής!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΜΟΝΗΣ, δικηγόρος
Για την περίπτωσή μου ισχύει ο στίχος από «τα πιο ωραία λαϊκά», ότι δηλαδή «…στο πρώτο υπόγειο του Κουν και στην Επίδαυρο που ακούν, θεούς κι’ ανθρώπους να νικούν τα πάθη και το χρήμα». Έτσι διαπαιδαγωγήθηκε μεγάλο τμήμα της δικής μου γενιάς. Για να νοιώσεις τι είναι το θέατρο, πόσο επηρέασε τον ανθρώπινο πολιτισμό και πως μπορεί να διαμορφώσει το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός, πρέπει να έχεις την τύχη να βρεθούν στο δρόμο σου οι δάσκαλοι που θα σε οδηγήσουν και βέβαια να «το’ χει και η κούτρα σου». Δασκάλους τέτοιους είχα από το Λύκειο, στο θέατρο πήγαινα με τους γονείς μου από τότε που ήμουν στο Δημοτικό. Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στο να έχω δει πολύ θέατρο (έχουν διασωθεί πολλά προγράμματα στη βιβλιοθήκη). Η παιδεία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο εκφοράς του λόγου. Πρωτόπαιξα στην Άνδρο με το Σύλλογο «Αφανής Ναύτης» και μετά ήρθε ο δάσκαλος Κώστας Τσαπέκος, της Λαϊκής σκηνής, στη συνέχεια ο Νίκος Ψαριανός οδήγησε την παρέα στο να κατακτήσουμε τον «Πλούτο» και μετά δεν ήρθαν οι μέλισσες, αλλά ο covid, που ανέκοψε πορεία και προσπάθειες. Τελικά με τη Θεώνη ξαναμπήκα στο στίβο. Ελπίζω το ταξίδι να κρατήσει ακόμα, μιας και υπάρχουν ρόλοι για γέρους. Αλλά ο Θεός μόνο ξέρει.
ΡΙΚΑ ΜΟΥΡΙΚΗ, οικονομολόγος
Γεννήθηκα στην Αθήνα έχοντας καταγωγή κι από την Άνδρο και είμαι μητέρα τριών παιδιών. Ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας του Γιώργου Δάμπαση, συμμετείχα από το 2001 σε όλες τις παραστάσεις που έγιναν στη Χώρα και στα Φάλλικα επί σειρά ετών στα πλαίσια του ετήσιου Φεστιβάλ Μεσογειακής κουζίνας αλλά και στο Ανοιχτό Θέατρο ως μέλος του Θιάσου Αλαλούμ. Η αγάπη μου για το θέατρο ξεκίνησε από τα μαθητικά μου χρόνια παίρνοντας μέρος στις θεατρικές παραστάσεις του Αρσακείου κι έπειτα της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Ενισχύθηκε δε κι από την 14-ετή ενασχόληση μου με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία σε ομάδα Φιλοσοφίας κι από τις πολλές παραστάσεις σε Ηρώδειο κι Επίδαυρο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΤΑΜΠΕΣ, αγρότης
Κατάγομαι από την Βουρκωτή και ζω στην Άνδρο με την οικογένειά μου. Στο θέατρο βρέθηκα από επιλογή, επί χούντας. Είχα τότε το όνειρο να κάνω στρατευμένο θέατρο, νεανικά ιδανικά, να αλλάξω τον κόσμο. Γι αυτό και σπούδασα ηθοποιός στη σχολή Βεάκη. Τώρα πια κάνω θέατρο για να μορφώνομαι και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
ΡΑΝΙΑ ΤΖΙΦΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, δημοσιογράφος
Γεννήθηκα μεγάλωσα και ζω στην Αθήνα. Σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες, Θέατρο και Ευρωπαϊκές γλώσσες. Εργάστηκα και εργάζομαι σαν δημοσιογράφος στο χώρο του ταξιδιού και του πολιτισμού αλλά και του Ελεύθερου ρεπορτάζ. Στην Άνδρο βρέθηκα «εξ έρωτος» κεραυνοβόλου που έγινε διαρκής και αμετάκλητος.
