Της Φραντζέσκας Φλωράτου
Από μείωση σε μείωση των εσόδων, μας πάνε τα μέτρα που λαμβάνονται κάθε φορά! Από την άλλη πάλι από αύξηση σε αύξηση, μας πάνε στη φορολογία! Πόσο ν’ αντέξουν οι Έλληνες, που όλο και περισσότεροι βγαίνουν στην ανεργία καθημερινά; Κι αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά πράγματα, μοιάζει να μας μεταμορφώνει στο γνωστό γαϊδαράκο της ιστορίας με το Χότζα! Ας τη θυμηθούν λοιπόν οι παλιοί κι ας την μάθουν οι νεότεροι. Κι επειδή όλες οι ιστορίες πρέπει να έχουν την πρέπουσα αρχή, θα ξεκινήσω ως εξής…
«Μια φορά… κι έναν καιρό… ήταν ο Χότζας. Αποφάσισε λοιπόν μια μέρα να αγοράσει ένα γάιδαρο. Αφού τον διάλεξε, ο πωλητής του έδωσε οδηγίες για τη φροντίδα του ζώου, καθώς και ότι πρέπει να τον ταΐζει τρεις οκάδες κριθάρι κάθε μέρα. Φαίνεται όμως ότι στον Χότζα του άρεσε να πειραματίζεται, κι έτσι λίγο καιρό μετά μείωσε το φαγητό στις δύο οκάδες. Αφού είδε ότι ο γαΐδαράκος δεν διαμαρτύρεται και συνεχίζει να τον ακολουθεί κανονικά στις δουλειές, του μείωνε ολοένα και περισσότερο το φαγητό. Το κακόμοιρο το ζώο άρχισε ν’ αδυνατίζει και να εξαντλείται αλλά δεν παραπονιόταν. Όσο τον έβλεπε ο Χότζας να στέκεται στα πόδια του, σκέφτηκε να σταματήσει να τον ταΐζει. «Βρεεε!…», έλεγε με θαυμασμό, «αυτός ζει και χωρίς φαγητό κι οι δουλειές μου γίνονται κανονικά!». Ο γαΐδαράκος άντεξε λίγες μέρες ακόμη και μετά ψόφησε. Για τις ημέρες που ήταν το ζώο τελείως νηστικό ο Χότζας καμάρωνε πως το εκπαίδευσε να μην τρώει! Όταν όμως αυτό δεν άντεξε και ψόφησε, ήταν απαρηγόρητος! Στους γνωστούς του, που προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν, έλεγε συνεχώς: «Δεν στεναχωριέμαι που τον έχασα τον καημένο! Μόνο στενοχωριέμαι που μόλις είχε συνηθίσει να μην τρώει ψόφησε!».
Ε, λοιπόν κάπως έτσι έχει αρχίσει να μοιάζει ο καημένος ο Έλληνας! Ακόμη είμαστε στο στάδιο που μας μειώνουν το φαγητό! Οδηγούν τις επιχειρήσεις σε μειώσεις μισθών και απολύσεις υπαλλήλων. Κι όλοι αυτοί που ζουν με το μειωμένο εισόδημα ή αυτοί που παλεύουν για μια θέση στην αγορά εργασίας, καλούνται να είναι και συνεπείς ως προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Χαράτσια, επιδόματα αλληλεγγύης, απίστευτα πολλοί νέοι φόροι, αυξημένοι παλιοί φόροι… Άρχισε λοιπόν ο πολίτης ν’ αδυνατίζει και να εξαντλείται οικονομικά και ηθικά, σαν τον καημένο το γάιδαρο. Κι επειδή ακόμη αντέχουμε και παλεύουμε με αυτά που έχουμε νομίζοντας πως το φαΐ θα έρθει από μόνο του να μας βρει, στεκόμαστε όρθιοι και συνεχίζουμε. Όμως χωρίς ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας πώς είναι δυνατόν ν’ αντέξουμε;
Αυτό που ζούμε είναι απίστευτο! Να πρέπει οι Έλληνες να ζούμε με μισθούς βαλκανικών χωρών και να είμαστε φορολογούμενοι με πρότυπα άλλων χωρών!
