Το Πόκεμον είναι ένα μέσο έξυπνου κινητού «τηλεφώνου – σαφάρι» εικονικών πλασμάτων στον πραγματικό κόσμο: παίζεται σε δρόμους, σοκάκια, πλατείες και αλλαχού. Έχει δημιουργήσει αμέτρητους φίλους αλλά και εχθρούς σε όλο τον κόσμο.
Προ μηνός περνούσα έξω από μια καφετέρια στην Άνδρο και πρόσεξα μια ομάδα εφήβων καθισμένους, σιωπηλούς και βαθέως προσηλωμένους στις κινητές συσκευές τους. Απομονωμένοι και αμίλητοι! Βλέπουμε συνήθως πολλούς ανθρώπους στους δρόμους να μιλούν δυνατά, χειρονομώντας βίαια συγχρόνως στα κινητά τους, χωρίς όμως ν’ αποκόπτονται τελείως απ’ το περιβάλλον τους. Αυτοί όμως οι συγκεκριμένοι τύποι, στοιχημάτιζες ότι είχαν τσακωθεί μεταξύ τους και το βλέμμα τους είχε καρφωθεί κυριολεκτικά στα tablet τους. Ξαφνικά, ένας κύριος σταμάτησε δίπλα μου και φώναζε τον γιο του απ’ την εν λόγω παρέα των νεαρών. Με την τρίτη κλήση, ο γιος του σήκωσε το κεφάλι του και του αποκρίθηκε «περίμενε, σε λίγο έρχομαι».
Πήρα το θάρρος και ρώτησα τον κύριο. «Τι συμβαίνει μ’ αυτά τα παιδιά, ξέρετε; Κάτι παράξενο μου φαίνεται στη συμπεριφορά τους…» «Κυρία μου, θα έχετε ακούσει για το ΠΟΚΕΜΟΝ GO, είναι ένα παιχνίδι που έχει γίνει πολύ της μόδας παγκοσμίως, τελευταία ήλθε και στην Ελλάδα μας. Οι πολέμιοι της νέας αυτής επιδημίας, συνέχισε ο πατέρας, υποστηρίζουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ασχολούνται πλέον με σοβαρά θέματα. Τα ενδιαφέροντά τους περιορίζονται στα εξής: να παίζουν Πόκεμον και να βγάζουν σέλφις. Κι όμως», συνεχίζει ο καλά πληροφορημένος γονέας, «οι κίνδυνοι στους δρόμους έχουν πολλαπλασιασθεί, καθώς πολλοί παίζουν αυτό το διαολεμένο παιχνίδι, ενώ περπατούν ή οδηγούν και ήδη λένε ότι έχουν συμβεί, εξαιτίας του, πολλά ατυχήματα».
«Μα έχουν δικαίωμα οι χρήστες του παιχνιδιού να κυνηγούν αυτά τα τερατάκια οπουδήποτε;», ρωτώ εγώ. «Σωστή παρατήρηση κυρία μου. Ένας Αμερικανός κατέθεσε πριν μήνες αγωγή κατά των δημιουργών του ΠΟΚΕΜΟΝ για καταπάτηση ιδιωτικής περιουσίας. Σύμφωνα με τον ενάγοντα, άγνωστοι άρχισαν να περιφέρονται έξω από την πόρτα του σπιτιού του “κυνηγώντας” εικονικά πλάσματα και τουλάχιστον πέντε απ’ τους “κυνηγούς”, του κτύπησαν την πόρτα ζητώντας του να περάσουν στην αυλή για να “πιάσουν” τα εικονικά ζωάκια που είχαν βρει “καταφύγιο” εκεί».
«Κύριε ελέησον», μονολόγησα. Και, συνέχισε ο πλήρως ενημερωμένος κύριος, «Ξέρετε, είναι πολλοί αυτοί που δεν συμπαθούν το Πόκεμον και εκφράζουν σοβαρές ανησυχίες για παράβαση της ιδιωτικής ζωής κατά την αναζήτηση εικονικών πλασμάτων. Οι Αμερικανοί, γιατί απ’ αυτούς αφίχθη αυτό το φρούτο σε μας, χαρακτήρισαν τη νέα μανία που έχει κυριεύσει τον κόσμο, το POKEMON GO, ως ένα είδος ιού που θα εισβάλει στην καθημερινότητά μας που ενδέχεται να οδηγήσει σε ολοκληρωτισμό! Κάποιος είπε, κυρία μου, ότι οι εταιρείες οδηγούν τις κοινωνίες σε έναν καπιταλισμό επιτήρησης που παρακολουθεί και καταγράφει τις συμπεριφορές των ατόμων, σαν BIG BROTHER, θα λέγαμε. Απ’ την πλευρά τους, όμως, οι φίλοι του παιχνιδιού λένε ότι το Πόκεμον βοηθάει ανθρώπους να παραμένουν σε φόρμα, κυρίως τους κάνει να σηκώνονται απ’ τον καναπέ, να βγαίνουν απ’ το σπίτι, να κοινωνικοποιούνται (εμένα μου λες, χα, χα, χα), να διασκεδάζουν και να εξερευνούν τις πόλεις. Ανακαλύπτουν χώρους που δεν γνώριζαν την ύπαρξή τους, μνημεία, έργα τέχνης κ.ά. που αγνοούσαν. Τώρα, εάν (τονίζουν οι υποστηρικτές του παιχνιδιού), κάποιοι παίκτες είναι τόσο χαζοί, ώστε να καταλήξουν κάτω απ’ τις ρόδες αυτοκινήτων με το πρόσωπο κολλημένο στην οθόνη του κινητού, γι’ αυτό δεν φταίει το παιχνίδι, αλλά οι παίκτες».
«Τι να πω κι εγώ, σας ευχαριστώ για την ενημέρωση, Κύριε». Ευτυχώς, σκέφτηκα εγώ, τα δικά μου εγγόνια δεν ασχολούνται με τέτοιους εξωγήινους διαβόλους. Είναι απασχολημένα με τις μελέτες τους και τον αθλητισμό. Ευτυχώς… ώσπου η μουσική ειδοποίηση του κινητού με απέσπασε από τις δυσοίωνες σκέψεις μου. «Γεια σου μάνα, τι γίνεται; Πώς περνάτε στο νησί;». «Γεια σου κόρη μου, ε, καλά, μια χαρά, όπως όλοι μας εδώ. Τελειώνουν οι μέρες, θα ανταμώσουμε γρήγορα, άντε και καλό Φθινόπωρο. Πες μου, τι γίνεται ο Αντώνης; Πήγε μπάσκετ;». «Όχι μάνα, σπίτι είναι, τώρα τελευταία δεν πολυ -πηγαίνει να αθλείται, μένει σπίτι κολλημένος πάνω στο tablet του αρκετές ώρες και ξαφνικά εξαφανίζεται χωρίς να ξέρω πού βρίσκεται. Παίζουν ένα παιχνίδι με τους φίλους του, που το λένε Πόκεμον». «Α, κατάλαβα, κουράγιο, θα τα πούμε σύντομα κόρη μου».
Ειρήνη Φάνια Παπιδά
Του Κύκλου των Ανδρίων Ναυτικών Λογοτεχνών