Γιατί κάνω Θέατρο; Πρώτον γιατί λατρεύω αυτά τα Σπουδαία κείμενα. Κυρίως τα κλασσικά, Ελληνικά και Διεθνή. Δεύτερον γιατί έχω Ανάγκη να εκφραστώ.
Τρίτον γιατί δανειζόμενη την προσωπικότητα ενός ήρωα, μιας ηρωίδας «τρυπώνω» μέσα στο είναι τους και ανακαλύπτω έναν ολόκληρο κόσμο πολλές φορές καλά κρυμμένο. Άσε που στην πορεία ανακαλύπτω κι εμένα. Άλλοτε με μορφή αγγέλου κι άλλοτε με μορφή δαίμονα.
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΣΤΡΑΤΟΜΗΤΡΟΣ, ελαιοχρωματιστής
Γεννήθηκα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν από Έλληνες επαναπατρισθέντες πολιτικούς πρόσφυγες. Στην Ελλάδα ήρθαμε το 1978 και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα. Με το θέατρο η πρώτη μου επαφή έγινε στην έκτη τάξη του δημοτικού σχολείου σε μία θεατρική παράσταση. Από το 1996 λόγω δουλειάς και οικογενειακής κατάστασης μετακόμισα και μένω στην Άνδρο, με την οικογένειά μου. Έγινα μέλος του θεατρικού ομίλου Άνδρου κι έπαιξα την πρώτη μου θεατρική παράσταση Ζητείται Ψεύτης, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσαπέκου. Έκτοτε παίζω ερασιτεχνικά σε διάφορες μέχρι τώρα παραστάσεις. Βιώνω, σε κάθε ρόλο, έναν άλλο άνθρωπο για ένα χρονικό διάστημα.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΩΤΣΑΡΙΝΗΣ, ιδιωτικός υπάλληλος
Γεννήθηκα στο Πολύδροσο Άρτας και μεγάλωσα στο Wuppertal της Γερμανίας. Τα τελευταία χρόνια ζω στην Άνδρο με την σύζυγο και τα παιδιά μου. Ασχολούμαι με το θέατρο πάνω από 15 χρόνια από τότε που σπούδασα στη δραματική σχολή. Τί με τράβηξε στο θέατρο; Βρέθηκα στο θέατρο με σκοπό να ερευνήσω κείμενα, να αναζητήσω και να δημιουργήσω ρόλους. Θα ήθελα, και είναι στόχος ζωής, να λάβω μέρος σε όσο περισσότερα έργα αρχαίας τραγωδίας είναι δυνατόν αλλά και να συγγράψω ένα δικό μου έργο ή σενάριο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΝΙΟΛΟΥ ΣΩΡΟΥΛΑ, ερασιτέχνης ζωγράφος
Κατάγομαι από τα Λάμυρα της Άνδρου και έχω δύο κόρες. Από μικρή μου άρεσε να παίρνω μέρος σε σχολικές η άλλου είδους παραστάσεις. Την ευκαιρία να ασχοληθώ πιο σοβαρά με το θέατρο μου την έδωσε ο σκηνοθέτης Γιώργος Δάμπασης που είχε την ιδέα να ανεβάσει θεατρικές παραστάσεις στην Άνδρο με μια ομάδα φίλων που ήταν όλοι ερασιτέχνες. Αρχίσαμε με επιτυχία από τις αρχές του 2000, αν θυμάμαι καλά, κυρίως παίζοντας επιθεωρήσεις και σιγά σιγά προχωρήσαμε. Από το 2017 παίρναμε μέρος και στο Festival της Άνδρου σαν Θίασος Αλαλούμ. Εδώ και δυο-τρία χρόνια τα ηνία του θιάσου τα ανέλαβε η Θεώνη Ριντ και λαμβάνω και εγώ μέρος στα έργα που ανεβάζει, κυρίως αρχαίες τραγωδίες. Λόγω πολλών υποχρεώσεων και έλλειψης χρόνου τώρα πια παίζω πολύ μικρούς ρόλους αλλά αυτό δεν μειώνει τον ενθουσιασμό και το κέφι για την παράσταση
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΗΣ, ελεύθερος επαγγελματίας
