Η Μαρίνα Καραγάτση, η συγγραφέας με τα μεγάλα μελαγχολικά μάτια, το “Ευχαριστημένο” την συμβολική γραφή, η μητέρα του Δημήτρη Τάρλοου, που οδηγούσε τον μπλε σκαραβαίο της και κολυμπούσε στα Γιάλια και τελευταία με την οικογένειά της στο ΝΟΑ στο Νειμποριό, η κόρη του Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καρυστινάκη “έφυγε” σήμερα το απόγευμα 14 Ιουνίου 2024.
Την είδηση ανακοίνωσε σε μια συγκινητική δημοσίευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το θέατρο «Πορεία».
«Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δεν θα αργήσω.» Μαρίνα
«Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά, φίλη, συνεργάτιδα, Μαρίνα Καραγάτση.
Η Μαρίνα των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το ανέμελο κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια στις φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, το «Ευχαριστημένο» της Άνδρου, που μεγάλωσε στη σκιά του Μ. Καραγάτση, η γυναίκα που έζησε ελεύθερα τη ζωή της, έφυγε σήμερα το πρωί έχοντας στο πλάι της τις τελευταίες ημέρες της όλη την οικογένειά της.
Η Μαρίνα άφηνε ανεξίτηλη την παρουσία της σε κάθε ομήγυρη με τις πολύτιμες γνώσεις της, τις γλαφυρές διηγήσεις της, το διαπεραστικό βλέμμα της, τον απερίφραστο σχολιασμό της, την αδιαπραγμάτευτη στάση της. Από σήμερα η Μαρίνα θα αναπαύεται στο «αυλιδάκι» του ουρανού, εκεί που την περιμένουν οι γονείς, η γιαγιά της και η λατρεμένη της Λασκαρώ. Αντίο Μαρίνα».
Η Μαρίνα Καραγάτση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου (“Λίθινες εικόνες της Άνδρου”, 1990, “Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα”, 1993, “Κτητορικές πλάκες της Άνδρου”, 1996). Υπογράφει συγγραφικά στην συλλογική έκδοση “Τα κορόμηλα θέλουν ζέσταμα”, ενώ ατομικές της εκδόσεις είναι “Διαδρομές στην Άνδρο του ’70” και το πολύκροτο “Ευχαριστημένο”.
Η συγγραφέας του “Ευχαριστημένου” με αναφορά της Μαρίνας στις σχέσεις των γονιών της γεμάτη χιούμορ, αυτοκριτική, καυστική σάτιρα και δίχως υπαινιγμούς, ζωγράφισε έξοχα τη δυναστευτική συμπεριφορά του πατέρα της, αφήνοντας έντονα τα κατάλοιπα μιας «μεροληψίας του καλού», όπως την ονομάζει ο Γιάννης Ρίτσος…
άσ οίνε το χώμα της ελαφρή και θεό σχάρες στην!!