Στο θέατρο βρέθηκα το 2018 όταν η σκηνοθέτης Θεώνη Ριντ μου έδωσε το ρόλο του αλαζονικού άρχοντα στην τραγωδία του Σαίξπηρ, Τίμων ο Αθηναίος. Έκτοτε δεν έχω σταματήσει να παίζω, κι έχω συμμετάσχει σε έργα του Όσκαρ Ουάιλντ, του Μολιέρου, του Ευριπίδη και φέτος του Αισχύλου. Έτσι απέκτησα κι εγώ το ζιζάνιο…
ΗΡΑΚΛΗΣ ΑΤΜΑΤΣΙΔΗΣ, υπεύθυνος εστίασης
Είμαι Ποντιακής καταγωγής κι έχω σπουδάσει φωτογραφία. Μπήκα στο θέατρο σχετικά πρόσφατα, το 2016, αρχικά εντελώς πειραματικά. Ήταν μία περίοδος που έψαχνα να βρω μια ομάδα για να ξεφύγω από την καθημερινότητα μου και από μία δουλειά με μεγάλη ευθύνη και εξαντλητικά ωράρια. Είχα ανάγκη όχι μόνο να ξεδώσω αλλά και να δώσω το στίγμα μου, που δεν εκπροσωπείται από το ‘σοβαρός και αυστηρός υπεύθυνος εστιατορίων’. Άλλωστε από μικρό παιδί απολάμβανα να παίζω ρόλους και στις παρέες ήμουν πάντα εκείνος που ανέβαζε βίντεο κι έκανε πλάκες. Στο θέατρο αναπνέω αλλά και δένομαι με τους άλλους και σκέπτομαι.
ΜΑΡΙΑ ΒΑΜΒΑΚΑ, χημικός
Κατάγομαι από τη Μικρά Ασία και μεγάλωσα στην Αθήνα. Το θέατρο, όπως και τα βιβλία, ήταν για μένα πάντα ένα παράθυρο στον κόσμο, ένα μέσο να καταλάβω τους άλλους ανθρώπους, να έρθω σε επαφή με έναν άλλο τρόπο σκέψης. Στο θέατρο μπορείς να δεις την ίδια ιστορία να ξεδιπλώνεται με πολύ διαφορετικό τρόπο και να δίνει κάθε φορά διαφορετική τροφή για σκέψη. Εγώ βρέθηκα στο θέατρο σχεδόν τυχαία, ή ίσως να ήταν πάντα ο χώρος όπου θα κατέληγα. Για μένα πια είναι και ένα μέσο αυτογνωσίας κι έκφρασης, συνεχίζοντας να είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, αλλά πλέον μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω και την δική μου οπτική.
ΔΩΡΑ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ, ιδιωτική υπάλληλος
Κατάγομαι από τη Μάνη και την Κρήτη, έχω μία κόρη κι έχω σπουδάσει ελληνικό πολιτισμό. Η ευχαρίστηση είναι το ζητούμενο από την ενασχόλησή μου με το ερασιτεχνικό θέατρο. Η πραγματοποίηση έργων ωφέλιμων τόσο για μένα όσο και για το κοινωνικό σύνολο βρίσκεται εκεί.
ΖΩΖΩ ΜΑΛΑΠΑΝΗ, δασκάλα
Είδα το φως του Ήλιου πριν 47 χρόνια στην Άμφεια Μεσσηνίας. Είμαι μητέρα τριών παιδιών, δασκάλα και αθεράπευτα ονειροπόλα! Το ραντεβού μου με το θέατρο, ήταν μάλλον πάντα “ανοιχτό”. Φέτος έμελλε να είναι η πρώτη φορά που αποδέχτηκα το “κάλεσμά” του κι έγινα μέλος μιας υπέροχης παρέας, όπου μαζί με τη Θεώνη Ριντ (άοκνη και παθιασμένη εργάτης της Δραματικής Τέχνης) βαδίζουμε τον συγκλονιστικό δρόμο του θεάτρου και ειδικότερα της αρχαίας τραγωδίας. Είθε στο τέλος αυτού του ταξιδιού να γίνουμε φωτεινότεροι!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΛΛΗΣ, δάσκαλος
Είμαι κυκλαδίτης στην καταγωγή, από Μήλο και Άνδρο, εκπαιδευτικός και πατέρας δύο παιδιών. Βρέθηκα στο θέατρο γιατί η ενασχόλησή μου με την υποκριτική τονώνει την αυτοπεποίθησή μου, βοηθά στην εξωτερίκευση του συναισθήματος και με φέρνει σε επαφή με ανθρώπους με καλλιτεχνικές ανησυχίες, διευρύνοντας συνάμα των κύκλο γνωριμιών μου και ενισχύοντας την κοινωνική μου ζωή.
ΕΥΗ ΠΑΤΑΡΓΙΑ, ιδιωτική υπάλληλος
Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα με καταγωγή από τη Δράμα, σπούδασα λογιστικά και έχω δύο γιους. Το 2016, με αφορμή την ανάγκη μου για δημιουργική έκφραση, αποφάσισα να γίνω μέλος στις ομάδες του Στέλιου Καλαθά “Συναισθηματική Διαλεκτική” ενώ παράλληλα ξεκίνησα να ασχολούμαι με το χειροποίητο κόσμημα. Από τότε το θέατρο αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της ζωής μου και μέσα από αυτό ήρθα σε επαφή με πολλές πλευρές του εαυτού μου που μέχρι τότε αγνοούσα. Για εμένα, το θέατρο σημαίνει ελευθερία. Σ’ ένα κόσμο τόσο δομημένο, όταν εκφράζομαι στη σκηνή νιώθω επιτέλους ελεύθερη.
ΜΟΣΧΑ ΠΕΤΣΑ, ελεύθερη επαγγελματίας
Κατάγομαι από Άνδρο, είμαι ελεύθερη επιχειρηματίας , σύζυγος και μητέρα 2 κοριτσιών. Πάντα μου άρεσε το θέατρο .Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία πήρα μέρος σε σεμινάρια υποκριτικής και σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Μαγεύτηκα από την δύναμη του λόγου, της έκφρασης και την ανάλυση των χαρακτήρων. Η διαδικασία διερεύνησης και κατανόησης ενός ρόλου σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά, έξω από τον εαυτό σου και τις πεποιθήσεις σου. Αγαπώ το θέατρο γιατί τρέφει το μυαλό και την ψυχή μου.
ΘΕΩΝΗ ΡΙΝΤ, σκηνοθέτις
Γεννήθηκα στον Πειραιά από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Βρετανό, κι έχω δύο κόρες. Από 6 χρονών, όταν έμαθα να διαβάζω, ανέβαζα και έπαιζα τις ιστορίες που μου άρεσαν στον κήπο του πατρικού μου κι αργότερα στην αυλή του σχολείου. Στα 17 αποφάσισα να σπουδάσω Δραματική Τέχνη Θεάτρου & Κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ απ’ όπου στη συνέχεια πήρα και το μεταπτυχιακό μου στη σκηνοθεσία. Ο λόγος που συνειδητά επέλεξα τη δραματική τέχνη πάνω από κάθε τί πιο προσοδοφόρο είναι γιατί έχει τη δύναμη να πει την αλήθεια για την ανθρώπινη κατάσταση, πέρα από τη δογματική και συμβατική μας πραγματικότητα και πέρα από τα όρια της εποχής και του μυαλού μας. Σ’ αυτή την αναζήτηση είμαι τυχερή να έχω συνοδοιπόρο μου τον επί χρόνια φίλο και συνεργάτη, μουσικό Σταύρο Κωττάκη, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινή ερμηνεία των κειμένων κι έτσι αβίαστα εναρμονίζουμε το δρώμενο με τον ήχο. Όσο για το θίασο και για τους θεατές, όποιος κι αν είναι ο σκοπός για τον οποίο ο καθένας κάνει ή παρακολουθεί θέατρο, όλοι αναπόφευκτα εκτίθενται στην μεγάλη εικόνα των πραγμάτων: την κοινή τους μοίρα. Αυτό, αν το επιτρέψουν, μπορεί να γίνει εξαγνιστικό κι απελευθερωτικό.
